«Η άσκηση της Επιστήμης χρειάζεται σπάνιο κουράγιο. Δημιουργώντας τη Γνώση γύρω σε όλα για όλους, πάει να τους κάνει όλους δύσπιστους. Αλλά οι άρχοντες, οι γαιοχτήμονες, οι παπάδες, κρατάνε το μεγαλύτερο μέρος του λαού βυθισμένο σε προλήψεις. Η δυστυχία της μάζας είναι πανάρχαιη όσο και τα βουνά. Η καινούργια μας Τέχνη της Αμφιβολίας μάγεψε το μεγάλο κοινό. Κι αυτό μάς άρπαξε το τηλεσκόπιο απ’ τα χέρια και το γύρισε πάνω σε κείνους που το τυραν- νούν. Κι αυτοί μας ρίχτηκαν τότε με απειλές και δολώματα που οι αδύναμες ψυχές δεν μπορούσαν να τους αντισταθούν. Γίνεται όμως ν’ απαρνηθούμε το Λαό κι ωστόσο να μείνουμε άνθρωποι της Επιστήμης;».
Μπέρτολτ Μπρεχτ: Η ζωή του Γαλιλαίου
Θυμάμαι ένα περιστατικό που συνέβη στη Φοιτητική Λέσχη του ΑΠΘ, τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας (το 1976 πρέπει να ήταν). Το κρέας βρόμαγε, αν και μαγειρεμένο. Οι φοιτητές διαμαρτύρονταν και μια ομάδα ξεσηκώσαμε όλο τον κόσμο και επιτόπου αποφασίσαμε να καταλάβουμε τη Λέσχη. Υστερα από λίγη ώρα, κατέφθασαν δυο καθηγητές της Κτηνιατρικής (δε θυμάμαι τα ονόματά τους). Στηθήκαμε στο πλατύσκαλο έξω από τη Λέσχη, η Επιτροπή Κατάληψης και οι δύο καθηγητές, που υποστήριζαν ότι το κρέας δεν είναι επικίνδυνο. Ο ένας από τους δύο κρατούσε ένα πιάτο και με το πηρούνι τσίμπησε μια ίνα από το κομμάτι του κρέατος και την έφαγε, για να πει στους συγκεντρωμένους φοιτητές ότι δεν τρέχει τίποτα. «Φάτο όλο» του φώναξα εις επήκοον όλων. Φυσικά δεν το έφαγε. Αναχώρησε τάχαμου οργισμένος επειδή του μίλησα στον ενικό (!) και η κατάληψη της Λέσχης συνεχίστηκε για μέρες και επέφερε αρκετές αλλαγές στο καθεστώς λειτουργίας της.
Θυμήθηκα αυτό το παλιό περιστατικό, καθώς διάβαζα την περασμένη Παρασκευή στα «Νέα» άρθρο κάποιου (απαξιώ να αναφέρω και το όνομά του), επίκουρου καθηγητή Μικροβιολογίας Τροφίμων σε αγγλικό πανεπιστήμιο, ο οποίος -με μια τερατώδη επιχειρηματολογία- προσπαθούσε να μας πείσει πως «στην κατηγορία του παστεριωμένου γάλακτος όσο πιο μικρή είναι η διατηρησιμότητά του τόσο πιο βρώμικο είναι το γάλα»!
Δε θα κάνουμε εδώ μαθήματα γαλακτοκομίας, αλλά οποιοδήποτε εγχειρίδιο γαλακτοκομίας κι αν ανοίξει κανείς δεν πρόκειται να βρει τέτοιο ορισμό. Η διατηρησιμότητα του γάλακτος έχει να κάνει με τη θερμοκρασία και το χρόνο παστερίωσης. Το γάλα που έχει μεγαλύτερη διατηρησιμότητα έχει λιγότερους ΜΗ ΠΑΘΟΓΟΝΟΥΣ μικροοργανισμούς από ένα γάλα μικρότερης διατηρησιμότητας. Επειδή οι μικροοργανισμοί αυτοί είναι μη παθογόνοι, είναι αλητεία να γίνεται λόγος για «βρομιά» του γάλακτος.
Οι εταιρίες που επιδιώκουν μεγαλύτερη διατηρησιμότητα δεν παράγουν «καθαρότερο» γάλα, αλλά περισσότερο ΚΕΡΔΟΦΟΡΟ γάλα (αρκεί να σκεφτούμε την εξοικονόμηση στις δαπάνες μεταφοράς). Αυτό το μεγαλύτερης διατηρισιμότητας γάλα, όμως, είναι σημαντικά ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΗΣ ΘΡΕΠΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ, γιατί σε όσο ψηλότερη θερμοκρασία και για περισσότερο χρόνο γίνεται η παστερίωση, σε τόσο μεγαλύτερο βαθμό εξαφανίζονται από το γάλα βασικά θρεπτικά συστατικά του, με πρώτες τις βιταμίνες. Οσο μεγαλύτερη διατηρησιμότητα έχει το γάλα τόσο μικρότερη είναι η θρεπτική του αξία.
Ο κύριος επίκουρος καθηγητής ασφαλώς και τα γνωρίζει αυτά. Επιστρατεύθηκε, όμως, για να λειτουργήσει ως τσιράκι των πατρόνων του. Των γαλακτοβιομηχάνων. Εν γνώσει του αντέστρεψε την αλήθεια, δημιουργώντας έναν ανύπαρκτο κίνδυνο («βρόμικο γάλα»), παίζοντας έτσι με το φόβο των ανθρώπων. Λειτούργησε σαν αδίστακτος τρομοκράτης, σείοντας σαν παράσημο την πανεπιστημιακή του ιδιότητα. Εκανε το μαύρο άσπρο.
Π.Γ.
