29 Σεπτέμβρη – Πανευρωπαϊκή Μέρα Δράσης – Απεργίες, Διαδηλώσεις, Διαμαρτυρίες – Να τους κάνουμε να πληρώσουν την κρίση τους – Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ – Ανοιχτή συζήτηση Παρασκευή 24 Σεπτέμβρη – Ομιλητές: Πιερ Καλφά, συνδικάτο SUD, Γαλλία, Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν, οικονομολόγος – Αίθουσα ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, Αθήνα, 6:30μμ (αφίσα)
Υπάρχει το Φόρουμ; Για να οργανώνει εκδήλωση, σημαίνει ότι υπάρχει. Τα παλιά μεγαλεία, βέβαια, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, αλλά αυτό είναι διεθνές φαινόμενο. Πολιτική μόδα ήταν και πάει. Ας επικεντρωθούμε, όμως, στην αφίσα. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με το κεντρικό της σύνθημα; Κανένας, εκτός από τους καπιταλιστές και τα κάθε είδους τσιράκια τους. Πίσω από κάθε σύνθημα, όμως, κρύβονται και οι προϋποθέσεις του κι αυτές έχουν συχνά μεγαλύτερη σημασία από το ίδιο το σύνθημα. «Μετά από απόφαση των ευρωπαϊκών συνδικάτων και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, στις 29 Σεπτέμβρη διαδηλώνουμε σε όλη την Ευρώπη ενάντια στα κάθε λογής Μνημόνια και προγράμματα λιτότητας», αναφέρει δελτίο Τύπου του Συντονιστικού Αθήνας του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ. Για ποια συνδικάτα γίνεται λόγος; Για ό,τι πιο εργατοπατερικό, πιο πουλημένο, πιο αστικό έχει να επιδείξει το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Μ’ αυτούς θα κάνετε τους καπιταλιστές να πληρώσουν την κρίση τους; Μα αυτοί είναι χειρότερα τσιράκια των καπιταλιστών από τους πολιτικούς. Ο Παναγόπουλος μπροστά τους μοιάζει με… επαναστάτη. Είδατε, λοιπόν, πως ένα σωστό σύνθημα εξατμίζεται, όταν έρχονται στην επιφάνεια οι προϋποθέσεις του; Δεν είναι η πρώτη φορά που το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ λειτουργεί ως συμπλήρωμα της αστικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Το ελληνικό τμήμα του, όμως, τι ζόρι τραβάει και ευθυγραμμίζεται; (ΥΓ: Μη μας πει κανένας τα γνωστά για «αγώνα από τα μέσα», «αλλαγή των συσχετισμών», «θετικές διαφοροποιήσεις» και τα παρόμοια. Ελεος! Τα ίδια πράγματα δεκαετίες τώρα;).
– Ακουσα ότι υπάρχει φως στο τούνελ. – Να δεις που θα μας πουν να το πληρώσουμε (γκραφίτι Πειραιώς και Χαμοστέρνας)
Το γκραφίτι απεικονίζει δυο ανθρωπάκια που έχουν το συγκεκριμένο διάλογο. Ως σύνθεση δεν είναι κάτι το πρωτότυπο. Δεκάδες πολιτικές γελοιογραφίες δημοσιεύονται με ανάλογη θεματική. Πολλές με πιο πετυχημένες ατάκες από τις συγκεκριμένες. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Ελλάδα έχει μακρά παράδοση στην πολιτική γελοιογραφία. Είναι, όμως, αξιοσημείωτο το ότι η πολιτική γελοιγραφία περνάει στους τοίχους, παίρνει τη μορφή του γκραφίτι, μιας τέχνης σύγχρονης, η οποία όμως παραπαίει ανάμεσα στο δίπολο του ατομικισμού και της ενσωμάτωσης. Το γκραφίτι, ειδικά στην Ελλάδα, αρνείται πεισματικά το πέρασμά του στη σφαίρα του κοινωνικού-πολιτικού. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις που το αποτόλμησαν και –δυστυχώς– παρέμειναν εξαιρέσεις. Οι περισσότεροι γράφουν απλά τ’ όνομά τους με καλλιτεχνικό τρόπο. Από την άλλη, το σύστημα κατάλαβε ότι δεν μπορεί να εξαφανίσει αυτή τη μορφή τέχνης και εδώ και μερικά χρόνια προσπαθεί να την ενσωματώσει, δίνοντάς της χώρο για νόμιμη έκφραση. Γι’ αυτό έχει σημασία να δημιουργηθεί ένα ρεύμα με κοινωνικές και πολιτικές αιχμές.
