Οι φονικές πυρκαγιές τράβηξαν τους φακούς της δημοσιότητας από το στυγερό έγκλημα των «πραιτόρων» της ΕΛΑΣ, που εκπαραθύρωσαν τον νεαρό νιγηριανό Τόνι Ονούα από τον πρώτο όροφο μιας καφετέριας στην Καλαμαριά.
Κανείς καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν πιστεύει ότι δεν ήταν ασφαλίτες αυτοί που κυνήγησαν τον δύστυχο μετανάστη. «Ωχ, αστυνομία», ήταν τα τελευταία λόγια του, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες. Αλλωστε, αν οι κεφαλοκυνηγοί ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από ασφαλίτες, θα τους είχαν βρει, για να αποσείσουν από πάνω τους την ευθύνη. Λίγοι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσε να είχε διαφορές ο Τόνι. Ας σημειωθεί ακόμη, ότι το κύκλωμα που τροφοδοτεί τους συμπαθέστατους μικροπωλητές με CD και DVD δεν πουλάει με πίστωση αλλά τοις μετρητοίς. Αρα, οικονομικές διαφορές αποκλείονται. ‘Η ασφαλίτες, λοιπόν, ή κεφαλοκυνηγοί των εταιριών δίσκων, που θα ήταν ευκολότατο να τους βρουν οι ασφαλίτες.
Οσο για τον εάν τον εκπαραθύρωσαν ή πήδηξε για να γλιτώσει, το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι ότι δεν έχει καμιά σημασία. Μπορεί να έχει σημασία για τον ποινικό δικαστή ως προς το χαρακτηρισμό του αδικήματος και την επιμέτρηση της ποινής (ο οποίος ποινικός δικαστής μάλλον ποτέ δεν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την υπόθεση), δεν έχει όμως για κάθε ευαίσθητο άνθρωπο. Δεν πηδά κανένας από τον πρώτο όροφο, αν δεν αισθάνεται την απειλή ενός μεγάλου κινδύνου. Κι όταν πηδά πέφτει με τα πόδια κι όχι με το κορμί.
Από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης δεν περιμέναμε, φυσικά, τίποτ’ άλλο εκτός από διάψευση της δικής της εμπλοκής. Η Ασφάλεια της ζαρντινιέρας και των πράσινων παπουτσιών μόνο αυτή τη στάση θα μπορούσε να κρατήσει. Ο Τόνι Ονούα μεγαλώνει τον κατάλογο των μεταναστών που δολοφονήθηκαν «τυχαία» από τα όργανα της κρατικής καταστολής. Το αίμα του θα στοιχειώνει τα όνειρά μας μέχρι να θάψουμε το σύστημα-δολοφόνο.