Είπε ο Γ. Δραγασάκης, μιλώντας στη Βουλή κατά τη συζήτηση της πρότασης της ΝΔ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, την Τρίτη 26 Ιούλη: «Μας εγκαλείτε ότι δεν τηρήσαμε, όπως λέει η πρότασή σας, τους κανόνες διαπραγμάτευσης. Ποιοι είναι οι κανόνες διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε δύο μέρη, όταν συνδέονται με μια ασύμμετρη σχέση, όταν ο ένας μπορεί να καταστρέψει τον άλλο, χωρίς ο άλλος να έχει γραμμές άμυνας;».
Πρόκειται για μια ειλικρινή ομολογία. Μόνο που έρχεται με… διαφορά φάσης περίπου ενάμιση έτους. Ο Δραγασάκης απαντά στους επικριτές της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ότι δεν υπάρχουν κανόνες διαπραγμάτευσης όταν από τη μια υπάρχουν οι πανίσχυροι ιμπεριαλιστές δανειστές και από την άλλη ένα κράτος σαν την Ελλάδα, που δεν διαθέτει καν αμυντική θωράκιση. Τότε τι ήταν όλα εκείνα με τα οποία τάιζαν τον ελληνικό λαό προεκλογικά;
Κουτόχορτο για αφελείς. Δεν το είπε ο Δραγασάκης, αλλά εννοείται ευθέως έτσι όπως παρουσίασε τα πράγματα.
Συνέχισε ο Δραγασάκης: «Εμείς κινηθήκαμε εξ αρχής με τη λογική του κοινού εδάφους, του common ground, που περιλήφθηκε τελικά, χωρίς να τηρηθεί όμως, στην απόφαση του Φεβρουαρίου. Κινηθήκαμε, δηλαδή, με βάση τη λογική της αναζήτησης μιας κοινά αποδεκτής συμφωνίας και κινηθήκαμε όλοι ως Κυβέρνηση κι όχι μόνο κάποιοι από την Κυβέρνηση».
Αφού η σχέση ήταν εξαρχής ασύμμετρη και αφού σ' αυτή δεν χωρούσαν κανόνες διαπραγμάτευσης, παρά μόνο κανόνες υπαγόρευσης του ισχυρού μέρους προς το αδύνατο, τι είδους «κοινό έδαφος» αναζητούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Γιατί το ισχυρό μέρος να δεχτεί να προσχωρήσει σ' ένα «κοινό έδαφος» και να μην επιλέξει να επιβάλει τη θέλησή του στο αδύναμο, απειλώντας το ότι σε διαφορετική περίπτωση θα το συντρίψει;
Ο αντιπρόεδρος παριστάνει τον αφελή, αλλά αφελής δεν είναι. Πετάει και το… ψεματάκι, ότι τάχα η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη πατούσε στο «κοινό έδαφος», αλλά δεν τη σεβάστηκαν οι ισχυροί. Το αντίθετο συνέβη. Οι συριζαίοι, προσπαθώντας να βρουν τρόπο να σερβίρουν και στο κόμμα τους και στους ψηφοφόρους τους την προσχώρησή τους στη μνημονιακή πολιτική, άρχισαν τα τσαλιμάκια. Εκτός αν πρέπει να πιστέψουμε ότι οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ψήφισαν τη… «δημιουργική ασάφεια», όπως ερμήνευε ο Μπαρουφάκης τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη. Και μάλιστα τους έκανε και χάρη ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή εκείνοι έψαχναν τρόπο να σερβίρουν στους δικούς τους ψηφοφόρους την… υποχώρησή τους μπροστά στην πολιτική σφοδρότητα και τη διαπραγματευτική δεινότητα του Τσίπρα, του Δραγασάκη, του Μπαρουφάκη και των αποδέλοιπων.
Η τοποθέτηση Δραγασάκη είναι ο ορισμός του ΤΙΝΑ (There Is No Alternative = Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση). Στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας, ο Δραγασάκης έχει δίκιο. Ο μέσου επιπέδου ανάπτυξης ελληνικός καπιταλισμός και το εξαρτημένο με χίλια δυο, ορατά και αόρατα, νήματα κράτος του δεν είχε άλλη εναλλακτική παρά να υποταγεί στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών, που έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι. Αυτό εννοούν οι αστοί πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλούν για «κανόνες διαπραγμάτευσης»: υποτάξου από την αρχή και ζητιάνεψε ό,τι καλύτερο μπορείς από τους επικυρίαρχους. Ας μην κάνει ο Δραγασάκης πως δεν καταλαβαίνει τι εννοούν. Αλλωστε, ο ίδιος υπήρξε οπαδός αυτής της κατεύθυνσης, γι' αυτό και μόνο καλά λόγια ακούγονταν γι' αυτόν, στην Ελλάδα και το εξωτερικό (κάποιοι τον προόριζαν ακόμα και για πρωθυπουργό σε μια κυβέρνηση ευρείας μνημονιακής συνεργασίας, αλλά ο Τσίπρας έκανε έγκαιρα την κωλοτούμπα και το σενάριο δεν γυρίστηκε σε έργο).
Εναλλακτική φυσικά και υπάρχει. Μόνο που δεν είναι αστική, είναι κομμουνιστική. Προϋποθέτει τσάκισμα του καπιταλισμού και έξοδο από τον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας, για να μην μπορούν να λειτουργήσουν οι εκβιασμοί των ιμπεριαλιστών.
Π.Γ.
