Oλη η συζήτηση που γίνεται εδώ και σχεδόν δυο μήνες, από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα, θυμίζει ανεστραμμένο είδωλο. Συζητούν όλοι για τις επενδύσεις των ασφαλιστικών Ταμείων, για ομόλογα σταθερά και δομημένα, για μετοχές και όλα τα συναφή. Συζητά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στις συσκέψεις της (όπου παραβλέπει τη συνευθύνη της, αφού συνδιοικεί τα Ταμεία) και ακούς την πλειοψηφία να μιλά για επενδύσεις μικρού ρίσκου (μέσα και τα στελέχη του ΣΥΝ, που ζητούν «μακροπρόθεσμη αντίληψη σε μετοχές, ώστε να μην υπάρχει μεγάλο ρίσκο»!) και τη μειοψηφία (Περισσός) να ζητά επενδύσεις μόνο σε ομόλογα σταθερού επιτοκίου.
Και δεν ακούς κανέναν να θέτει το ουσιαστικό ερώτημα, εκείνο που αποκαθιστά την πραγματικότητα στα πόδια της. Ποια είναι η έννοια των αποθεματικών και πώς συνδέεται με την ασφαλιστική πολιτική; Δηλαδή, αν δεν υπήρχε το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα (ή παλιότερα, επί ΠΑΣΟΚ, το σκάνδαλο με την αγορά μετοχών-φούσκες), αν τα αποθεματικά των Ταμείων επενδύονταν σύμφωνα με τους πιο έξυπνους επενδυτικούς κανόνες, αν τα Ταμεία είχαν στελέχη ατσίδες των τραπεζικών και χρηματιστηριακών πράξεων, όλα θα ήταν καλώς καμωμένα;
Μπορούμε να μιλάμε για αποθεματικά και επενδύσεις σε ένα ασφαλιστικό σύστημα που εξαθλιώνεται και γίνεται όλο και πιο αντεργατικό, με διαδοχικές αντιασφαλιστικές ανατροπές, που εξαθλιώνουν τις συντάξεις, την περίθαλψη και όλες τις άλλες ασφαλιστικές παροχές; Μπορούμε να συζητάμε για «σωστές επενδύσεις» σε ένα ασφαλιστικό σύστημα που οδηγείται σε νέα ανατροπή, με αυξήσεις στα όρια ηλικίας και μείωση συντάξεων (τα όσα δηλώνει ο επικεφαλής της επιτροπής «σοφών» Ν. Αναλυτής είναι χαρακτηριστικά για το που βαδίζουμε); Μπορούμε να συζητάμε για αποθεματικά στο ΙΚΑ, που έχει αρπάξει από το επικουρικό του 5,5 δισ. ευρώ και δεν τα επιστρέφει; Επενδύσεις με χρωστούμενα…
Μπορούμε να συζητάμε για αποθεματικά και επενδύσεις, χωρίς να συζητάμε για το επίπεδο των ασφαλιστικών παροχών, για τις συντάξεις πείνας, για την περίθαλψη που ο ασφαλισμένος βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, για τα όρια ηλικίας, για τα βαρέα και ανθυγιεινά;
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με λερωμένη τη φωλιά της, βουτηγμένη κι αυτή στο σκάνδαλο, περιορίστηκε σε αναζήτηση πολιτικών ευθυνών από την κυβέρνηση, παίζοντας στο αστικό αντιπολιτευτικό παιχνίδι με όπλο τη σκανδαλολογία. Αρνήθηκε να αναδείξει τα μεγάλα ασφαλιστικά ζητήματα, να βάλει στην πρώτη γραμμή τις ασφαλιστικές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.
