Θα το πούμε ευθύς εξαρχής, για να πάμε κατευθείαν στην καρδιά του θέματος: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν ανοιχτά την ανάγκη διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το αριστερό δεκανίκι τους, υποστηρίζοντας την ίδια στρατηγική κατεύθυνση, με διαφοροποιήσεις ως προς τα μέτρα άσκησης πολιτικής. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το σύστημα, γιατί σε μια κρίσιμη γι’ αυτό περίοδο αποχτά ένα αριστερό ανάχωμα, στο οποίο θα προσκρούει η αντικαπιταλιστική κριτική, η κριτική που δεν αμφισβητεί τη μια ή την άλλη πλευρά του καπιταλισμού, αλλά το ίδιο το σύστημα.
Να το πούμε με ένα παράδειγμα, για να γίνει πιο κατανοητό. Σε ποιον ανήκουν τα παρακάτω λόγια; «Μία ορισμένη μορφή της παγκοσμιοποίησης σείεται συθέμελα καθώς κατέρρευσε το ιδεολόγημα της παντοδύναμης, αυτορρυθμιζόμενης και ανεξέλεγκτης χρηματοπιστωτικής αγοράς… Ζήσαμε την ανάδειξη ενός παγκόσμιου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού που είχε αποκοπεί από την πραγματική οικονομία και την κοινωνία… Αυτός είναι ο ασύδοτος χρηματοοικονομικός καπιταλισμός που προκάλεσε τα σημερινά δεινά… Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, η χώρα χρειάζεται τον εκσυγχρονισμό του πλαισίου κανόνων και πρακτικών που καθορίζουν τη λειτουργία του κράτους δικαίου, της δι-οίκησης, της παιδείας, της επιχειρηματικής δράσης». Ανήκουν στον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο.
Και σε ποιον ανήκουν τα παρακάτω λόγια; «Μια άλλη αρχιτεκτονική του χρηματοπιστωτικού συστήματος… Οχι στον καπιταλισμό-καζίνο… Ισχυρό δημόσιο χρηματοπιστωτικό δίκτυο που θα λειτουργεί μακριά από κερδοσκοπικές λογικές». Ανήκουν στον πρόεδρο του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα.
Βλέπετε καμιά διαφορά; Πριν από λίγο καιρό, η λέξη καπιταλισμός ήταν εξοβελισμένη από το κυρίαρχο λεξιλόγιο, δεν ήταν politically correct. Σήμερα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Γιατί; Γιατί ό,τι είναι απαγορευμένο συμβολοποιείται,
στοχοποιείται, ενώ όταν υιοθετείται από τον κυρίαρχο λόγο αποδαιμονοποιείται, ηθικοποιείται εξαγνίζεται. Πλέον μιλούν για καπιταλισμό, για να περάσουν το ιδεολόγημα ότι υπάρχει καλός και κακός καπιταλισμός. Για να φράξουν το δρόμο σε κάθε αντικαπιταλιστική κριτική, για να μην υπάρξει αντικαπιταλιστική δράση.
Τι διαφορετικό κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Οταν, για παράδειγμα, περιγράφει ένα ιδανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου μια επανακρατικοποιημένη Εθνική Τράπεζα «θα μπορεί να ελέγχει τον ανταγωνισμό», σε τι μας παραπέμπει; Δεν ήταν τέτοιας αρχιτεκτονικής το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα επί τρεις δεκαετίες; Ηταν διαφορετική τότε η λειτουργία του; Δεν ήταν τοκογλυφική και ληστρική; Θα ξεχάσουμε ότι η μάστιγα των πανωτοκίων αναπτύχθηκε με κυρίαρχες τις κρατικές τράπεζες;
Υπάρχουν, μήπως, περιθώρια για άλλου είδους λειτουργία των τραπεζών στο πλαίσιο του καπιταλισμού; Η ιστορία απαντά όχι. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απαντά ναι. Μόνο που αυτό το ναι δεν είναι κάτι καινούργιο. Για περισσότερο από έναν αιώνα η σοσιαλδημοκρατία πλασάρει αυτό το ιδεολόγημα. Υπήρξαν ουκ ολίγες περίοδοι στην ιστορία της ανθρωπότητας που η σοσιαλδημοκρατία εξουσιοδοτήθηκε από μεγάλες λαϊκές πλειοψηφίες να κάνει πράξη αυτό το ιδεολόγημα. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε. Τώρα, έρχεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (και ομογάλακτες δυνάμεις σε άλλες χώρες) και προσπαθεί να ξαναστήσει στα πόδια του το θρυμματισμένο ιδεολόγημα του καλού, ηθικού και κοινωνικά προσανατολισμένου καπιταλισμού. Γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντική η παρέμβασή του. Γιατί είναι πολλοί αυτοί που γελούν με τις παπαριές του Δασκαλόπουλου, όχι όμως και αυτοί που κάνουν το ίδιο με τα αντιδραστικά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Π.Γ.
