Δεν είναι μόνο η Μενδώνη που οχυρώνεται πίσω από την «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» που αποφυλάκισε με τόσο κοινωνικά βάναυσο τρόπο τον εκλεκτό της Λιγνάδη. Δεν είναι μόνο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που έβαλε και του έγραψαν μια σινδονιάδα υπέρ της αποφυλάκισης Λιγνάδη, επιστρατεύοντας το ψέμα ότι φταίει ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μόνο ο Πορδοτέτοιος που επαναλαμβάνει ότι φταίει ο (παντελώς άσχετος) «νόμος Παρασκευόπουλου» (καλό θα ήταν να του τραβήξει μια μήνυση ο Παρασκευόπουλος, να μη μείνει μόνο στα λόγια, για να τον δούμε να ζητάει ταπεινά συγγνώμη). Εχουμε και τη Nάντια Γιαννακοπούλου του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, που… σεμνά και ταπεινά τάχθηκε στο πλευρό της κυβέρνησης (κάνει δουλίτσα η κολλητή του Λιγνάδη, τ. υφυπουργός Σελήνη). Θαυμάστε την τοποθέτηση της Γιαννακοπούλου χθες στη Βουλή, σε συζήτηση για εντελώς άσχετο νομοσχέδιο. Εκανε σκόπιμα την τοποθέτηση, χωρίς να προκληθεί από κανέναν, μόνο για να ακουστεί και να καταγραφεί, λες και ξεχρέωνε γραμμάτιο!
«Η αλήθεια είναι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ναι, υπάρχει ένα σοκ σε σημαντικά τμήματα της κοινής γνώμης, σοκ νομίζω σε όλους μας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε σαφείς και ξεκάθαροι σε κάποια πράγματα, γιατί την ευθύνη της όποιας απόφασης στις δημοκρατίες την έχει ένας και μόνο και αυτός είναι η δικαιοσύνη. Τελεία και παύλα. Εχουμε όλοι τις απόψεις μας; Εχουμε όλοι τις ενστάσεις μας; Μπορούμε να τις εκφράζουμε για τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης; Βεβαίως και έχουμε και να τις εκφράζουμε και πρέπει και οφείλουμε. Διότι μην ξεχνάμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι και οι κρίνοντες κρίνονται -αλήθεια είναι αυτό- και κανένας, μα κανένας δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο στη Δημοκρατία μας. Επειδή, όμως, μιλάμε για δημοκρατία, σε αυτό το σύστημα αποφασίζουν τα ποινικά δικαστήρια, με βάση -μην το ξεχνάμε- την ισχύουσα νομοθεσία και όχι ούτε κόμματα, ούτε λαϊκές συνελεύσεις, ούτε λαϊκά δικαστήρια. Στο όνομα του κοινού περί δικαίου αισθήματος, είναι αδιανόητο, είναι κυριολεκτικά αδιανόητο να δημιουργείται κλίμα λαϊκών δικαστηρίων ή να πολιτικοποιείται το κάθε θέμα ή να γίνεται αντικείμενο μιας άρρωστης, μιας έξαλλης κομματικής αντιπαράθεσης. Διότι αυτό και μόνο δημιουργεί ζημιά για την ίδια τη Δημοκρατία μας. Αυτό και μόνο δημιουργεί ζημιά και ρωγμές για την ίδια τη Δικαιοσύνη. (…) Για παράδειγμα, η Δικαιοσύνη τον καταδίκασε για δώδεκα χρόνια φυλακή. Του έδωσε, επίσης, και επιπλέον δικαίωμα. Τι να κάνουμε τώρα; Δυστυχώς, θα σας πω εγώ, αλλά έτσι λέει ο νόμος. Τους έδινε αυτή τη δυνατότητα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Δηλαδή, στην πρώτη περίπτωση που τον καταδίκασε στα δώδεκα χρόνια, η Δικαιοσύνη ήταν αδέκαστη και στη δεύτερη απόφαση ήταν κατευθυνόμενη; Εχουμε, λοιπόν, χρέος να λέμε τη γνώμη μας για οτιδήποτε, αλλά όχι με όλες αυτές τις επιλεκτικές επιθέσεις τις οποίες παρακολουθούμε»!
Εκτός γραμμής
«Αυτό που δεν μπορεί να ανεχθεί η ελληνική κοινωνία, αυτό που δεν θέλει είναι κάποιος που έχει καταδικαστεί για βιασμό να είναι εκτός φυλακής», δήλωσε ο υφυπουργός Πέτσας. Επειδή το θέμα είναι εξαιρετικά απλό ακόμα και για το IQ του Πέτσα, δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε γιατί επέλεξε να βρεθεί εκτός γραμμής; Μια εύκολη απάντηση είναι ότι κανένας δεξιός που έχει επαφή με ψηφοφόρους δεν μπορεί να υπερασπιστεί την αποφυλάκιση του Λιγνάδη. Ο,τι και να ισχύει, η δήλωση Πέτσα ξεφτιλίζει τη Μενδώνη που πήρε τον Γιατρομανωλάκη της και αποχώρησε από την παράσταση χορού των Peeping Tom στην Καλαμάτα, όταν πληροφορήθηκε ότι ο χορευτής Πάνος Μαλακτός θα σήκωνε στο τέλος πανό που θα έγραφε «Οι βιαστές πρέπει να βρίσκονται στη φυλακή». Δηλαδή, ο Πέτσας δικαιούται αλλά ο Μαλακτός δεν δικαιούται, ευσεβεστάτη κυρία Μενδώνη μας;
Γιατί όχι με τον Μασκ;
Οποιος μεγαλόσχημος περνάει από την Ελλάδα για διακοπές, είτε πρόκειται για συνταξιούχο αστέρα του ΝΒΑ είτε για κάποιον καπιταλιστή, παίρνει και μια πρόσκληση για το Μαξίμου. Οι απλοί τουρίστες θα ικανοποιηθούν με «ένα σέλφι» με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, έτσι και πέσουν πάνω του σε κάνα αεροδρόμιο. Ο Ελον Μασκ, που κατέφθασε στη Μύκονο με το προσωπικό του τζετ, πώς και δεν πέρασε την πύλη του Μαξίμου; Δεν τον κάλεσε ο Κούλης ή τον κάλεσε και ο θρασύτατος καπιταλιστής απάντησε «μη μου χαλάς τις διακοπές με μαλακίες»;
Πολύ λάδι στο τηγάνι κι από τηγανίτα τίποτα
Διαβάσαμε στα «Νέα Σαββατοκύριακο» την ολοσέλιδη προδημοσίευση από το βιβλίο του Βενιζέλου «Εκδοχές πολέμου 2009-2022». «Εξομολογήσεις – Πώς έζησα τον “πόλεμο“ του 2011» έγραφε το πρωτοσέλιδο «χτύπημα» της μαρινακοφυλλάδας. Είπαμε κι εμείς ότι θα γράφει τίποτα γαργαλιστικές λεπτομέρειες για εκείνο το δείπνο στις Κάννες με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, όταν ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας και νυν κατάδικος με βραχιολάκι, επειδή είναι κοντός και δεν έφτανε, κόντεψε ν’ ανέβει στο τραπέζι για να δαγκώσει το λαρύγγι του –ατάραχου, όπως πάντοτε- Γιωργάκη. Τζίφος. Υποστήκαμε το μαρτύριο της γνωστής ακατάσχετης λογοδιάρροιας του Βενιζέλου, της αφόρητης κοινοτυπίας, διανθισμένης με μπόλικη «σάπια» σαντιγί αυτοθαυμασμού για την τεράστια αίσθηση ιστορικής εθνικής ευθύνης που διαθέτει.
Εκτσογλανισμός
Και μιας που αναφερόμαστε στον Βενιζέλο, που ο Κούλης του έκλεψε τον νεολογισμό «εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής» και τον παρουσίασε σαν δικό του, να θυμίσουμε ότι ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο το 2013, όταν είχε φουντώσει το αντιμνημονιακό ρεύμα και ο ΣΥΡΙΖΑ μάζευε όλο το χαρτί. Ο Βενιζέλος βάφτισε εκτσογλανισμό το φαίνεσθαι, όταν ο πραγματικός εκτσογλανισμός βρισκόταν στο είναι, στην ασκούμενη πολιτική από την κυβέρνηση των Σαματοβενιζέλων.
Η λέξη τσογλάνι είναι εξελληνισμένος τύπος του τουρκικού «ιτς ογλανί», που σήμαινε αρχικά τον εσωτερικό νεαρό υπηρέτη του παλατιού και σιγά-σιγά κατέληξε να σημαίνει το βοηθό του καφετζή, τον μπακαλόγατο. Τότε, λοιπόν, που ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε τον όρο «εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής», τα τσογλάνια ήταν αυτά που στέκονταν σούζα μπροστά ακόμα και στους γραφειοκράτες της τρόικας. Οσο για τον Μητσοτάκη, ο άνθρωπος που είχε ως σύμβουλο τον περιβόητο Νίκο Γεωργιάδη, ο άνθρωπος που έκανε υπουργούς τους ακροδεξιούς ή και ανοιχτούς φασίστες Βορίδη, Αδωνη, Πλεύρη, ο άνθρωπος που έκανε υπερυπουργό το «ιτς ογλάν» του ΣΕΒ Σκέρτσο και επί της ουσίας αναπληρωτή του (του πρωθυπουργού) τον ανιψιό του Γρ. Δημητριάδη (θυμόσαστε το τροχαίο με τον άτυχο κούριερ στη Μιχαλακοπούλου;), ο άνθρωπος που έπαιρνε το ελικόπτερο από την Αντίπαρο για να πάει να δει παράσταση του Λιγνάδη στην Επίδαυρο (ενώ δεν τον είχε ξαναδεί άνθρωπος σε θέατρο), θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Θα έπρεπε να κοιτάζει με άλλο… βλέμμα τον καθρέφτη και όχι μόνο για να ευθυγραμμίσει τη χωρίστρα του.