Το κείμενο της έφεσης του εισαγγελέα Πατσή, με την οποία ζητά να ξαναδικαστούν οι Χρ. Τσιγαρίδας, Κ. Αγαπίου, Α. Κανάς και Ειρ. Αθανασάκη για το αδίκημα της συμμετοχής στον ΕΛΑ (το έκτακτο τρομοδικείο που τους δίκασε έκρινε κατά πλειοψηφία ότι το εν λόγω αδίκημα έχει παραγραφεί, επειδή ο ΕΛΑ διαλύθηκε το 1995, όταν δεν υπήρχε ο τρομονόμος) διαβαζόταν κάποια στιγμή στο δικαστήριο του Κορυδαλλού, με το γνωστό βαριεστημένο και βιαστικό τρόπο που διαβάζονται τέτοια κείμενα από τους δικαστές.
Μόλις τέλειωσε η ανάγνωση και ενώ κανείς από τους ακροατές δεν παρακολουθούσε, ζήτησε το λόγο ο Χρ. Τσιγαρίδας. Αμέσως, δυο δικαστές άρχισαν να χαμογελούν με νόημα. Χαμογελάτε -είπε ο Τσιγαρίδας- γιατί καταλάβατε για τι πράγμα θέλω να μιλήσω. Μπήκε στην ουσία και καταλάβαμε και μεις τί ήταν αυτό που είχε προκαλέσει την οργή του.
Ο εισαγγελέας Πατσής ανέφερε ως επιχείρημα της έφεσης που άσκησε στην αθωωτική απόφαση το ότι οι κατηγορούμενοι δεν κατάφεραν να αποδείξουν την αθωότητά τους. Φαίνεται πως σ’ αυτές τις δίκες εφαρμόζεται ένα καινούργιο ποινικό σύστημα, σημείωσε ο Τσιγαρίδας. Δεν είναι η κατηγορούσα αρχή που πρέπει να αποδείξει με στοιχεία την ενοχή του κατηγορούμενου, αλλά ο κατηγορούμενος που πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του. Δεν είναι μόνο ο συγκεκριμένος εισαγγελέας που έχει αυτή την άποψη και μάλιστα τη γράφει στο χαρτί -συνέχισε ο Τσιγαρίδας- αλλά και συνάδελφοί σας που πήραν τέτοιες αποφάσεις. Οχι μόνο στη δίκη που δικαστήκαμε εμείς, αλλά και στη δίκη για την υπόθεση της 17Ν.
Και έφερε το κλασικότερο παράδειγμα από εκείνη τη δίκη, τον Ηρακλή Κωστάρη. Ο άνθρωπος αυτός -είπε- έφυγε από την Αντιτρομοκρατική για τον ανακριτή έχοντας στην πλάτη του 12-13 κατηγορίες. Κάποιες απ’ αυτές έφυγαν από το στάδιο της ανάκρισης. Οι περισσότερες και σοβαρότερες έμειναν. Σκίστηκε να θυμηθεί, έβαλε ανθρώπους να ψάξουν και να βρουν στοιχεία, κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετά και να τα παρουσιάσει στο δικαστήριο. Εφερε ατράνταχτα άλλοθι για τις περισσότερες από τις κατηγορίες που είχε στην πλάτη του. Για όλες αυτές αθωώθηκε. Καταδικάστηκε για τέσσερις κατηγορίες που δεν μπόρεσε να βρει ατράνταχτα άλλοθι. Και έχει μια ισόβια καταδίκη στην πλάτη του.
Να μη μιλάμε, λοιπόν, για τεκμήριο αθωότητας. Ο Κωστάρης (και όχι μόνο αυτός) πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Πρέπει να το αποδεικνύει συνεχώς, ψάχνοντας και βρίσκοντας άλλοθι για περιόδους της ζωής του δέκα και δεκαπέντε χρόνια πίσω. Πόσο εύκολο είναι να βρίσκει κανείς άλλοθι για κάποιες μέρες πριν τόσα χρόνια; Ο Κωστάρης τα κατάφερε για κάποιες μέρες και είναι πραγματικά θαύμα πώς τα κατάφερε. Για κάποιες άλλες μέρες δεν βρήκε το ίδιο ισχυρά στοιχεία και αυτή η αδυναμία, η τόσο φυσιολογική για κάθε άνθρωπο, κρίθηκε ως τεκμήριο ενοχής.
Καταδικάστηκε με βάση κάποιες ομολογίες, οι οποίες είχαν ήδη καταγγελθεί ως κατασκευασμένες και αποσπασμένες με άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας.
«Ενοχος ένοχον ου ποιεί», γράφει το ποινικό δίκαιο. Παπάρια μάντολες με το συμπάθειο. «Τεκμήριο αθωότητας», γράφει το ποινικό δίκαιο. Παπάρια μάντολες, ξανά με το συμπάθειο. Στις πολιτικές δίκες βασιλεύει η πολιτική σκοπιμότητα. Εμείς το ξέρουμε. Εκείνοι, όμως, που μιλούν για νομικό πολιτισμό και κράτος δικαίου, γιατί σιωπούν τόσο ένοχα;
Π.Γ.
