♦ Κρίση εμείς Κροίσοι αυτοί (σύνθημα με μαύρο σπρέι σε τοίχο στην Καλαμάτα με υπογραφή ένα αστέρι)
Ευστοχότατο!
♦ Ας κάνουμε τα πολύχρωμα κασκόλ θηλιά στο λαιμό όσων μας κλέβουν τη ζωή. Οπαδοί όλων των χρωμάτων ας ενώσουμε τις γροθιές μας και ας πράξουμε το «αδύνατο». Από αύριο στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές για τις μέρες που θα ακολουθήσουν ας μπούνε στην άκρη τα μεταξύ μας (αν έχουμε…) και ας «βάλουμε φωτιά σε ότι μας τρώει τη ζωή». ΟΠΑΔΟΙ – ΕΡΓΑΤΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ! (rude-boyz-ilisiakos.blogspot.com)
♦ Κάτω η χούντα – Ονειρευόμαστε ότι η γη που δουλεύουμε μας ανήκει – Ονειρευόμαστε ότι ο ιδρώτας μας πληρώνεται με δικαιοσύνη και αλήθεια – Ονειρευόμαστε (…) Η ώρα είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ… – Συμμετέχουμε όλοι στις κινητοποιήσεις ενάντια στο καθεστώς «Δημοκτατορίας» – Η αυτόνομη θύρα 10 θα είναι εκεί για τον Ηρακλή μας και για τη ζωή μας!!! – Λαέ του Ηρακλή το σάλπισμα της αντίστασης δώθηκε. Ας το ακολουθήσουμε κάνοντας τον λόγο ίδρυσης της ομάδας πιο επίκαιρο από ποτέ!!! – Ολοι στους δρόμους – ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΥΡΑ 10 (αφίσα)
♦ Αύριο θα πάτε ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΙ – Panthers Club ’83 (πανό)
♦ Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος (πανό φιλάθλων Ιωνικού Νίκαιας)
♦ Για να σωθούν οι τράπεζες από χρεοκοπία μας έριξαν στη φτώχεια και την ανεργία – Ξεπούλησαν τη χώρα μας και ό,τι μας ανήκει – Κλείσε την τηλεόραση στο δρόμο για τη νίκη (πανό φιλάθλων Παναθηναϊκού)
Κάτι αλλάζει στις κερκίδες των γηπέδων; Δεν ξέρουμε αν αλλάζει γενικά και μόνιμα, ξέρουμε όμως πως μια μερίδα από τη νεολαία των γηπέδων επιλέγει αυτό το χώρο συνάθροισης για να μιλήσει πολιτικά. Ανησυχεί αυτή η πολιτικοποίηση το σύστημα; Οταν μένει στις κερκίδες των γηπέδων, όχι. Οταν όμως από τις κερκίδες περνά στους δρόμους, τότε ανησυχεί. Το ‘χει δει το έργο και τον Δεκέμβρη του 2008. Το είδε και το βράδυ της 12ης Φλεβάρη του 2012. Τα παιδιά των γηπέδων ήταν εκεί, με τον ορμητισμό και την αποκοτιά τους, με τη βιαιότητα και την εκρηκτικότητά τους, με την πρωτόλεια πολιτική σκέψη. Παιδιά της εργατικής τάξης, παιδιά των συνεργείων και των υπηρεσιών κούριερ και ντελίβερι, άνεργοι, μαθητές, αναπτύσσουν τη δική τους ιδιόμορφη συλλογικότητα στις κερκίδες των γηπέδων. Εκεί που τα πράγματα κάθε άλλο παρά αγγελικά είναι. Εκεί που πλειοψηφικά κάνουν κουμάντο οι τσάτσοι της διοίκησης, του καπιταλιστή που ελέγχει την ομάδα. Εκεί που το αλκοόλ και το «μαύρο» κυκλοφορούν πολλές φορές τζάμπα, εκεί που το μπραβιλίκι προσφέρεται ως καριέρα στους πιο «ζωηρούς» απ’ αυτούς τους νέους. Είναι δυστύχημα το γεγονός ότι για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής νεολαίας η μόνη μορφή συλλογικότητας είναι αυτή της κερκίδας. Αυτή, όμως, είναι η πραγματικότητα. Κι όποιος αναφέρεται στην εργατική τάξη δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζει αυτό το –αναμφισβήτητα κοινωνικό– φαινόμενο σηκώνοντας περιφρονητικά το φρύδι και κουνώντας ακόμα πιο περιφρονητικά το δάχτυλο.
Αντίθετα, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν αποτελεί παρά μια ακόμα έκφραση της απουσίας αυτοτελούς πολιτικής οργάνωσης της τάξης.