Μετά και την προβολή βίντεο από τα κανάλια, διαλύθηκε όλη η παραπληροφόρηση που σκόπιμα υπήρξε από πλευράς αστυνομίας και Πολύδωρα: καμιά απειλή δεν δέχτηκε ο ειδικός φρουρός του υπουργείου Αιγαίου που πυροβόλησε εν ψυχρώ στο Σύνταγμα, στη διάρκεια της φοιτητικής διαδήλωσης. Ούτε μολότοφ έπεσαν, ούτε πέτρες, ούτε καμιά καγκελόπορτα παραβιάστηκε. Δυο τζαμάκια ενός καφασωτού έσπασαν όλα κι όλα και ο τύπος, χωρίς κανένας να τον έχει δει, χωρίς κανένας να τον έχει απειλήσει, βγήκε έξω και άρχισε να ρίχνει με το πιστόλι.
Γιατί άραγε δεν ξέσπασε σάλος, μετά τη δημοσιοποίηση του βίντεο; Δεν είχαμε και εν προκειμένω μια ακόμα «υπόθεση ζαρντινιέρα», μετά την προκλητική κάλυψη της ηγεσίας της ΕΛΑΣ και «κύκλων» του υπουργείου (δηλαδή του ίδιου του Πολύδωρα), που μίλησαν για «επαγγελματική συμπεριφορά» του μπάτσου, που «πυροβόλησε στον αέρα, επειδή αντιμετώπιζε κίνδυνο για τη ζωή του»; Και όμως, το τεράστιο αυτό ζήτημα πέρασε σχεδόν στο ντούκου. Ούτε τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν ιδιαίτερα, ούτε τα κόμματα. Γιατί; Γιατί εδώ έχουμε κίνημα και όχι ένα άτομο. Κίνημα που διεκδικεί στους δρόμους και που αποτελεί σήμερα απειλή για την κοινωνική σταθερότητα του συστήματος. Κίνημα που προσπαθούν να το απομονώσουν από την «κοινή γνώμη», δηλαδή από την παθητικοποιημένη μάζα των εργαζόμενων. Δεν ήθελαν, λοιπόν, σε καμιά περίπτωση να αναδείξουν αυτό το κίνημα και να του επιτρέψουν να συγκεντρώσει την καθολική συμπάθεια.