Με «λαγό» και πάλι ένα ιδιωτικό σχολείο, εν προκειμένω τη Σχολή Μωραϊτη, προωθείται ένας ακόμη αντιδραστικός, αντιεκπαιδευτικός σχεδιασμός: η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, του έργου τους και των σχολικών μονάδων.
Η αρχή είχε γίνει με την περίφημη «μεταρρύθμιση Αρσένη», όπου και πάλι οι σχολάρχες βάλαν πλάτη με γνωστή ημερίδα που είχαν πραγματοποιήσει.
Πληροφορούμαστε, λοιπόν, ότι η Σχολή Μωραϊτη διοργανώνει μαζί με το Πανεπιστήμιο Πατρών στις 12 Φλεβάρη σχετική ημερίδα, όπου θα παρουσιαστεί η εμπειρία των εκπαιδευτικών από την «αυτοαξιολόγηση», στην οποία έχουν υποβάλει τον εαυτό τους, υπακούοντας σε διεθνές πρόγραμμα που συντονίζει στη χώρα μας από το 2002 το Πανεπιστήμιο Πάτρας σε συνεργασία με το Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας.
Πληροφορούμαστε ακόμη ότι τέτοια προγράμματα εφαρμόζουν ήδη και το Β΄ Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής, το Β΄ Γυμνάσιο Πετρούπολης και το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Πατρών.
Η τοποθέτηση συγκεκριμένων στόχων σε περιορισμένα χρονικά διαστήματα ή μέσα σε μια σχολική χρονιά, ο σχεδιασμός της διδασκαλίας, ο αυτοέλεγχος ή και ο έλεγχος από το σύλλογο διδασκόντων για την επίτευξη αυτών των στόχων, θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είναι πράγματα προς αποφυγή και ότι αποτελούν σταθερό και διαρκές καθήκον του δάσκαλου. Σαφώς, μόνο που κανείς δεν πρέπει να τα βλέπει να πραγματοποιούνται σε ιδεολογικό και κοινωνικό κενό.
Πρέπει να πάρει υπόψη του τους εκπαιδευτικούς, τα ίδια τα άτομα (τη μορφωτική και επιστημονική τους συγκρότηση και τις παιδαγωγικές τους απόψεις, που είναι εν τέλει σε μεγάλο βαθμό ευθύνη του κράτους), τη συγκρότηση και λειτουργία των σχολείων, το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει την εκπαίδευση, την κοινωνία γενικότερα πως είναι δομημένη και τις αξίες που υπηρετεί.
Στο σχολείο των ταξικών φραγμών, της αποσπασματικής μερικής γνώσης, της αποστήθισης, της μονότονης επανάληψης, της υποχρηματοδότησης, του αυταρχισμού, του δασκαλοκεντρισμού, των ψηγμάτων δημοκρατίας και παιδαγωγικής ελευθερίας, στο σχολείο που αγκαλιάζεται ασφυκτικά από αντιδραστικό πλαίσιο νομοθετημάτων, όπως οι νόμοι για την αξιολόγηση μαθητών, εκπαιδευτικών, σχολικών μονάδων, το Καθηκοντολόγιο, το Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα κ.λπ. και που είναι κομμάτι μιας μηχανής για την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος, τέτοιες ενστάσεις, προβληματισμοί και υποχωρήσεις δε χωράνε.
Κάθε «αυτοαξιολόγηση», όταν τοποθετείται σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας, είναι αναπόφευκτα αυτολογοκρισία κάθε προσπάθειας διαφυγής απ’ τα γρανάζια, είναι καρατόμηση των ανήσυχων πνευμάτων των εκπαιδευτικών, είναι αυστηρή καθοδήγηση των μαθητών στα συγκεκριμένα πλαίσια και εντολές, είναι τελικά ο πρόδρομος για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, των σχολικών μονάδων, των μαθητών.
Και ναι μεν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπως είναι τα ιδιωτικά σχολεία, όλα τούτα είναι φυσικά, στο δημόσιο σχολείο όμως, που υποτίθεται ότι πρέπει να υπηρετεί άλλες αξίες, οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να πέσουν στη φάκα. Η «αυτοαξιολόγηση» ας μείνει μια διαρκής «κουβέντα» του δάσκαλου με τον εαυτό του, με τη συνείδησή του, για το κατά πόσο πάλεψε και παλεύει, σ’ αυτές τις αδιέξοδες συνθήκες, να «φωτίσει» τα παιδιά της εργαζόμενης κοινωνίας, μεταδίδοντάς τους όχι μόνο αυτά που ο ίδιος γνωρίζει, αλλά πασχίζοντας να ξυπνήσει αρετές της τάξης τους, όπως η αξιοπρέπεια, η έγνοια για το διπλανό, για το σύνολο της τάξης, η ομαδικότητα, η εναντίωση στο άδικο και τους άδικους.
Γιούλα Γκεσούλη
