Φτιασίδωμα της πολιτικής του Περισσού, ώστε να πείσει για το διαχωρισμό από ΣΥΡΙΖΑ και σία και την άρνηση της συνεργασίας μαζί τους, επεχείρησε η Παπαρήγα σε ομιλία που έκανε στο «Σπόρτινγκ», σε συγκέντρωση εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα. Είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων: «Ο,τι παραχωρήσεις έκανε ο καπιταλισμός, τελείωσαν. Με όξυνση της ταξικής πάλης, με μεγάλες συγκρούσεις μπορείς να παρεμποδίσεις κάποια μέτρα κι αυτό καλό είναι. Να μην ιδιωτικοποιηθούν κάποιοι τομείς, να μείνουν και 50.000 δημόσιοι υπάλληλοι, να μην τους διώξουν. Αλλά αυτό θα γίνει χαράσσοντας από τώρα την προοπτική της σύγκρουσης και δίνοντας το συγκρουσιακό χαρακτήρα από πλευράς περιεχομένου – όχι μόνο μορφών πάλης – και κυρίως με οργάνωση από τα κάτω, με λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Αυτό μπορεί να τους υποχρεώσει σε έναν πανικό. Ομως δίχως ολοκληρωμένο αγώνα ανατροπής με την εξουσία, θα ξαναβάλουν το κίνημα στο χέρι, όπως το έχουν κάνει πολλές φορές».
Τι σχέση, όμως, έχει η πολιτική του Περισσού με τα παραπάνω; Μήπως προετοιμάζουν την προλεταριακή επανάσταση και δεν το ‘χουμε πάρει χαμπάρι; Αυτοί ακόμη και τη λέξη επανάσταση την έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους. Κι όταν οι λαϊκοί αγώνες παίρνουν συγκρουσιακό χαρακτήρα (βλέπε π.χ. Δεκέμβρης 2008), αυτοί βγαίνουν και τους καταγγέλλουν σαν έργο ασφαλιτών και προβοκατόρων. Για να μην πούμε για άλλους αγώνες, χωρίς συγκρουσιακό χαρακτήρα αλλά με προοπτική νίκης, που σπεύδουν να τους χτυπήσουν πισώπλατα, όπως το σημερινό κίνημα καταλήψεων στα πανεπιστήμια.
Ολα αυτά είναι ωραία λογάκια, για να δημιουργούν μια ιδεολογική διαχωριστική γραμμή από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και να περιχαρακώνουν το κομματικό μαντρί, χωρίς να έχουν καμιά αντιστοίχηση σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής. Γι’ αυτό και εισπράττουν συγχαρητήρια από τα αστικά ΜΜΕ για την «υπεύθυνη στάση» τους σε κρίσιμες στιγμές, όπως έγινε και το Δεκέμβρη του 2008, όπως γίνεται και σήμερα με το κίνημα των καταλήψεων.
