«Οι δυνάμεις της εργασίας και της επιχειρηματικότητας απαιτούν εμφατικά την ενίσχυση του θεσμού των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων». Δεν πρόκειται για τίτλο σε κάποια εφημερίδα, αλλά για τίτλο δελτίου Τύπου της ΓΣΕΕ! Πώς οδηγήθηκε η ΓΣΕΕ στο συμπέρασμα για την κοινή στάση καπιταλιστών και εργατών έναντι των συλλογικών διαπραγματεύσεων; Μελετώντας τα συμπεράσματα «Πανελλήνιας Συνδρομητικής Ερευνας κοινής γνώμης της Metron Analysis», την οποία παρήγγειλε η ίδια.
Δηλαδή, η ΓΣΕΕ πλήρωσε μια εταιρία δημοσκοπήσεων να κάνει μια τηλεφωνική «έρευνα» για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις! Λες και δεν ξέρουμε ότι οι εργαζόμενοι ήταν, είναι και θα είναι υπέρ των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ναι, αλλά εδώ μαθαίνουμε ότι και οι καπιταλιστές είναι εξίσου υπέρ της ενίσχυσης του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
«Η ενίσχυση του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας καταγράφεται ως ευρεία πλειοψηφική άποψη σε όλες τις επιμέρους κατηγορίες ανάλογα με την ιδεολογική αυτοτοποθέτηση των ερωτώμενων στο πολιτικό φάσμα ή το κομματικό πρόσημο της ψήφου τους στις τελευταίες Εθνικές Εκλογές (Σεπτέμβριος 2015). Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται σε κοινό τόπο, πεποίθηση και αίτημα ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, το εκπαιδευτικό επίπεδο, την κοινωνική διαστρωμάτωση, την επαγγελματική δραστηριότητα ή τη θέση στην απασχόληση» αναφέρει η πανηγυρική ανακοίνωση της ΓΣΕΕ.
Τότε ποιος είναι ενάντια στις συλλογικές διαπραγματεύσεις; Η κακιά τρόικα. Για την ακρίβεια, το μοχθηρό ΔΝΤ, ο «ακραίος παίκτης» όπως λέει ο… κομμουνιστής Κατρούγκαλος. Η οποία για λογαριασμό ποιων ενεργεί, αν όχι των καπιταλιστών;
Πρόκειται για νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία έλεγε ο Τσίπρας (πριν υπογράψει το Μνημόνιο και «ενστερνιστεί» το περιεχόμενό του). Εχουν κάποιες εμμονές, ιδιαίτερα τα στελέχη του ΔΝΤ, γι' αυτό επιμένουν σε μέτρα ολοένα και ευρύτερης απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων.
Ετσι, μια καθαρά ταξική επιλογή μετατρέπεται σε… ψυχασθένεια κάποιων τεχνοκρατών. Δε χρειάζεται να θυμίσουμε τις αποκαλύψεις ότι εκπρόσωποι των συνδικάτων των καπιταλιστών είχαν συναντήσεις με τους τροϊκανούς, όπου τους έδιναν τα αιτήματά τους, τα οποία στη συνέχεια περνούσαν σε νόμους. Ούτε να επαναλάβουμε τα συμπεράσματα της θεωρητικής μας ανάλυσης, σύμφωνα με τα οποία και οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι σύμφωνες με τα αντεργατικά μέτρα, αλλά τις βολεύει να κρύβονται πίσω από την «κακιά» τρόικα. Στο βασικό διαχωρισμό που διαπερνά την κοινωνία μας θα σταθούμε.
Ταξικός είναι αυτός ο διαχωρισμός. Από τη μια οι εργάτες, από την άλλη οι καπιταλιστές. Οι πρώτοι θέλουν να βελτιώνουν όσο γίνεται τη ζωή τους, οι δεύτεροι θέλουν να αποκομίζουν το μέγιστο κέρδος. Αυτά τα δύο είναι συγκοινωνούντα δοχεία: ό,τι προστίθεται στον εργατικό μισθό (το μέσο με το οποίο οι εργάτες μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή τους) αφαιρείται από το κέρδος, και αντίστροφα.
Οι συλλογικές συμβάσεις (που δεν περιλαμβάνουν μόνο διαπραγμάτευση γύρω από ένα τραπέζι, αλλά και αγώνα, απεργία, διαδήλωση, σύγκρουση) είναι το «χαρτί» στο οποίο αποτυπώνεται κάθε φορά το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης. Ακόμα και σε συνθήκες υψηλής ανεργίας και μεγάλης πτώσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με παράλληλη ενδυνάμωση του καπιταλιστικού στρατόπεδου, οι καπιταλιστές δε θέλουν ενίσχυση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων, γιατί βλέπουν μπροστά, όταν το εργατικό κίνημα θα ξαναδυναμώσει, και δε θέλουν να έχει στη διάθεσή του τέτοια εργαλεία. Γι' αυτό και τάσσονται υπέρ των πιο σκληρών αντεργατικών μέτρων.
Επομένως, αυτό που κάνει η εργατοπατερία είναι να σπέρνει τις ιδέες της ταξικής συνεργασίας, υπονομεύοντας τις προοπτικές ταξικής ανάκαμψης.
Π.Γ.
