Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» είναι ο τίτλος διάσημου θεατρικού του Σάμιουελ Μπέκετ. Το «Περιμένοντας τον χοντρό» είναι ο τίτλος του έργου που παίζουν μετά τις ευρωεκλογές τα μεγαλοστελέχη της ΝΔ. Καμιά σχέση με το ολιγοπρόσωπο ευφυές έργο του Μπέκετ, βέβαια. Στο νεοδημοκρατικό έργο οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί κι ακόμη περισσότεροι οι δευτεραγωνιστές. Οι πρώτοι έχουν και τη δημοσιογραφική «αυλή» τους, μέσω της οποίας διοχετεύουν προς τα έξω τις απόψεις τους, για να έχουν την άνεση να αποστασιοποιηθούν απ’ αυτές και ν’ αλλάξουν ρότα, αν δεν τους βγει ο σχεδιασμός. Τέλος, στο έργο του Μπέκετ ο Γκοντό δεν φτάνει ποτέ, ενώ στο νεοδημοκρατικό έργο ο χοντρός θα εμφανιζόταν και θέλοντας και μη θα ξεκαθάριζε τις δικές του απόψεις.
Ολα τα πιθανά σενάρια τα είχαμε διαβάσει και ακούσει δεκάδες φορές στη διάρκεια της αυγουστιάτικης ραστώνης. Eτσι ο ένας, έτσι ο άλλος, αυτά σκέφτεται ο Καραμανλής και πάει λέγοντας. Aν αξίζει να σχολιαστεί κάτι απ’ όλη αυτή τη φιλολογία είναι πως πίσω από την κάθε θέση, την κάθε τοποθέτηση, κρύβεται το προσωπικό συμφέρον κάποιων μεγαλοστελεχών. Ολοι θεωρούν δεδομένη την εκλογική ήττα από το ΠΑΣΟΚ, που ακόμη κι αν δεν βγάλει αυτοδυναμία με την πρώτη, έχει τη δυνατότητα να πάει σε επαναληπτικές εκλογές (που θα τις διεξάγει υπηρεσιακή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου) και να πάρει το «μπόνους» των +10 εδρών του νόμου Παυλόπουλου. Επομένως, ό,τι κάνουν τώρα δεν αφορά τη δυνατότητα της ΝΔ να κερδίσει ή να επιστρέψει σύντομα, αλλά την μετά την ήττα περίοδο. Οι δελφίνοι θέλουν να φύγει ο Καραμανλής (άρα να χρεωθεί μια συντριπτική ήττα), άλλοι θέλουν να μείνει ο Καραμανλής και άλλοι προσπαθούν να προβλέψουν την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν οι εξελίξεις, ώστε να πλασαριστούν κοντά στο στρατόπεδο που θα νικήσει.
Ο Καραμανλής, λοιπόν, «ήρθε» την προηγούμενη Τετάρτη και ανακοίνωσε αυτό που δυο μέρες πριν διατυμπάνιζαν όλα τα ΜΜΕ, επικαλούμενα πηγές του Μαξίμου. Ακόμα και στη μεθόδευση αποδείχτηκε άθλιος, όπως άθλιος είναι και ο τρόπος που παίρνει την άγουσα από την πολιτική (ανεξάρτητα αν θα το κάνει άμεσα ή αργότερα).
Εγινε ο πρώτος μεταπολιτευτικός πρωθυπουργός που έκανε εκλογές μέσα σε δυο χρόνια! Πήρε το δεύτερο αρνητικό ρεκόρ πρωθυπουργικής διάρκειας, μετά το Μητσοτάκη, ο οποίος όμως έκανε μία μόνο θητεία. Πήρε το παγκόσμιο ρεκόρ του πρωθυπουργού που κάνει πρόωρες εκλογές ξέροντας ότι θα τις χάσει και με τα γκάλοπ, μάλιστα, να τον δίνουν έξι μονάδες πίσω. Κατάφερε να πάει σε εκλογές έχοντας προηγουμένως ο ίδιος κάνει σμπαράλια το ίδιο του το κόμμα, με τους δελφίνους (πλην Ντόρας) να κάνουν προπαγάνδα κατά των πρόωρων εκλογών, με υπουργούς να χαρακτηρίζουν ηλιθιότητα τη σχετική συζήτηση και με τη μισή τουλάχιστον κοινοβουλευτική ομάδα στο κλαρί, να φωνάζει κατά των πρόωρων εκλογών. Πώς να πορευτεί με διάθεση όχι νίκης αλλά αξιοπρεπούς ήττας αυτός ο παρδαλός θίασος;
Τέλος, ο Καραμανλής κατάφερε να πάει σε εκλογές χωρίς να έχει τίποτα και- νούργιο να πει πέρα απ’ αυτά που έλεγε στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Το δίλημμα «υπευθυνότητα-ανευθυνότητα» τον οδήγησε σε στραπάτσο. Είναι δυνατόν τώρα να τον οδηγήσει σε νίκη;
