Για την ελαχιστοποίηση μέχρις εξαφάνισης της σχετικής αυτονομίας της αστικής πολιτικής από τα οικονομικά κέντρα της κεφαλαιοκρατίας γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο, απ' αφορμή τα διαδραματιζόμενα στα βρετανικά νησιά. Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι στα φύλλα της «Κόντρας», η βρετανική πολιτική φρόντισε να μας εκπλήξει και πάλι.
Μετά τον Τζόουνς και τον Γκόουβ, πάει και η Αντρεα Λίντσομ, η τελευταία της παρέας του Brexit που στεκόταν απέναντι στην Τερίζα Μέι για την ηγεσία των Τόρις και την πρωθυπουργία. Αποσύρθηκε από την κούρσα για την αρχηγία, οπότε ο Κάμερον «ειδοποιήθηκε» να παραιτηθεί άμεσα, ώστε η Μέι να πάρει τη θέση του χωρίς άλλη καθυστέρηση και να εγκατασταθεί στο 10 της Ντάουνινγκ στριτ για να έχει την ευθύνη των χειρισμών και των διαπραγματεύσεων με το γαλλογερμανικό άξονα.
Και τα 150.000 μέλη του Συντηρητικού Κόμματος, που τις επόμενες εβδομάδες θα καλούνταν να ψηφίσουν αν θέλουν για πρόεδρο τη Μέι ή τη Λέντσομ; Απλούστατα, δε θα ψηφίσουν, αφού η Μέι απέμεινε χωρίς αντίπαλο στην κούρσα της διαδοχής του Κάμερον. Τώρα δεν είναι εποχές για ψηφοφορίες. Τα είδαν τα «καζάντια» του Κάμερον, που επέμεινε να κάνει το δημοψήφισμα πιστεύοντας ότι θα το κερδίσει. Με δεδομένο ότι η βάση του Συντηρητικού Κόμματος ψηφίζει κατά κανόνα τον περισσότερο «ευρωσκεπτικιστή» από τους υποψήφιους (κάπως έτσι είχε εκλεγεί και ο Κάμερον), δεν είναι ώρα για νέα πειράματα. Να εκλεγεί, δηλαδή, η οπαδός του Brexit Λέντσομ. Eπομένως, φτάνει και περισσεύει η ψήφος των βαρόνων του κόμματος, που έδωσαν σε δύο γύρους κλειστών ψηφοφοριών μεγάλη πλειοψηφία στη Μέι, οπαδό του Bremain.
Στα προηγούμενα φύλλα της «Κ» δημοσιεύτηκαν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ με δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων της βρετανικής κεφαλαιοκρατίας που ζητούσαν από τους πολιτικούς τους εκπροσώπους σοβαρότητα και επιτάχυνση των διαδικασιών διαδοχής του Κάμερον, γιατί οι ανταγωνιστές του βρετανικού κεφαλαίου δε θα περιμένουν, αλλά θα εκμεταλλευτούν άμεσα την κρίση στην οποία βυθίζεται το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αν υπάρχει ένα ερώτημα, είναι πώς κατάφερε η βρετανική αστική τάξη να ξεφορτωθεί μέσα σε λίγες μέρες όλους όσοι ευθύνονται για την εξέλιξη με το Brexit, χρεώνοντάς τους είτε άλογο τυχοδιωκτισμό είτε ανικανότητα (μόνο ο Κόρμπιν απέμεινε, αλλά έχουν δρομολογηθεί και οι διαδικασίες για το δικό του ξωπέταγμα). Προφανώς τους κρατάνε. Και γι' αυτό έχουν τη δυνατότητα να τους κινούν σαν μαριονέτες. Ακόμα και δευτεράντζες της αστικής πολιτικής τύπου Φάρατζ.
Μιλώντας θεωρητικά, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι οι αλλαγές που επέφερε στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος το πέρασμα του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο. Οι μονοπωλιακές ενώσεις ελέγχουν απευθείας τα αστικά κόμματα και τα ηγετικά στελέχη τους. Τοποθετούν δικούς τους ανθρώπους σε καίρια πόστα, έχουν τους πολιτικούς στο pay roll τους.
Το πολιτικό σύστημα, βέβαια, πρέπει να λειτουργεί, για να μπορεί να εξασφαλίζει ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις στην κυρίαρχη αστική κατεύθυνση. Πρέπει να δίνει την εικόνα ενός συστήματος ανεξάρτητου από τα καπιταλιστικά συμφέροντα, υπεράνω των ανταγωνιζόμενων τάξεων. Στα εύκολα, στη ρουτίνα, στα δευτερεύοντα, αυτό μπορεί να συμβεί. Δε θα ταρακουνηθεί η αστική τάξη αν -για παράδειγμα- μια κυβέρνηση θεσπίσει το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων.
Οταν όμως διακυβεύονται στρατηγικά συμφέροντα του συστήματος και το πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανίκανο να τα διαχειριστεί με τρόπο επωφελή για την κεφαλαιοκρατία, τότε οι τσιριμόνιες εγκαταλείπονται και οι εκπρόσωποι της κεφαλαιοκρατίας αποκαθιστούν με σιδερένιο χέρι νέες ισορροπίες.
Αυτά που συμβαίνουν στη Βρετανία, την κοιτίδα του αστικού κοινοβουλευτισμού, καταδεικνύουν -πέραν όλων των άλλων- και τις δυνατότητες που οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες δίνουν για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Αποδεικνύουν με χαρακτηριστικό τρόπο ότι τέτοιες δυνατότητες απλά δεν υπάρχουν.
Π.Γ.
