Περί δικαιωμάτων

«Είναι ένα αμιγώς φιλελεύθερο νομοσχέδιο, για τα δικαιώματα όσων επιθυμούν να επαναπροσδιορίσουν το φύλο τους. Επιπλέον είναι από τα νομοσχέδια που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί το μνημόνιο αφήνοντας συγχρόνως προοδευτικό αποτύπωμα». Ο… μαρξιστής Τσακαλώτος κατέδειξε με λίγες λέξεις, όχι μόνο την πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να καταδημαγωγήσει τους οπαδούς του (κυρίως το παραδοσιακό κομματικό ακροατήριο), αλλά και όλη την υποκρισία που διέπει τον περιβόητο «δικαιωματισμό» στα σύγχρονα αστικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα.
 
Μπορεί να σας αλλάξαμε τον αδόξαστο με τα Μνημόνια, μπορεί να κάναμε καθεστώς την κινεζοποίηση, όμως δίνουμε τη δυνατότητα στα λεγόμενα τρανς άτομα να αλλάξουν την ταυτότητα του φύλου τους. Γι' αυτό, δοξάστε μας! Αυτό μας λέει -σε ελεύθερη απόδοση- ο Τσακαλώτος.
 
«Καλούμαστε να διασφαλίσουμε το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό για κάθε πολίτη, για κάθε άνθρωπο που ζει σε αυτή τη χώρα», (του έγραψαν και) είπε ο Τσίπρας. Εκτός αν αυτός ο πολίτης θέλει να αυτοπροσδιοριστεί εθνικά ως Τούρκος. Σ' αυτόν απαγορεύεται ο αυτοπροσδιορισμός, διότι… το προβλέπει η συνθήκη της Λωζάννης.
 
Οι αστικές δημοκρατίες είναι έτοιμες να αναγνωρίσουν κάθε ατομικό δικαίωμα, φτάνει αυτή η αναγνώριση να μην οδηγεί στη διεύρυνση κοινωνικών (ταξικών) δικαιωμάτων, τα οποία αναγνωρίζονται μόνο κατ' όνομα. Τα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα διαχωρίζονται πλήρως από κάθε κοινωνική διάσταση. Η κοινωνία είναι ένα άθροισμα ατόμων και όχι ένα άθροισμα τάξεων. Ετσι, και τα ατομικά δικαιώματα στην πράξη περιστέλλονται, ανάλογα με την ταξική ένταξη του ατόμου που αφορούν. Εκτός αν στρουθοκαμηλίσουμε και θεωρήσουμε ότι η δυνατότητα της «φυλομετάβασης», που αναγνωρίζεται ως ατομικό δικαίωμα, θα έχει τα ίδια αποτελέσματα σ' ένα τρανς άτομο που ανήκει στην εργατική τάξη και σ' ένα άλλο που ανήκει στην αστική τάξη. Ομως, η αντιμετώπιση του ατόμου από τη σκοπιά της ταξικής του ένταξης θεωρείται… δογματισμός (αν όχι λαϊκισμός) από τους «δικαιωματιστές».
 
Κάθε φορά που η αστική τάξη αναγνωρίζει κάποιο δικαίωμα, είτε αυτό αφορά ανθρώπους είτε ζώα και φυτά, ξεφυτρώνουν αυτόματα και οι ΜΚΟ που «στηρίζουν» αυτό το δικαίωμα. Και είναι αυτές οι ΜΚΟ που κάνουν «λόμπινγκ» με τις κυβερνήσεις ή με διεθνικούς οργανισμούς, εξασφαλίζοντας έτσι το «παντεσπάνι» τους. Να θυμηθούμε μήπως τι έγινε με την αποασυλοποίηση σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο; Κι αυτή τότε προβλήθηκε ως αναγνώριση ενός ατομικού δικαιώματος, όμως εκείνοι που θησαύρισαν ήταν οι διάφοροι μηκυάρχες. Τα κράτη απεκδύθηκαν κάθε ευθύνης για τους ψυχικά ασθενείς, πολλοί από τους οποίους βρέθηκαν στο δρόμο, όταν τα κονδύλια που έπαιρναν οι μηκυάρχες λιγόστεψαν. Πάντως, το ατομικό δικαίωμα… αναγνωρίστηκε και τα αστικά κράτη καμαρώνουν γι' αυτό.
 
Το μέγιστο, το ιερότερο ατομικό δικαίωμα στα καπιταλιστικά καθεστώτα είναι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Οχι, βέβαια, της ατομικής ιδιοκτησίας που αφορά την επιβίωση (μισθός, κατοικία κτλ.), αλλά της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, που μέσω αυτής μετατρέπονται σε μηχανισμό εκμετάλλευσης, κλοπής της υπεραξίας. Η μεγαλύτερη αδικία, όχι μόνο δε θεωρείται αδίκημα, αλλά θεωρείται και αυτή ατομικό δικαίωμα: το δικαίωμα του επιχειρείν!
 
Κάπως έτσι, η αναγνώριση (υπαρκτών ή ανύπαρκτων) ατομικών δικαιωμάτων, που αφορούν την προστασία μειοψηφιών, όχι μόνο αποκοινωνικοποιείται, αλλά και λειτουργεί σα φερετζές για τη γενική αδικία, ανισότητα και ανελευθερία που χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό.
 
«Και “μένουμε Ευρώπη“ σημαίνει, ταυτόχρονα, και ότι μεταρρυθμίζουμε τη χώρα, εκσυγχρονίζουμε τη χώρα και διευρύνουμε τα δικαιώματα όλων των πολιτών», είπε ο Τσίπρας. Ποιος έχασε τη ντροπή για να τη βρει αυτός ο ξεδιάντροπος υπηρέτης του καπιταλισμού;
 
Π.Γ.