Το φθινόπωρο του 2008. όταν η κρίση χτύπησε τον παγκόσμιο καπιταλισμό με πράξη-σύμβολο τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ μιλούσαν με θαυμασμό για τον «μάγο» Γκόρντον Μπράουν, τον ξεχασμένο πλέον βρετανό πρωθυπουργό, ο οποίος υποτίθεται ότι είχε εισηγηθεί κάποια μέτρα, τα οποία έγιναν ενθουσιωδώς δεκτά από τους ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών, που σύσσωμοι διαβεβαίωναν ότι πολύ σύντομα η κρίση θα λάβει τέλος. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι. Τα «μαγικά» του Μπράουν δεν ήταν παρά το «μπούκωμα» των τραπεζών του χρηματιστικού κεφάλαιου με κρατικό χρήμα, για να μπορέσουν να φορτωθούν τα «τοξικά τραπεζικά προϊόντα», που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Το κόστος το επωμίστηκαν τα κράτη, η κρίση συνεχίστηκε και βάθυνε και ο «μάγος» Μπράουν, αφού γνώρισε μια σύντομη περίοδο δόξας, πέρασε στην πολιτική αποστρατεία.
Τους τελευταίους μήνες, οι ίδιοι που φιλολογούσαν για τον «μάγο» Μπράουν, έχουν φτιάξει το πορτρέτο του «σούπερ-Μάριο». Οπου «σούπερ-Μάριο» ο Ιταλός Μάριο Ντράγκι, που διαδέχτηκε στην ηγεσία της ΕΚΤ τον Γάλλο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Περί τα μέσα Δεκέμβρη, πάντα σύμφωνα με τη φιλολογία των ευρωπαϊκών ΜΜΕ, ο «σούπερ-Μάριο» έκανε την κίνηση-ματ. Ανακοίνωσε ότι για την επόμενη τριετία η ΕΚΤ εγγυάται τη χορήγηση χαμηλότοκων δανείων στις ευρωπαϊκές τράπεζες, ώστε να μη ξεμείνουν ποτέ από ρευστότητα και να μπορέσουν έτσι να χρηματοδοτήσουν την ευρωπαϊκή οικονομία για να υπάρξει ανάκαμψη.
Εκτοτε, σιωπή κάλυψε τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Ο όρος «σούπερ-Μάριο» εξαφανίστηκε. Γιατί; Γιατί στην πράξη, αυτό που έκανε ο Ντράγκι ήταν να παραδώσει ένα καλό δωράκι στους τραπεζίτες, οι οποίοι το αξιοποίησαν δεόντως. Αντί να ρίξουν το φτηνό χρήμα που τους δανείζει η ΕΚΤ στην οικονομία, το «παρκάρουν» στο overnight της ΕΚΤ, κερδίζοντας μια μικρή επιτοκιακή διαφορά. Πρόκειται για μια κίνηση συντηρητική, χωρίς το ρίσκο που θα είχε ο δανεισμός των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αυτή η κίνηση σημαίνει ότι οι ευρωπαίοι τραπεζίτες δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στις προοπτικές ανάπτυξης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Θεωρούν ότι αυτή ξαναμπαίνει σε κρίση, γι’ αυτό και αρνούνται να τη δανείσουν, εκτιμώντας ότι ένας τέτοιος δανεισμός θα γεννούσε σημαντικές επισφάλειες. Δεν είπαν και όχι, όμως, στην κίνηση Ντράγκι να τους εξασφαλίσει φτηνό χρήμα. Το τσέπωσαν και μ’ αυτό κάνουν «δουλειές» της μιας νύχτας, βγάζοντας το «κατιτίς» τους από τη διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο με το οποίο τους δανείζει η ΕΚΤ και το overnight επιτόκιο της ίδιας τράπεζας.
Ιδού μερικά στοιχεία, όπως δημοσιεύτηκαν στον ευρωπαϊκό οικονομικό Τύπο. Μετά την κίνηση Ντράγκι, οι τράπεζες έσπευσαν και δανείστηκαν 489 δισ. ευρώ, γεγονός που προκάλεσε την έκσταση χαράς. Αμέσως, όμως, υπήρξε αύξηση κατά 10% στις καταθέσεις overnight, που έφτασαν τα 452 δισ. ευρώ. Το προηγούμενο ρεκόρ σε καταθέσεις 24 ωρών ήταν 384 δισ. ευρώ και είχε σημειωθεί τον Ιούνη του 2010. Ούτε μεταξύ τους δεν κάνουν πράξεις δανεισμού οι τράπεζες, αλλά περιορίζονται σε πράξεις εντός των μηχανισμών της ΕΚΤ, που τους δίνουν σιγουριά. Ετσι, ο «σούπερ-Μάριο», που θα έβαζε την ΕΕ σε αναπτυξιακή ρότα, αποδείχτηκε σκέτη… μπουρούχα.
