«Αν οι κυβερνητικές αποφάσεις έβγαιναν από την ίδια και όχι από διεθνή πίεση, η κυβέρνηση θα είχε πέσει από τις 10 Δεκέμβρη». Η διαπίστωση του σεΐχη Κασέμ (αναπληρωτή γενικού γραμματέα της Χεζμπολά) δεν απέχει καθόλου απ’ την πραγματικότητα. Γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Λίβανο, αν συνέβαινε σε οποιαδήποτε αστική δημοκρατία, η κυβέρνηση δεν θα άντεχε και θα έπεφτε την επόμενη μέρα.
Δυο μήνες σχεδόν συνεχίζονται οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Τα αντίσκηνα των αντικυβερνητικών διαδηλωτών παραμένουν ακόμα έξω απ’ τα κυβερνητικά γραφεία στη Βηρυτό και την περασμένη Τρίτη η 24ωρη γενική απεργία παρέλυσε τη χώρα, ενώ σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ αντικυβερνητικών διαδηλωτών και οπαδών της κυβέρνησης, που είχαν ως αποτέλεσμα έξι νεκρούς και 176 τραυματίες (ο στρατός δε μπόρεσε να τους χωρίσει).
Κι όμως, το αφτί του αμερικανόδουλου πρωθυπουργού Φουάντ Σινιόρα δε φαίνεται να ιδρώνει. Ο ίδιος δηλώνει ότι «δεν θα ενδώσει στον εκφοβισμό και θα αντιμετωπίσει την ανταρσία για το καλό του Λιβάνου»! Ενώ κάποιοι άλλοι σύμμαχοί του προχωρούν παραπέρα βαφτίζοντας «απροκάλυπτη τρομοκρατία» την παράλυση της χώρας απ’ τη γενική απεργία (δηλώσεις του χριστιανού φαλαγγίτη Σαμίρ Γκεαγκέα)!!!
Απ’ τη μεριά της η Χεζμπολά είναι ιδιαίτερα προσεκτική και οι μαχητές της «οι πιο πειθαρχημένοι άντρες στους δρόμους της Βηρυτού» (σύμφωνα με τον βρετανό δημοσιογράφο του «Ιντιπέντεντ» Ρόμπερτ Φισκ, που δε μπορεί να χαρακτηριστεί υποστηρικτής τη Χεζμπολά, γιατί έχει κατ’ επανάληψη ασκήσει δριμεία κριτική εναντίον της). Ο ίδιος ο Νασράλα κάλεσε σε «ειρηνική αντίσταση» κάνοντας έκκληση στους οπαδούς του να αποφύγουν τις φυλετικές διαμάχες και προσβολές. Ομως αυτό δεν έγινε κατορθωτό στην πράξη. Οι χιλιάδες νεολαίοι (που προέρχονται απ’ τα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού) που κατέβηκαν στους δρόμους της Βηρυτού δεν θέλησαν να βλέπουν απαθείς τους οπαδούς του Σινιόρα με τις γιγαντοαφίσες του Χαρίρι.
Είναι όμως τουλάχιστον απαράδεκτο να ισχυρίζεται κανείς ότι η αντιπολίτευση και η Χεζμπολά οδηγούν τη χώρα σε εμφύλιο με την κήρυξη γενικής απεργίας «την παραμονή της οικονομικής συνόδου του Παρισιού, που υποτίθεται ότι θα σώσει την λιβανέζικη οικονομία» (όπως ισχυρίζεται ο Ρόμπερτ Φισκ στο τελευταίο άρθρο του στον «Ιντιπέντεντ» της περασμένης Τετάρτης). Τι έπρεπε να κάνει η Χεζμπολά; Να βάλει την ουρά στα σκέλια και να υποταχτεί στην κυβερνητική «πλειοψηφία» τη στιγμή που αυτή δεν αντανακλά πλέον την πραγματικότητα μέσα στη λιβανέζικη κοινωνία μετά απ’ τον τελευταίο πόλεμο; Να αρκεστεί στα ψίχουλα των Ευρωπαίων «δωρητών» (γιατί ψίχουλα είναι οι υποσχέσεις για 650 εκ. δολάρια, τη στιγμή που το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι υπερεξηνταπλάσιο, φτάνοντας τα 41 δισ. δολάρια!), τα οποία δεν δίνονται καν σαν βοήθεια, αλλά σαν ένα ακόμα δάνειο με «επωφελείς» όρους (όπως τόσο ξετσίπωτα δήλωσε εκπρόσωπος της γαλλικής προεδρίας)!!! Να δεχτεί την αύξηση των φόρων που πρότεινε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης; Ή να αποδεχτεί την ηγεμονία των Αμερικάνων στην λιβανέζικη κοινωνία;
«Αυτό που έγινε σήμερα είναι μόνο μία προειδοποίηση», δήλωνε βουλευτής της Χεζμπολά. Ο Λίβανος έχει πολύ δρόμο να διαβεί μέχρι να απαλλαγεί από τα αμερικανόδουλα τσιράκια που σφετερίζονται την κυβερνητική εξουσία.
