Σε παροξυσμό βρίσκεται ο Χρυσοχοΐδης και τους λόγους μπορούμε να τους καταλάβουμε, μετά τη διαρκή ξεφτίλα που βιώνει από τότε που είπε ότι ψήφισε το Μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει, γιατί είχε άλλες δουλειές. Ετσι, όταν του ήρθε η νέα ξεφτίλα, από τον «φίλο του» Φίλιπ Ρέσλερ, έχασε εντελώς τη μπάλα. Διαβάστε τι έγραψε σε Δελτίο Τύπου, που εκδόθηκε επίσημα από το ΥΠΑΑΝ, την περασμένη Τετάρτη, για ν’ απαντήσει σε δημοσιεύματα γερμανικών εφημερίδων: «Η αλήθεια είναι πως ο κ. Ρέσλερ ήρθε στην Ελλάδα με βασική προτεραιότητα όχι τις επενδύσεις, αλλά την εξόφληση των οφειλών του Ελληνικού Δημοσίου προς τις γερμανικές επιχειρήσεις. Αυτό έθεσε ως όρο για να γίνει δυνατή η συζήτηση για επενδύσεις στην Ελλάδα. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και η αλλαγή του επιχειρηματικού περιβάλλοντος δεν συμπεριλαμβάνονταν στις πρώτες προτεραιότητές του».
Αυτά τα γράφαμε εμείς τότε («Ανθρακες ο θησαυρός», Κόντρα, αρ. φύλ. 660, 15.10. 2011 και https://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=14181&cat_id=21&pos=2&issue_id=385), τι έκανε όμως ο Χρυσοχοΐδης; Εστηνε φιέστες και εξαπατούσε τον ελληνικό λαό με το δήθεν επενδυτικό πακτωλό που θ’ αρχίσει να κυλά από τα τευτονικά εδάφη. Τώρα, έρχεται να ομολογήσει μες στον πανικό του, ότι είναι πολιτικός απατεώνας. Οτι ήξερε τον πραγματικό λόγο της επίσκεψης Ρέσλερ, αλλά έλεγε συνειδητά ψέματα στον ελληνικό λαό.
Δεν σταματά, όμως, σ’ αυτό, αλλά συνεχίζει το ίδιο βιολί, αναζητώντας πλέον συμμάχους στους… γερμανούς βιομήχανους, τους οποίους θεωρεί ως τους πιο αξιόπιστους συνομιλητές . Διαβάστε τι γράφει στο ίδιο Δελτίο Τύπου: «Είμαστε βέβαιοι πως μεμονωμένες κακοφωνίες δεν είναι ικανές να σκιάσουν την καλή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων καθώς και τη σταθερή στήριξη που παρέχει το γερμανικό κοινοβούλιο στην Ελλάδα. Οπως επίσης δεν μπορούν να επηρεάσουν τις καλές σχέσεις με τον Γερμανικό Σύνδεσμο Βιομηχανιών, η διοίκηση του οποίου προσεγγίζει τα προβλήματα της ελληνικής πραγματικής οικονομίας με κατανόηση και εποικοδομητική διάθεση για επενδυτικές πρωτοβουλίες. Στο πρόσωπό τους ο Υπουργός Ανάπτυξης βρήκε τους πιο αξιόπιστους συνομιλητές». Ο κακός Ρέσλερ και οι καλοί γερμανοί βιομήχανοι!
Αν δεν ήταν υπουργός, θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος είναι για δέσιμο. Ομως είναι υπουργός και φιλοδοξεί κάποτε να γίνει και πρωθυπουργός! Από την άλλη, δεν πρόκειται μόνο για μια δευτεράντζα της αστικής πολιτικής, που τη φούσκωσαν επί Σημίτη οι Αμερικάνοι, επειδή τους προσέφερε γην και ύδωρ στον τομέα της κρατικής καταστολής, της οργάνωσης και του ελέγχου των μυστικών υπηρεσιών. Πρόκειται για ένα τυπικό δείγμα αστού πολιτικού, που επειδή έχει χάσει τη μπάλα, επειδή είδε τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του να συντρίβονται σε διάστημα ενός διμήνου, έχει πέσει σε παραζάλη και του ξεφεύγουν αλήθειες που οι άλλοι κρύβουν επιμελώς. Σαν τον Χρυσοχοΐδη είναι όλοι οι αστοί πολιτικοί. Υπηρέτες καπιταλιστικών συμφερόντων, άνθρωποι που προσπαθούν να δημιουργήσουν προσωπικές διασυνδέσεις με τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες και τους εκεί πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους. Ο Χρυσοχοΐδης «πίστεψε» στον Ρέσλερ και τον περιέφερε σαν προσωπικό του φίλο. Μέχρι και βιογραφικά-αγιογραφίες του γερμανού πολιτικού διένειμε το Γραφείο Τύπου του ΥΠΑΑΝ! Τέτοιοι είναι όλοι.
