Στην υπηρεσία του ΑΕΚάρχη

Πρόσφατα καταφέραμε να βρούμε την περιβόητη τροποποίηση της σύμβασης παραχώρησης των δικαιωμάτων χρήσης, διοίκησης και διαχείρισης μεταξύ του Αθλητικού Σωματείου «Αθλητική Ενωση Κωνσταντινουπόλεως» (κοινώς της Ερασιτεχνικής Α.Ε.Κ.) και της «Δικέφαλος 1924 Κατασκευαστική Ανώνυμη Εταιρεία», ήτοι της ad hoc συσταθείσας για τη διεκπεραίωση και εκμετάλλευση του φαραωνικού έργου εταιρίας, συμφερόντων Μελισσανίδη.

Αρχικώς κρίνουμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ορισμένα πράγματα εν σχέσει με το ιστορικό της υπόθεσης. Δυνάμει του άρθρου 42 του νόμου 4277/2014 «παραχωρήθηκε» κατά χρήση, διοίκηση και διαχείριση στην Ερασιτεχνική Α.Ε.Κ. συνολική έκταση 29.121,61 τετραγωνικών μέτρων, προκειμένου να ανεγερθεί το θεόπνευστο έργο Μελισσανίδη. Τα εισαγωγικά τίθενται διότι -όπως έχουμε γράψει πολλάκις- τα 26.621,50 τετραγωνικά μέτρα είχαν παραχωρηθεί με την υπ’ αριθμόν 62032/02-09-1934 απόφαση του τότε Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως, η ως άνω έκταση είχε μεταγραφεί στα βιβλία του αρμόδιου Υποθηκοφυλακείου Αθηνών το 1947, ενώ στο Κτηματολόγιο η έκταση αυτή έχει καταχωρηθεί ως ιδιοκτησία της Α.Ε.Κ. σε ποσοστό εκατό τοις εκατό.

Μολαταύτα πρέπει να τονιστεί ότι ακόμα και σε περίπτωση παραχώρησης ακινήτου κατά κυριότητα σε σωματείο για κοινωφελή σκοπό, αυτό δεν απεμπολεί τον χαρακτήρα του ως πράγμα εκτός συναλλαγής. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη Γνωμοδότηση 112/2006 του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Κατ’ ουσίαν δηλαδή με τον περιβόητο νόμο 4277/2014 παραχωρήθηκε έκταση 2.499,50 τετραγωνικών μέτρων, μόνο ωστόσο κατά χρήση, διοίκηση και διαχείριση, εξ ού και δεν μετεγράφη.

Περαιτέρω, όπως έχουμε επισημάνει κατ’ επανάληψη, η υπόθεση βρίθει κραυγαλέων παρανομιών και πλημμελειών, τις οποίες όμως εν πλήρη συνειδήσει αποδέχθηκαν ή διέπραξαν οι αρμόδιοι φορείς, κατόπιν πολιτικών εντολών φυσικά. Ενδεικτικώς θα αναφέρουμε το παράνομο παραχωρητήριο (με το οποίο θα ασχοληθούμε ενδελεχώς στη συνέχεια) και την έκδοση της οικοδομικής άδειας με δύο κυρίους, εκ των οποίων ο ένας δεν γνωρίζουμε πόθεν νομιμοποιείται και υπό ποια ιδιότητα.

Ως προς την επίδικη σύμβαση παραχώρησης δικαιωμάτων χρήσης, διοίκησης και διαχείρισης, αυτή συνήφθη στις 03 Φεβρουαρίου 2015 και μέσω αυτής επήλθε η εκχώρηση των προαναφερθέντων δικαιωμάτων από την Ερασιτεχνική Α.Ε.Κ. στη Δικέφαλος 1924 Α.Ε. Μεταξύ τούτων προεξάρχουσα θέση κατείχαν τα εκχωρηθέντα δικαιώματα εκμετάλλευσης και αξιοποίησης του έργου, από τη στιγμή της αποπεράτωσής του και για 49 χρόνια. Κοινώς, βάσει του από 03 Φεβρουαρίου 2015 Ιδιωτικού Συμφωνητικού, η Δικέφαλος Α.Ε. κατ’ ελεύθερη και ανέλεγκτη από το Σωματείο κρίση, δικαιούτο να εκμισθώνει χώρους ή εν γένει να παραχωρεί τη χρήση τους υπό τον μανδύα οιασδήποτε έννομης σχέσης.

Το εν λόγω Ιδιωτικό Συμφωνητικό ήταν διάτρητο, τόσο ως προς το περιεχόμενό του όσο και ως προς τη διαδικασία σύγκλησης της Γενικής Συνέλευσης, η οποία ενέκρινε τη σύμβαση. Εξ αυτών των λόγων και διά της υπ’ αριθμόν 8648/2017 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Τακτική Διαδικασία) η Γενική Συνέλευση και συνακόλουθα η εγκριθείσα υπ’ αυτής σύμβαση κρίθηκαν ως ανυπόστατες. Ειδικώς, πρώτον δεν υφίστατο νόμιμη διοίκηση, λόγω παραίτησης ή έκπτωσης έντεκα συνολικά μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, μη αρκούντων των αναπληρωματικών μελών για τη συμπλήρωση της νόμιμης σύνθεσης. Μεταξύ των εκπτώτων μάλιστα και ο πρόεδρος (και υπογράφων τη σύμβαση με τη Δικέφαλος 1924 Α.Ε. και συγκαλέσας την εν λόγω Γενική Συνέλευση υπό την ιδιότητα του προέδρου), λόγω συμμετοχής του στο Διοικητικό Συμβούλιο της Π.Α.Ε. Α.Ε.Κ.

Δεύτερον κατά την ημερομηνία έγκρισης της σύμβασης δεν παρίστατο στο Δ.Σ. η κατά το Καταστατικό του Σωματείου νόμιμη απαρτία (8 άτομα). Συνακόλουθα συνάγεται αυτόθροα ότι δεν υφίστατο καν απαρτία, πολλώ δε μάλλον δεν υφίστατο η απαιτούμενη -κατ’ άρθρο 5 παράγραφος 2 του Καταστατικού του Σωματείου- αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 για την παραχώρηση χρήσης αθλητικών εγκαταστάσεων του Σωματείου σε τρίτους.

Τρίτον, σκοπίμως δεν τηρήθηκαν οι διαδικασίες πρόσκλησης και γνωστοποίησης της Γενικής Συνέλευσης στα μέλη του Σωματείου, προκειμένου να ασκήσουν το δικαίωμά τους για αυτοπρόσωπη παράσταση στη Συνέλευση.

Τέταρτο, οι υπογράψαντες την προαναφερθείσα σύμβαση Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας εν πάση περιπτώσει δεν διέθεταν σχετική εξουσία όπως προβούν στην προκείμενη χαριστική δικαιοπραξία. Και πρόκειται καταφανώς για χαριστική δικαιοπραξία, ως παραχώρηση δικαιωμάτων άνευ οιουδήποτε ανταλλάγματος.

Πέμπτο και κυριότερο, η δωρεάν παραχώρηση καθ’ εαυτή πράγματος εκτός συναλλαγής, ήτοι οικοπέδου παραχωρηθέντος από το Ελληνικό Δημόσιο για κοινωφελή σκοπό, αντίκειται στους καταστατικούς σκοπούς του Σωματείου αφενός, αφετέρου δυνάμει ιδίως των διατάξεων του Συντάγματος και του Αστικού Κώδικα ουδαμώς καθίσταται δυνατή η εκποίηση ή η μεταβολή του σκοπού παραχώρησης. Προς επίρρωση τούτου επισημαίνουμε την υπ’ αριθμόν 992/2018 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και την προαναφερθείσα Γνωμοδότηση του Ν.Σ.Κ., διά των οποίων επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ο παράνομος χαρακτήρας της επίδικης σύμβασης παραχώρησης.

Καθίσταται συνεπώς πασίδηλο ότι η σύμβαση παραχώρησης δικαιωμάτων χρήσης, διοίκησης και διαχείρισης είναι καταφανώς παράνομη, τόσο τυπικά (παράνομη σύγκληση Γενικής Συνέλευσης από αναρμόδιο όργανο, έλλειψη νόμιμης απαρτίας) όσο και ουσιαστικά (αντίθεση σε διατάξεις του Καταστατικού, του Αστικού Κώδικα και του Συντάγματος).

Ως προς το προαναφερθέν από 28 Φεβρουαρίου 2019 Ιδιωτικό Συμφωνητικό τροποποίησης, μόνο ως κουρελόχαρτο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Πρόκειται για ένα πλήρως κακογραμμένο και ασαφές νομικό κείμενο, το οποίο στερείται οιασδήποτε νομιμότητας αλλά και λογικής βάσης. Εξ ού και ανακύπτουν αρκετές ερμηνευτικές δυσχέρειες επί της «τροποποιητικής» σύμβασης.

Στην περιβόητη τροποποιητική σύμβαση αναγράφεται ότι ανακαλούνται μεν τα δικαιώματα χρήσης, διοίκησης και διαχείρισης, ωστόσο μόνο κατά το μέτρο που αφορούν την αξιοποίηση και εκμετάλλευση του έργου μετά την ολοκλήρωσή του. Στο ανωτέρω τροποποιητικό συμφωνητικό αναφέρεται ότι διατηρούνται εν ισχύι τα λοιπά -πλην των ανακληθέντων- δικαιώματα, μέχρι το σημείο της αποπεράτωσης της ανέγερσης. Για το μεταγενέστερο χρονικό σημείο ουδεμία πρόβλεψη υφίσταται.

Τα υπόλοιπα δικαιώματα φαίνεται να παραμένουν άθικτα και συνεπώς η διοίκηση και διαχείριση του γηπέδου παραμένει στη Δικέφαλος 1924 Α.Ε., για αόριστο χρονικό διάστημα, καθώς καταργείται το άρθρο 3 της αρχικής σύμβασης. Ως εκ τούτου, το Σωματείο θεωρητικώς και μόνο δύναται να αξιοποιήσει και να εκμεταλλευτεί κατά το δοκούν το γήπεδο, εφόσον οι εν λόγω πράξεις (πάσης φύσεως αξιοποίησης και εκμετάλλευσης) συνιστούν κατ’ εξοχήν πράξεις διαχείρισης.

Περαιτέρω διά της ανάκλησης του άρθρου 7 του από 03 Φεβρουαρίου 2015 Ιδιωτικού Συμφωνητικού, παρ’ όλο που η διοίκηση και διαχείριση παραμένουν στη Δικέφαλος, το κόστος συντήρησης του γηπέδου μετακυλίεται στο Σωματείο.

Βέβαια το μείζον από νομικής άποψης ζήτημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι -δυνάμει της υπ’ αριθμόν 8648/2017 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών- η υπό κρίση Γενική Συνέλευση κηρύχθηκε ανυπόστατη και συνεπώς λογίζεται ως μηδέποτε υφιστάμενη. Το εν λόγω δικαστήριο έκρινε -χωρίς να εισέλθει ενδελεχώς στην ουσία της υπόθεσης- πως λόγω των κραυγαλέων τυπικών πλημμελειών που εντοπίζονται στη διαδικασία της λήψης της απόφασης, από τη σύγκληση μέχρι και την απαρτία διά της οποίας αυτή ελήφθη, η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης δεν περιβλήθηκε καν τα εξωτερικά γνωρίσματα απόφασης Γ.Σ. Σωματείου. Παγίως εν περιπτώσει σύγκλησης Συνέλευσης από αναρμόδιο όργανο, αυτή κρίνεται ως ανυπόστατη και ως εκ τούτου ουδέποτε αναπτύσσει έννομα αποτελέσματα ή συνέπειες.

Για να το καταστήσουμε σαφέστερο, πρέπει να επισημάνουμε ότι η επίδικη Γενική Συνέλευση και συνακόλουθα η απόφαση ουδαμώς καθίσταται δυνατόν να χρησιμοποιηθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο, πολλώ δε μάλλον ως νομιμοποιητικό έγγραφο για την έκδοση των απαραίτητων αδειών και την έγκριση χρηματοδότησης. Η εν λόγω απόφαση από νομική άποψη λογίζεται ότι μηδέποτε υφίστατο και ως εκ τούτου τροποποίηση κειμένου, μη έχοντος οιαδήποτε υπόσταση, δεν νοείται. Ο μοναδικός τρόπος για να καταστεί τυπικά ορθή (γιατί το ουσιαστικό της κύρος δεν καθίσταται δυνατόν να διασωθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο) θα ήταν μέσω της σύγκλησης νέας νομότυπης Γενικής Συνέλευσης. Καθίσταται πασιφανής η λογική γκάνγκστερ καθώς αδιαφορούν ακόμα και για τις τυπικές διατυπώσεις της αστικής νομιμότητας, γνωρίζοντας μετά βεβαιότητας ότι θα βρεθούν οι πρόθυμοι που θα σφυρίζουν αδιάφορα υποκλινόμενοι και στρατευόμενοι με το ευγενές έργο Μελισσανίδη.

Μείζον ερώτημα ανακύπτει ως προς το ζήτημα της αποζημίωσης της Δικέφαλος 1924 ΑΕ από το Σωματείο. Τίνι τρόπω και τι αντάλλαγμα θα λάβει η Δικέφαλος για τις εκτελεσθείσες εργασίες ως και για όσες εκτελέσει στο μέλλον; Γιατί όταν μιλάμε για καπιταλιστικές μπίζνες -και δη κερδοφόρες- τίποτα δεν γίνεται τζάμπα.

Ευλόγως θα αναρωτιόταν κανείς γιατί να μπουν στη διαδικασία να τροποποιήσουν ένα διάτρητο νομικό κείμενο, ιδίως αφού σε μεγάλο βαθμό το γήπεδο Μελισσανίδη έχει ολοκληρωθεί. Ο λόγος πραγματοποίησης της τροποποίησης εξηγείται ευχερώς, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν θα μπορούσαν να εισπράξουν «ζεστό χρήμα» από την Περιφέρεια, εφόσον εξακολουθούσε να φαίνεται ως κύριος του έργου η Δικέφαλος 1924 Α.Ε. Βέβαια, κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται η αξιολογική αντινομία να μην κωλύονται οι αρμόδιες υπηρεσίες να εκδώσουν άδεια δόμησης με κύριο του έργου και την Δικέφαλος 1924 Α.Ε., αλλά για την Περιφέρεια το αυτό γεγονός να συνιστά κώλυμα!

Πρόκειται για εξαιρετική καινοτομία, οι δε εμπνευστές και ιθύνοντες νόες αυτής πρέπει να αισθάνονται περήφανοι για το κατασκεύασμά τους. Ο λόγος επ’ αυτού εδράζεται στο γεγονός ότι -ως συνάγεται αβίαστα- η αρχική σύμβαση παραχώρησης ήταν καταφανώς παράνομη, η δε τροποποίησή της κουρελόχαρτο. Εντούτοις, υπηρεσιακοί παράγοντες, υπουργεία, οι αρμόδιες Εισαγγελίες αλλά και το ΣτΕ εποίησαν και εξακολουθούν με μεγάλη επιτυχία να ποιούν την νήσσαν. Πολλάκις και ήδη από τη δημοσίευση της κατάρτισης του παραχωρητηρίου έχουμε επισημάνει με τρόπο αναμφισβήτητο σε όλες τις διοικητικές αρχές τον διάτρητο χαρακτήρα του και την παντελή έλλειψη νομιμοποίησης της Δικέφαλος 1924 Α.Ε. Ειδικώς δε το Συμβούλιο της Επικρατείας σε αυτό το πλαίσιο εξέδωσε μία απόφαση μνημείο σοφισμάτων και λογικών αλμάτων, το δε αιτιολογικό της μπορεί να συνοψισθεί ως ακολούθως: «Ο Μελισσανίδης θέλει γήπεδο, οπότε το γήπεδο θα ανεγερθεί». Ουδεμία έκπληξη προξενεί βέβαια, καθώς από το καλούμενο «δίκαιο του μονάρχη», το Συμβούλιο πλέον εφαρμόζει εξόφθαλμα το «δίκαιο του καπιταλιστή».

Και πώς θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς όταν το παράδειγμα δίδεται από τον εσμό των αστικών κυβερνήσεων, οι οποίες επιδόθηκαν σε μία αγωνιώδη προσπάθεια απόδειξης της υποταγής και της εθελοδουλείας στον Μελισσανίδη. Δύο διαφορετικές κυβερνήσεις, αρκετοί υπουργοί (προεξάρχοντος του κυρ-Αλέκου Φλαμπουράρη), ομοίως δύο διάφοροι Περιφερειάρχες και αρκετοί Περιφερειακοί Σύμβουλοι διαγωνίστηκαν για το ποιος θα καταπατήσει περισσότερο την αστική νομιμότητα για χάρη του Μελισσανίδη και της μπίζνας του. Συνακόλουθα δε και οι αρμόδιες υπηρεσίες (λόγου χάριν η ΔΑΟΚΑ, το Υποθηκοφυλακείο Νέας Φιλαδέλφειας κ.λπ.) αλλά και δημόσιοι λειτουργοί (ενδεικτικώς αναφέρουμε τη Συμβολαιογράφο Σιμοπούλου-Κορωναίου που συνέταξε την υπ’ αριθμόν 8165/2017 παράνομη Πράξη Προσδιορισμού θέσεων στάθμευσης) παρέμειναν άπραγοι ή διευκόλυναν με θετικές πράξεις τη συντέλεση της παρανομίας. Το όλο κάδρο βέβαια δεν μπορεί παρά να συμπληρωθεί από τους χρήσιμους -άμισθους και έμμισθους- ηλίθιους, τον οπαδικό στρατό. Οπου παρέστη ανάγκη να επέμβουν, για να ευοδωθούν οι μπίζνες του Μελισσανίδη, επενέβησαν με μεγάλη προθυμία, ανοίγοντας κεφάλια, προπηλακίζοντας και απειλώντας.

Δεν διστάζουν λοιπόν να κουρελιάσουν ακόμα και αυτήν την αστική νομιμότητα χάριν της κερδοφορίας ενός μεγαλοκαπιταλιστή, άλλοτε με τσαμπουκά και άλλοτε ντύνοντας τις παρανομίες τους με επιστημονικό περιτύλιγμα και μεγαλοπρεπείς παπάντζες (βλ. ΣτΕ).