Οχι, δεν πρόκειται για τον νιόπαντρο Νικολάκη της εκπεσούσης δυναστείας των Γλίξμπουργκ, τα μέλη της οποίας κυκλοφορούν πλέον με διαβατήρια με το επώνυμο Ντεγκρέτσια, αλλά για τον Νικολάκη της εξουσιάζουσας δυναστείας των Παπανδρέου, ο οποίος πάντοτε λειτουργεί ως παντοδύναμος σύμβουλος του αδερφού του, ενώ κάποιες φορές εμφανίζεται και σε… θεσμικό ρόλο (όπως όταν κλείστηκε η συμφωνία για το ξεπούλημα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στην Αμπού Ντάμπι Μαρ), διότι –όπως με σεμνότητα δηλώνει– κουβαλάει βαρύ όνομα, το οποίο έχει πέραση σε σεΐχηδες, εμίρηδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Ο πρίγκηψ Νικολάκης, λοιπόν, εσχάτως εμφανίζεται όχι ως συγγραφέας βιβλίων τύπου Αρλεκιν, αλλά και ως πολιτικός παράγων, ειδικευμένος στα οικονομικά θέματα. Συνέγραψε, λοιπόν, ένα πόνημα για το περιοδικό «Οικονομική Επιθεώρηση», το οποίο στη συνέχεια προβλήθηκε απ’ όλο τον αστικό Τύπο (κλασικό το κόλπο, για να έχει τη μέγιστη προβολή και να μη δώσει την αποκλειστικότητα σε κάποιο από τα μεγάλα συγκροτήματα δυσαρεστώντας τα υπόλοιπα). Σ’ αυτό το πόνημα, αναμασά τις θέσεις των καπιταλιστών σε δυο σοβαρά ζητήματα. Αν το έγραφε οποιοσδήποτε άλλος δεν θα του δίναμε καμιά σημασία, όταν όμως το γράφει ο πρίγκηψ Νικολάκης το πράγμα αλλάζει. Μέσω αυτού μιλά ο αδερφός του, κλείνοντας το μάτι στους καπιταλιστές και «δίνοντας» τους υπουργούς του, καταπώς το συνηθίζει κάθε αστός πρωθυπουργός.
Το πρώτο ζήτημα που θίγει ο πρίγκηψ Νικολάκης είναι η «υψηλή φορολογία» στις επιχειρήσεις. Αφού επισείει την απειλή να σηκωθούν αυτές οι επιχειρήσεις και να φύγουν από την Ελλάδα, καταλήγει στην πρόταση: «Ενώ ένας πιο λογικός φόρος, την εποχή της παγκοσμιοποίησης όπου το κεφάλαιο, σαν το λαγό, φεύγει όπου θέλει, θα φέρει περισσότερα έσοδα και περισσότερες θέσεις εργασίας (…) Ποιος είναι ο τέλειος συντελεστής δεν είναι κανείς σε θέση να προβλέψει, αλλά είναι σίγουρα μικρότερος του 45%». Ξεχνάει, βέβαια, να σημειώσει πως το 45% ισχύει για τα μερίσματα, ενώ τα μη διανεμόμενα κέρδη φορολογούνται με 24% το οποίο θα πέφτει 1% κάθε χρόνο, μέχρι να φτάσει το 20%. Η μείωση και αυτού του συντελεστή «ψήνεται» εδώ και καιρό, ο Παπακωνσταντίνου το «συζητάει» και ίσως ν’ ακούσουμε τον Παπανδρέου να λέει κάτι σήμερα και αύριο στη ΔΕΘ.
Το δεύτερο ζήτημα που θίγει ο Νικολάκης είναι οι «υψηλές» ασφαλιστικές εισφορές. Με περισσό θράσος κάνει λόγο για «τεράστιο βάρος των κοινωνικών εισφορών στον μικρό και μικρομεσαίο» και γράφει ότι «το ΙΚΑ πνίγει τις οικογενειακές επιχειρήσεις αλλά και την αγορά εργασίας γενικότερα». Ζητά, λοιπόν, επιστροφή στην «πρόταση του Λαυρίου». Ηταν το 2004, όταν ο Γιωργάκης ζητούσε να εργάζονται ανασφάλιστοι για κάποιο χρονικό διάστημα οι άνεργοι και οι νέοι! «Η πρόταση είναι απλή –γράφει ο Νικολάκης–: να μειωθούν οι κοινωνικές εισφορές για τους νεοπροσληφθέντες (μέτρο που θα ισχύει για δύο χρόνια) και τα χρόνια εργασίας να υπολογίζονται συντάξιμα»! Θυμίζουμε πως υπερβολικές βρίσκει τις ασφαλιστικές εισφορές και ο διοικητής του ΙΚΑ Ρ. Σπυρόπουλος, άνθρωπος της οικογένειας Παπανδρέου.
