Το «αμαρτωλό» -όπως καθιερώθηκε εδώ και δεκαετίες να αποκαλείται- Συγκρότημα (ένα είναι το Συγκρότημα στην Ελλάδα) πάντοτε είχε στη δούλεψή του και ανθρώπους με αριστερή πατίνα. Είναι το απαραίτητο αλατοπίπερο στη σαλάτα του ντεμέκ πλουραλισμού.
Οι αρθρογράφοι με την αριστερή πατίνα εμφανίζονται να διαθέτουν μια ελευθεριότητα στην έκφραση των απόψεών τους, που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους αρθρογράφους. Δεν ξεπερνούν, βέβαια, κάποια όρια αλλά αυτό το… ένα κλικ αριστερά το έχουν. Αλλιώς δε θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο τους.
Οταν, όμως, το Συγκρότημα μπαίνει σε πόλεμο και έχει ανάγκη από τις εφεδρείες του, καλούνται και οι αρθρογράφοι με την αριστερή πατίνα στα όπλα. Και τότε ξεβρακώνονται. Γιατί η αριστερή πατίνα τρίβεται κι από κάτω ξεπροβάλλει ο γνήσιος Λισιέν (για να θυμηθούμε και τον Μπαλζάκ).
Τα τελευταία χρόνια, το αναλόγιο του αριστερού ψάλτη στην καθημερινή του Συγκροτήματος κατέχει κάποιος Δημήτρης Μανιάτης. Ο οποίος ανεκλήθη στα όπλα, προκειμένου να συγγράψει άρθρο με τίτλο «ΜΜΕ και Αριστερά». Είναι ο πλέον κατάλληλος, καθόσον τα συνδυάζει και τα δύο: και άνθρωπος των ΜΜΕ (εργαζόμενος στο Συγκρότημα, μάλιστα) και αριστερός.
Αναφερόμενος στην εν εξελίξει σύγκρουση Τσίπρα-Ψυχάρη (Τσιπραίων-Συγκροτήματος), ο αρθρογράφος με την αριστερή πατίνα στηλιτεύει -σωστά- το γεγονός ότι, «αν το πρωί με άγριες ανακοινώσεις καυτηρίαζαν τα παράνομα κανάλια, το ίδιο βράδυ στελέχη της κυβέρνησης στριμώχνονταν στα ''αμαρτωλά'' πάνελ».
Στη συνέχεια, θέτει το… κρίσιμο ερώτημα: «Ο παραδοσιακός Τύπος στην Ελλάδα σήμερα είναι η ύστατη ασφαλής και τεκμηριωμένη πηγή ενημέρωσης σε ένα χυδαίο τοπίο με παρακρατικά και άθλια site; 'Η το παιχνίδι είναι στημένο εξ αρχής και τα μεγάλα ΜΜΕ είναι απλά φωνές συμφερόντων;». Και απαντά απνευστί ότι το δεύτερο «προφανώς δεν ισχύει»!
Δεν είναι, λοιπόν, φωνές συμφερόντων τα αστικά ΜΜΕ! Και τι είναι; Είναι χώροι στο εσωτερικό των οποίων γίνεται… ιδεολογική αντιπαράθεση! Είναι «οργανισμοί (σ.σ. γιατί όχι επιχειρήσεις;) που απασχολούν δεκάδες εργαζόμενους», που «προφανώς επίσης αποσπούν υπεραξία» (ο… μαρξιστής μας πιάνεται να αγνοεί στοιχειώδεις έννοιες της πολιτικής οικονομίας, αλλά το παραβλέπουμε), αλλά πάνω απ' όλα είναι «πυλώνες της αστικής δημοκρατίας, τηρούν εργασιακούς κανόνες που κανένα ''ανεξάρτητο'' καινούριο site δεν τηρεί»!
Αφού μας πει διδακτικά ότι «η γενίκευση του παραδοσιακού Τύπου ως ''εξαπτέρυγου'' συμφερόντων είναι μια εύκολη τεχνική. Δεν είναι όμως ορθή», το αριστερό δεκανίκι του Συγκροτήματος μας αποτελειώνει με ένα μάθημα… μαρξισμού: «Τα ΜΜΕ έχουν ευθύνες, όχι όμως την κύρια: την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τα ΜΜΕ είναι μέρος του εποικοδομήματος, όχι της βάσης».
Αν ξεπερνούσε τις αναστολές του, θα έκανε ένα… αλτουσεριανό βήμα παραπέρα. Θα μας έλεγε ότι αυτός ο τομέας του εποικοδομήματος είναι διεκδικήσιμος από αυτούς που εργάζονται σ' αυτόν και επομένως μπορεί να κατακτηθεί προς όφελος της αριστεράς και της κοινωνικής αλλαγής! Κρίμα που δεν είχε το θάρρος να το γράψει, αλλά απλώς το υπαινίχτηκε. Ο φόβος μη τυχόν θυμώσει το αφεντικό στόμωσε το πληκτρολόγιο του αρθρογράφου με την αριστερή πατίνα. Ετσι, έμεινε μόνο η χοντροκοπιά που τόσο εύστοχα περιγράφει η λαϊκή παροιμία: «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει» (κι αν δε γλείψεις το αφεντικό, θα στερηθείς το παντεσπάνι σου).
Εν κατακλείδι, αναρωτιόμαστε γιατί το πόνημα Μανιάτη δεν φόρεσε το σωστό τίτλο: «Μην πυροβολείτε τα ΜΜΕ»! Οταν γίνεται πόλεμος, οι… ντροπούλες δεν έχουν θέση.
Π.Γ.
