[…] Η Δικαιοσύνη την οποία υπηρετούμε, δεν είναι απλώς μία από τις τρεις εξουσίες. Είναι το σώμα των λειτουργών που με το δικαιοδοτικό τους έργο καλούνται να εξασφαλίζουν την ειρηνική συμβίωση των πολιτών, την ομαλή και ασφαλή λειτουργία των συναλλαγών και με τον τρόπο αυτό η Δικαιοσύνη αναδεικνύεται σε βασικό πυλώνα για την κοινωνική και οικονομική ευημερία και ανάπτυξη της χώρας. […] Θυμίζω ότι η ανεξαρτησία δεν αποτελεί κάποιου είδους προνόμιο, ούτε συνδέετε με αλαζονικές συμπεριφορές, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά και μόνον ως εγγύηση των πολιτών για την ορθή απονομή της δικαιοσύνης. Η ανεξαρτησία του Δικαστή αφορά εν πρώτοις τη σχέση του δικαστή με τις άλλες εξουσίες, την εκτελεστική και τη νομοθετική. Οχι όμως μόνο με αυτές: νοείται απέναντι και στη δυναμική που αναπτύσσουν φορείς οικονομικής, κοινωνικής και επικοινωνιακής ισχύος προς επηρεασμό της δικαιοδοτικής κρίσης, ακόμη και απέναντι στον εαυτό μας, απέναντι στις προσωπικές μας πεποιθήσεις, αντιλήψεις, ιδέες, επιλογές, προτιμήσεις, ώστε, όταν ο δικαστής ασκεί το δικαιοδοτικό του έργο να είναι μονάχα η ζώσα ψυχή του νόμου. […] Με την ανεξαρτησία συναρτάται και το ζήτημα, που κάθε τόσο επανέρχεται στο προσκήνιο, της άσκησης κριτικής των δικαστικών αποφάσεων και ο σχολιασμός των δικαστικών ενεργειών. Οι ενέργειες της δικαιοσύνης αναμφίβολα είναι και αυτές αντικείμενο του δημόσιου, δημοκρατικού διαλόγου. Ζήτημα δημιουργείται όταν επιχειρείται, ή φαίνεται ότι επιχειρείται (και εδώ ας θυμηθούμε τη θεωρία των φαινομένων του ΕΔΔΑ), αθέμιτος επηρεασμός των αρμοδίων δικαστικών οργάνων. Κυρίως όταν ο σχολιασμός αφορά εκκρεμή υπόθεση. Ο κίνδυνος αφορά την απονομιμοποίηση του συστήματος που κλονίζει τις βάσεις του κράτους δικαίου. Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα παρατηρείτε το φαινόμενο εξωδικαστικά πρόσωπα, καθ’ υπέρβαση των ακροτάτων ορίων μιας καλοπροαίρετης ιδιάζουσας κριτικής, να αμφισβητούν επικριτικά, ως υπερδικαστές το πόρισμα των δικαστικών ερευνών επί της ουσίας και μάλιστα με κριτήρια εξωδικαστικά, επιχειρώντας τη χειραγώγηση και τον επηρεασμό έξωθεν ή τον αυθαίρετο σφετερισμό της συνταγματικά κατοχυρωμένης, ως αδέσμευτης, δικαστικής κρίσης, παραγνωρίζοντας ότι κατά το σύνταγμα η συνείδηση του ίδιου του δικαστικού κριτή πρέπει να συνιστά το μοναδικό παράγοντα σχηματισμού της δικανικής πεποίθησης. […]
Αναστασία Παπαδοπούλου
Πρόεδρος του Αρείου Πάγου
(Στη φωτογραφία που δημοσιεύτηκε σε όλα τα μίντια, αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η εκλογή της νέας προέδρου του Αρείου Πάγου, η Αναστασία Παπαδοπούλου φοράει στο λαιμό της ένα κολιέ από πέρλες και έναν ευμεγέθη χρυσό σταυρό. Αρχοντιά και Ορθοδοξία, ο ιδανικός συνδυασμός. Στην ψηφοφορία των συναδέλφων της η Α. Παπαδοπούλου ήρθε τέταρτη, ενώ στην ψηφοφορία της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής ήρθε πρώτη. Και οι δύο αυτές ψηφοφορίες είναι ενδεικτικές. Δεν δεσμεύουν την κυβέρνηση, αλλά έγινε φανερό ποια ήταν η «γραμμή» του μεγάρου Μαξίμου. Αλλωστε, η ίδια η εκλογή της από το υπουργικό συμβούλιο έγινε… διά περιφοράς! Παλιά, κάποιος «κούριερ» θα γύριζε τα υπουργεία και θα μάζευε υπογραφές υπουργών. Πλέον οι υπογραφές μπαίνουν ψηφιακά. Συζήτηση, φυσικά, δεν έγινε. Αυτό έλειπε, να τίθενται προς συζήτηση οι αποφάσεις του αυτοκρατορίσκου. Τα όσα περιέλαβε στη φλύαρη -τρισέλιδη- δήλωσή της η νέα πρόεδρος του Αρείου Πάγου είναι οι συνήθεις παπάρες που λένε οι διοικούντες το δικαστικό σύστημα και οι διοικούντες τις κυβερνήσεις. Τις διαβάζει ή τις ακούει ο κόσμος και σκάει στα γέλια: «Καλά, δε βαρεθήκατε τόσα χρόνια να αυτοδιαψεύδεστε;» Οχι, δε βαρέθηκαν, ούτε θα βαρεθούν. Μήπως έχουν κάτι άλλο να πουν; Προσέξτε, όμως, το διαχωρισμό που κάνει η Α. Παπαδοπούλου. Τα «κονέ» με την κυβερνητική εξουσία και με τους δυνατούς του κεφαλαίου είναι αόρατα. Δύσκολα μπορούν να εντοπιστούν. Οταν καμιά φορά εντοπίζονται και αποκαλύπτονται, έχουμε ένα σκάνδαλο στο χώρο της Δικαιοσύνης. Ομως η κριτική στους χειρισμούς και τις αποφάσεις του δικαστικού μηχανισμού είναι πάντοτε δημόσια. Και γίνεται κατά κανόνα ευθαρσώς. Αυτή την κριτική έβαλε στο στόχαστρό της η νέα πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Διεκδικώντας -τι πρωτότυπο!- το «υπεράνω κριτικής» των δικαστών. Τυχαίο; ΥΓ. Δε θα σχολιάσουμε ένα κραυγαλέο ορθογραφικό λάθος στη γραπτή δήλωση της κας Παπαδοπούλου. Είναι απ’ αυτά που συμβαίνουν. Συνήθως τα διορθώνει μια δεύτερη ανάγνωση…)
