Το υπουργείο Παιδείας θα εξετάσει, λέει, την περίπτωση λειτουργίας παιδικού σταθμού μαζί με νηπιακά τμήματα, για να λύσει το πρόβλημα των εργαζόμενων γονιών, οι οποίοι δεν καλύπτονται από το τωρινό ωράριο λειτουργίας του νηπιαγωγείου. Τα παραπάνω δήλωσαν η υφυπουργός Παιδείας Χριστοφιλοπούλου και η Ειδική Γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Θάλεια Δραγώνα, σε συνάντηση με μέλη του Συντονιστικού νηπιαγωγών.
Σε συνάρτηση με τα παραπάνω είναι και η δήλωση των ιδίων ότι το ολοήμερο νηπιαγωγείο θα είναι ο μοναδικός τύπος σχολείου στην προσχολική εκπαίδευση, η έκφραση από μεριάς τους της άποψης ότι το ωράριο των νηπιαγωγών είναι πολύ μικρό, όπως και της υπόλοιπης Πρωτοβάθμιας και η αναφορά της Διαμαντοπούλου, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, ότι θα επιδιωχθεί η προσχολική αγωγή «για όλα τα νήπια άνω των 3 ετών». Σαφείς, λοιπόν, οι προθέσεις του υπουργείου Παιδείας. Οι παιδικοί σταθμοί να έχουν και από μια τσόντα νηπιαγωγείου, ώστε το κράτος χωρίς την υποχρέωση για κατασκευή νέων υποδομών, να λύσει το θέμα της μονοετούς υποχρεωτικότητας του νηπιαγωγείου.
Σαφείς, είναι βεβαίως και οι παρενέργειες αυτής της πολιτικής, που αφορούν στον παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό ρόλο του νηπιαγωγείου, αφού αυτός συγχέεται σκόπιμα με το ρόλο των παιδικών σταθμών, και στον ρόλο του/της νηπιαγωγού, των οποίων θίγεται καθαρά η επαγγελματική και εκπαιδευτική υπόσταση. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αποδεχτούν την αμφισβήτηση των πανεπιστημιακών σπουδών και των πτυχίων τους, προκειμένου το αστικό κράτος να εξασφαλίσει για το κεφάλαιο φθηνή, χειραγωγούμενη εργατική δύναμη (από τους απασχολήσιμους γονείς) και τα νήπια καλούνται να θυσιαστούν σ’ αυτό το βωμό, εγκλωβισμένα ολημερίς επί 9ωρο ή και περισσότερο (αφού οι ώρες λειτουργίας ακόμα και αυτού του ολοήμερου παιδοφυλακτήριου θεωρούνται λίγες!) «με τα παπούτσια», σ’ έναν χώρο λίγων τετραγωνικών, πολλές φορές ανεπαρκέστατο και άθλιο.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεζουμιστούν όσο δεν παίρνει απ’ όλες τις απόψεις (επιστημονικά, επαγγελματικά, σωματικά, ψυχικά), προκειμένου το κεφάλαιο και οι διαχειριστές του να βγουν στον αφρό στην περίοδο της κρίσης. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας (Χριστοφιλοπούλου και Δραγώνα) δε δίστασαν να ζητήσουν από τους νηπιαγω- γούς να σκεφτούν πώς θα βάλουν «ένα λιθαράκι παραπάνω –με την έννοια της προσφοράς– γιατί ο τόπος χρειάζεται κάτι παραπάνω από όλους μας, τις εξισώσεις προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω»!