♦ Ο λαός θα κρεμάσει τους δοσίλογους του χρηματηστικού κεφαλαίου (ανυπόγραφο σύνθημα με σπρέι στο Σύνταγμα)
Η μόνη παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι η… ανορθογραφία (χρηματιστικού και όχι χρηματηστικού). Αλλά ποιος ψάχνει την ορθογραφία τέτοιες ώρες; Ο ανώνυμος συνθηματογράφος έθεσε σωστά το θέμα. Ο δωσιλογισμός της σημερινής κυβέρνησης δεν έχει να κάνει με την εθνική ανεξαρτησία, όπως τοποθετούν το θέμα πολλοί και διάφοροι, από Ελληναράδες μέχρι –κατά δήλωσή τους– αριστερούς. Εχει να κάνει με την παράδοση του ελληνικού λαού στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Γι’ αυτό και ο αγώνας του ελληνικού λαού δεν είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, αλλά αγώνας ταξικός. Αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και τους υπηρέτες του. Αγώνας που δεν μπορεί να τελειώσει παρά μόνο με το τσάκισμα του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να οικοδομηθεί και κάθε αμυντικό κίνημα των εργαζόμενων και των νέων. Και γι’ αυτό είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης.
♦ Ο δρόμος είχε τη δική του διμοιρία (σύνθημα σε τοίχο στη Σταδίου, με υπογραφή αστέρι)
Ευφυέστατο… Το διήμερο της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου δεν υπήρχε δρόμος στο κέντρο της Αθήνας που να μην είχε μια διμοιρία γουρουνιών έτοιμη να χτυπήσει για ψύλλου πήδημα, ακόμα και χωρίς καμιά αφορμή. Προφανώς οι εντολές ήταν τέτοιες ώστε όχι μόνο να έχουν λυμένα τα χέρια, αλλά να σκορπίσουν τον τρόμο παντού. Πολλές αυταπάτες διαλύθηκαν αυτό το διήμερο. Μπορεί ο κόσμος να μην έφτασε στην ανάγκη της οργάνωσης για την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής (πόσο μάλλον στην ανάγκη της ταξικής πολιτικής οργάνωσης), όμως είναι πολλά τα ερωτήματα που τριβελίζουν το μυαλό. Και πολλοί οι άνθρωποι που δηλώνουν, ότι την επόμενη φορά θα κατέβουν προετοιμασμένοι
,♦ Γλύψε παγωτό, όχι αφεντικό, autonomie antifa (σύνθημα σε τοίχο στον Υμηττό)
Αντε πάλι. Το γνωστό κρύο (τι κρύο, ντιπ παγωμένο) χιούμορ. Η ίδια υπεροψία απέναντι στους εργαζόμενους. Η ίδια ελιτίστικη συμπεριφορά. Εσείς οι υποταγμένοι που γλείφετε τ’ αφεντικά και μεις οι μάγκες, οι ανυπότακτοι που δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν ξέρουμε, βέβαια, τι κάνει ο καθένας απ’ αυτούς στη δουλειά του. Αν δουλεύει. Γιατί πολλοί δεν δουλεύουν. Και άλλοι έχουν δικές τους δουλειές. Γιατί, βλέπετε, ο μικροαστισμός είναι μέσα στη φύση αυτού του ρεύματος. Και πολλοί που είναι μαγαζάτορες φέρνονται μεν ευγενικά και άνετα στους εργαζόμενους που απασχολούν, όμως… ένσημα γιοκ. Ο εργαζόμενος δεν γλείφει κατ’ ανάγκη τ’ αφεντικό. Συχνά, όμως, ανέχεται προσβολές και εξευτελισμούς. Και το ξέρει και δεν του αρέσει καθόλου. Είναι η ανάγκη που τον κάνει να καταπίνει πολλά. Τα στόματα που περιμένουν στο σπίτι να τα θρέψει. Η απειλή της ανεργίας που κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι του. Δεν πετυχαίνουμε τίποτα θυμίζοντάς του την ατομική στάση. Θα πετύχουμε αν του θυμίζουμε την ανάγκη της συλλογικότητας.
