♦ «Το θέμα δεν είναι να προσθέσουμε μια απεργία στις τόσες που έχουν γίνει. Πρέπει να είναι μια γενική απεργία που να πάρουν μέρος οι πάντες: Εργατοϋπάλληλοι δημόσιου, ιδιωτικού τομέα, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες κ.λπ. και να εγκαινιάσει μια σταθερή πορεία αντεπίθεσης», δήλωσε η Παπαρήγα στον Real FM. Πόσες φορές θ’ ακούσουμε το ίδιο παραμύθι; Πόσες φορές θα υποστούμε το ίδιο παιχνίδι με τις λέξεις «γενική απεργία»;
♦ Πανηγυρίζει ο ελληνικός αστικός Τύπος, διότι πλέον πνέει… φιλελληνικός άνεμος στην Ευρωζώνη. Ακόμα και η περιβόητη Μαρία Φέκτερ, η «ξινή» υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας, δηλώνει πλέον, ότι οι προσπάθειες στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερες απ’ αυτές που φαίνονται στο εξωτερικό. Χώρια η Μέρκελ, που κοιμάται και ξυπνάει με τ’ όνομα της Ελλάδας στο στόμα της. Το γεγονός ότι θέλουν να στηρίξουν την Ευρωζώνη και ν’ αποφύγουν την πίεση των αγγλοσαξονικών «αγορών» προφανώς δεν παίζει καμιά σημασία. Οι Χαχόλοι της Ελλάδας πρέπει να ταϊστούν με νέα παραμύθια.
♦ Ιδιαίτερη αγάπη για την Ελλάδα, πάντως, δείχνει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων Χανς-Πέτερ Κάιτελ, που δήλωσε στο Spiegel, ότι «η Ελλάδα θα πρέπει να μετατραπεί σε ένα είδος ειδικής οικονομικής ζώνης εντός της ευρωζώνης, θωρακισμένη με την αναγκαία και επιτρεπτή οικονομική βοήθεια, αλλά και με προσωπικό από υπαλλήλους της ΕΕ»! Πρακτικός άνθρωπος ο γερμανός βιομήχανος. Αντε τώρα να ψάχνεις πού θα εγκαταστήσεις ειδικές οικονομικές ζώνες στην Ελλάδα. Μετατρέπεις όλη τη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη εντός της ευρωζώνης, βάζεις υπαλλήλους της ΕΕ να παίρνουν τις αποφάσεις και… τέρμα η γραφειοκρατία.
♦ Εχει έτοιμη τη δικαιολογία ο γερμανός καπιταλιστής: «Ποιος να επενδύσει τώρα στην Ελλάδα; Δεν μπορώ σήμερα να επενδύσω σε μία χώρα για την οποία δεν ξέρω τι νόμισμα θα έχει αύριο. Αντιστρόφως, σ’ αυτήν την κατάσταση το κράτος δύσκολα μπορεί να ιδιωτικοποιήσει επιχειρήσεις. Η οικονομία χρειάζεται επιτέλους σαφήνεια για την περαιτέρω πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα».
♦ Μέσα σ’ όλα τα υπόλοιπα είπε και κάτι σωστό ο Τσίπρας, κατά την περιβόητη συνάντησή του με τους μπατσοσυνδικαλιστές: «Αυτοί που μέχρι χθες αποτελούσαν τα όργανα της καταστολής δεν είναι πια διατεθειμένοι να παίζουν το ρόλο της καταστολής απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό». Σωστά, τον εαυτό τους δε θα τον καταστείλουν, για τους εργαζόμενους και τους νέους, όμως, δεν τίθεται θέμα. Αγριο ξύλο, χημικά, σε λίγο και αύρες με κανόνια νερού και πλαστικές σφαίρες. Ο Τσίπρας μάλλον δεν κατάλαβε τι ακριβώς είπε, αλλά τελευταία το παθαίνει όλο και συχνότερα.
♦ «Ναι, η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο. Εγώ όμως δεν συμφωνώ». Πολύ πιο ειλικρινής από ορισμένους εγχώριους (και αλλοδαπούς) κριτικούς της βίας ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που στα νιάτα του ακολουθούσε τη Whea-ther Underground, μια ακροαριστερή οργάνωση που ανέπτυσσε και αντιβία. Τουλάχιστον αυτός δεν λέει πως η βία είναι το καταφύγιο του φασισμού, όπως κάποιοι ΣΥΡΙΖΑίοι και λοιποί αριστεροί της συμφοράς.
