♦ Μπροστά στο οικονομικό και πολιτικό κραχ – να δημιουργήσουμε τους όρους – Για την επαναστατική οργάνωση της τάξης μας – εκεί που αναπτύσσεται καθημερινά η κοινωνική και ταξική πάλη – Σε ρήξη με τους μηχανισμούς διαμεσολάβησης, τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, τους κομματικούς χειραγωγούς – Διαδήλωση 17 Νοέμβρη, 14:00, Πλ. Κλαυθμώνος – Αναρχικοί-Αντιεξουσιαστές (αφίσα)
Κάθε κάλεσμα για επαναστατική οργάνωση σε ταξική βάση είναι αναμφίβολα θετικό. Ιδιαίτερα όταν προέρχεται από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Πέρα από το καταρχήν θετικό, όμως, ανοίγουν τεράστια ζητήματα για συζήτηση και πολεμική. Ποια επαναστατική οργάνωση; Με τι μορφή; Επαναστατική οργάνωση γενικά της τάξης ή πολιτική (δηλαδή κομματική, για να μην παίζουμε με τις λέξεις οργάνωση της τάξης; Ποια η σχέση ανάμεσα στην οργανωμένη πρωτοπορία και την τάξη, ανάμεσα στο συνειδητό ή το αυθόρμητο; Σ’ αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα, που δεν είναι η πρώτη φορά που τίθενται στην Ιστορία, το αναρχικό ρεύμα έχει δώσει λάθος απαντήσεις. Η συναγωνιστική δράση στους ταξικούς αγώνες όχι μόνο δεν πρέπει να παραμερίσει την αναγκαία ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση, αλλά αντίθετα πρέπει να την εμπεριέχει ως μόνιμο συνοδευτικό της στοιχείο.
♦ Δεν ξεχνάμε – Δεν συγχωρούμε –Δεκέμβρης 1944: Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αιματοκύλησε τη διαδήλωση του ΕΑΜ στην πλατεία Συντάγματος. Την ίδια κιόλας ημέρα, μέλη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ πήραν τα όπλα για να υπερασπιστούν την Αθήνα από την κυβέρνηση των δοσίλογων και τους Αγγλους προστάτες της – 20 Οκτώβρη 2011: 67 χρόνια μετά τα δεκεμβριανά και μία μέρα μετά τη μεγαλύτερη απεργιακή διαδήλωση της μεταπολίτευσης, μέλη του ΠΑΜΕ παίρνουν τα όπλα τους (παλούκια) αυτή τη φορά όχι απέναντι στην κυβέρνηση, την τρόικα και τα αφεντικά, αλλά απέναντι στους υπόλοιπους διαδηλωτές, υπερασπιζόμενα τη βουλή. Η προδοτική για την εργατική τάξη συμφωνία της ηγεσίας του ΚΚΕ με την κυβέρνηση του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου και την αστυνομία πυροδοτεί συγκρούσεις μεταξύ της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ και των υπόλοιπων απεργών. Η αδυναμία των κρανοφόρων του ΚΚΕ να απωθήσουν τους απεργούς μπροστά από τη βουλή, φέρνει την επέμβαση των ΜΑΤ. Ο,τι δεν καταφέρνουν τα όπλα του ΚΚΕ, το καταφέρνουν οι μπάτσοι και ο χημικός πόλεμος που εξαπολύουν, προκαλώντας το θάνατο του 53χρονου Δημήτρη Κοτζαρίδη, απεργού οικοδόμου και μέλους του ΠΑΜΕ. Η ηγεσία του ΚΚΕ, πιστή στη διαρκή μεταπολιτευτική συνεργασία της με το αστικό κράτος, δέχτηκε τα συγχαρητήρια μιας πλειάδας καθαρμάτων (πολιτικών και δημοσιογράφων) επειδή προστάτευσε τη βουλή. Ως αποκορύφωμα στο ρόλο αυτό στέκεται το κουκούλωμα της δολοφονίας του συνδικαλιστή, που ερμηνεύτηκε με γραφικές θεωρίες περί προβοκατόρων και λοιπών δυνάμεων του σκότους – Ολοι στους δρόμους – Την αταξική κοινωνία δε θα τη φέρει το Κόμμα αλλά το προλεταριάτο – Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ανω – Κάτω Πατησίων (αφίσα)
Σε αντίθεση με την σπεκουλαδόρικη, αναθεωρητική, πολιτικάντικη, αντικομμουνιστική αφίσα που η στήλη σχολίασε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας, αυτή εδώ η αφίσα στέκεται έντιμα απέναντι στην Ιστορία και διαχωρίζει με σαφήνεια δυο περιόδους, μια επαναστατική και μια αντεπαναστατική. Μπορεί να υπάρχουν πολλά και σημαντικά για να διαφωνήσουμε, όμως το κύριο σ’ αυτή την αφίσα είναι αυτό: η έντιμη στάση απέναντι στην Ιστορία.