Tα άλλα ορφανά;
Πριν αρχίσει καλά-καλά η συζήτηση για τη μικρή σύνταξη που θα πάρει η χήρα του πιλότου που σκοτώθηκε, ο Βούτσης έσπευσε να τη σβήσει, ανακοινώνοντας: «Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Νικόλαος Βούτσης εκφράζοντας έμπρακτα τη θλίψη του για την αδόκητη απώλεια του Σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου, και ακολουθώντας την Απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων, η οποία προβλέπει την “υιοθεσία“ των ανήλικων τέκνων των πεσόντων εν ώρα καθήκοντος, ανακοινώνει ότι η Βουλή άμεσα θα προχωρήσει στη στήριξη της οικογένειας του Σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου προβαίνοντας στην “υιοθεσία“ των ανήλικων τέκνων του εκλιπόντος». Πρακτικά αυτό σημαίνει 18.000 ευρώ το χρόνο για τα δύο παιδιά του νεκρού πιλότου, μέχρι να ενηλικιωθούν.
Δεν τη λες και μικρή μια «σύνταξη» 1.500 ευρώ το μήνα. Ειδικά όταν τη συγκρίνεις με τη… μη-σύνταξη για τα παιδιά άλλων «πεσόντων εν ώρα καθήκοντος». Οπως των εργατών καθαριότητας, για παράδειγμα, τόσοι από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους τον περασμένο χρόνο. Ομως, το να μαζεύεις τα σκουπίδια δεν είναι -προφανώς- «καθήκον»! Η εντατικοποίηση της δουλειάς και η έλλειψη στοιχειωδών μέτρων προστασίας δεν «μετράνε». Η αστική δημοκρατία δείχνει και σ' αυτό το θέμα τον στυγνό ταξικό της χαρακτήρα.
Μια στο καρφί και μια στο πέταλο
Φλαμπουράρης (στο Α-ΜΠΕ): «Είναι απλό πράγμα να μην εποπτεύεται η νομοθέτηση και το ταμείο μιας χώρας; Aυτό θα αλλάξει. Η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας, μάς δίνει τη σιγουριά να δανειζόμαστε από τις αγορές. Η απόδοση αυτών των χρημάτων εξαρτάται από τις δικές μας ικανότητες και πιστεύω στη σωστή μας διαχείριση. Θα χαλαρώσουν οι δεσμεύσεις, δημοσιονομικοί στόχοι θα παραμένουν αλλά τα “κλειδιά“ της χώρας θα έρθουν στα χέρια της κυβέρνησής της».
Τσακαλώτος (στην ΕφΣυν): «Συζητώντας για τη μεταμνημονιακή παρακολούθηση, είναι προφανές ότι μερικές χώρες μας εμπιστεύονται λιγότερο και θα θέλανε κάποια conditionality (κάποιους όρους). Το πώς θα τηρούνται σε σχέση με το χρέος δεν έχει συζητηθεί ούτε και το πόσο αυστηροί θα είναι οι όροι».
Ο ένας εξακολουθεί να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες στον ελληνικό λαό. Ο άλλος, επειδή είναι αυτός που θα βάλει πρώτος την υπογραφή, προετοιμάζει το έδαφος για το μετα-Μνημόνιο. Που θα είναι ένα ακόμα Μνημόνιο (ο όρος conditionality, που δεν τον χρησιμοποίησε τυχαία ο Τσακαλώτος, παραπέμπει ευθέως -και όχι εμμέσως- σε Μνημόνιο).
Τραμπισμός
Ενοχλήθηκαν αρκετοί από το γεγονός ότι ο θάνατος του πιλότου του Mirage 2000 ανακοινώθηκε πρώτα από τον Καμμένο, μέσω Twitter. Καμμένος είν' αυτός, φλογερός θαυμαστής του Τραμπ, που πότε απολύει μεγαλοστελέχη μέσω Twitter και πότε «παίζει πόλεμο». Δε θα μπορούσε, λοιπόν, ένας Καμμένος να κάνει μια δήλωση και να περιμένει να μεταδοθεί αυτή στο πλαίσιο ενός τυπικού Δελτίου Τύπου του υπουργείου. Θέλησε να έχει την πρωτιά και την πήρε με τον δικό του τρόπο.
Μετά δε τον διαδικτυακό σάλο, άρχισε να σβήνει όσους τον «ακολουθούσαν» στο Twitter και έκαναν δυσμενή σχόλια (χωρίς να είναι υβριστικοί).
Από κει και πέρα, πιο σημαντικό είναι το περιεχόμενο του tweet Καμμένου, με μια γλώσσα που θυμίζει ανακοινωθέντα της χούντας («υπέρ πίστεως και πατρίδος», «πάνθεον ηρώων» κτλ.). Ολοι οι άλλοι αστοί πολιτικοί χρησιμοποίησαν πιο «συγκρατημένη» γλώσσα.
Εθνικιστική τούμπα
«Οι έλληνες πιλότοι ρισκάρουν τη ζωή τους για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, η οποία κλιμακώνεται στο πλαίσιο της γενικότερης όξυνσης στην περιοχή, και με την ανοχή του ΝΑΤΟ», ανακοίνωσε η ηγεσία του Περισσού. Η εθνικιστική κωλοτούμπα είναι εμφανέστατη. Η παλαιότερη θέση του Περισσού ήταν πως ο ελληνοτουρκικός αεροπορικός ανταγωνισμός στο Αιγαίο -με τεράστιο κόστος, αλλά και θύματα εκατέρωθεν- ήταν καθαρά νατοϊκή υπόθεση, αφού και οι δύο στρατοί υπακούν στις διαταγές του αρμόδιου νατοϊκού στρατηγείου. Τώρα, ο Περισσός τάσσεται ανοιχτά με την «εθνική γραμμή», υπερασπιζόμενος τη δράση της πολεμικής αεροπορίας του ελληνικού αστικού κράτους ως «εθνικά αναγκαία» έναντι της «τουρκικής επιθετικότητας» και κατηγορώντας το ΝΑΤΟ για «ανοχή» της «τουρκικής επιθετικότητας».
Εκοψαν τον άλυσο
Το εθνικιστικό κλίμα φουντώνει καθημερινά σε όλη τη χώρα. Εδώ παπάδες και δεσποτάδες έψαλαν τον εθνικό ύμνο κατά τις περιφορές των Επιταφίων και μετά την Ανάσταση. Εχουν όλοι «κόψει τον άλυσο», όπως λέει μια λαϊκή έκφραση. Κι ο κάθε πολιτικός φορέας ή στέλεχος συμμετέχει σ' αυτό το βρόμικο παιχνίδι προσαρμόζοντάς το στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του (φρασεολογία, ύφος κτλ.). Οπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, σ' αυτό το κλίμα ο Καμμένος αισθάνεται όπως το ψάρι στο νερό. Γι' αυτό και δε δίστασε να δώσει εντολή να φτιάξουν αυτό το ανατρι-χιαστικό βιντεάκι απ' αφορμή την κηδεία του πιλότου Μπαλταδώρου, που «έπαιζε» σε όλα τα κανάλια και στο Ιντερνετ. Με την ελληνική σημαία να κυματίζει και μια φράση που αποδίδεται στον Τσόρτσιλ, χωρίς ποτέ να την έχει πει («Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Ελληνες πολεμούν σαν ήρωες… τώρα θα λέμε: “Οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες!“ Γεώργιος Μπαλταδώρος ΑΘΑΝΑΤΟΣ». Ο Μπαλταδώρος δεν σκοτώθηκε σε κανένα πόλεμο. Ούτε καν σε εικονική αερομαχία. Σκοτώθηκε επιστρέφοντας από μια πτήση ρουτίνας (επιτήρησης). Ο Καμμένος, όμως, «κάνει πόλεμο» ελπίζοντας ότι το εθνικιστικό κρεσέντο θα τον ξαναβάλει στη Βουλή. Περιττεύει να τονίσουμε ότι ο Καμμένος είναι υπουργός του Τσίπρα.
Εμμονή
Επιστροφή στο σχέδιό του για την «αξιολόγηση» των δημόσιων υπάλληλων εξήγγειλε ξανά ο Μητσοτάκης. Συνοδεύοντάς την με τη γνωστή παπαρολογία ότι το σχέδιό του δεν προβλέπει απολύσεις αλλά «σωστή αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, τους οποίους σέβομαι και τιμώ». Μόνο που αυτό το σχέδιο είχε… αξιολογηθεί πολύ καλά από τους ίδιους τους δημόσιους υπάλληλους, όταν ο Κούλης, ως υπουργός των Σαμαροβενιζέλων, το είχε κάνει νόμο. Μ' αυτή την εμμονή του (καθαρά νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας) δύσκολα θα βρει στην κάλπη ψηφοδέλτιο από δημόσιο υπάλληλο. Ακόμα και οι δεξιοί «βράζουν».
Καραγκιόζικα
«Στο αμιγώς πολιτικό επίπεδο, θέλω να επισημάνω ότι παρέλαβα ένα Κόμμα το οποίο είχε ηττηθεί σε εθνικές εκλογές με 7 μονάδες διαφορά και σήμερα, ο μέσος όρος των δημοσκοπήσεων που δίνεται στη δημοσιότητα δείχνει ότι έχουμε μια διαφορά διψήφια από το ΣΥΡΙΖΑ». Με αριθμητική Καραγκιόζη, ο Κούλης συγκρίνει πραγματικά εκλογικά αποτελέσματα με δημοσκοπικές εκτιμήσεις (σε «μουσαντένια» γκάλοπ). Και κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα, αφού η δημοσκοπική ανάκαμψη της ΝΔ δεν είναι αποτέλεσμα της δικής του παρουσίας, αλλά φυσιολογικό γεγονός, αποτέλεσμα της πολιτικής φθοράς της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οποιος και να βρισκόταν στη θέση του αρχηγού της ΝΔ, ίδιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Κάποιος άλλος ίσως να τα κατάφερνε και καλύτερα. Για παράδειγμα, ο Καραμανλής δε θα γινόταν μπαίγνιο του Τσίπρα, όπως γίνεται ο Κούλης κάθε φορά που εμφανίζεται στη Βουλή. Ούτε θα φώναζε -εκτός εαυτού- «γιατί γελάτε, κύριοι;», σπρώχνοντας τους συριζαίους να χαχανίσουν πιο θορυβώδικα.
Προβοκάτορες
Τη Μεγάλη Βδομάδα, το «μαγαζί» των Νιάρχων στο Φάληρο οργάνωσε σειρά συναυλιών «που εμπνέονται από το Θείο Πάθος και το ερμηνεύουν η κάθε μία διαφορετικά». Μία απ' αυτές τις συναυλίες ήταν η παρουσίαση του «Επιτάφιου» του Γιάννη Ρίτσου, όπως τον έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης. Τι δουλειά έχει ο «Επιτάφιος» του Ρίτσου με το «Θείον Πάθος»; Ο,τι έχει το «Επιτάφιο» του Μπρεχτ για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, που μελοποίησε ο Κουρτ Βάιλ στο «Βερολινέζικο Ρέκβιεμ», με το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ.
«Ο Επιτάφιος γίνεται μια συνταρακτική εξομολόγηση, η οποία μέσα από την φωνή της Μαρίας Φαραντούρη και τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη παίρνει σάρκα και οστά και γίνεται μελωδία που αποχαιρετά νεκρούς και εμπνέει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια», έγραψαν στο Πρόγραμμα οι προβοκάτορες του Νιάρχειου. Δε χρειάζεται να πούμε ότι ο «Επιτάφιος» του Ρίτσου δεν έχει καμιά θρησκευτική χροιά. Είναι ένας θρήνος γραμμένος για τους νεκρούς εργάτες του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.
Ο ποιητής τον έγραψε όταν είδε τη συγκλονιστική φωτογραφία της μάνας του κομμουνιστή Τάσου Τούση, του πρώτου νεκρού του Μάη του '36, να θρηνεί πάνω από το νεκρό σώμα του γιου της, που οι σύντροφοί του κουβαλούσαν πάνω σε μια πόρτα.
Ξεφτίλα του κοινοβουλευτισμού
Τα αστικά ΜΜΕ «έπεσαν από τα σύννεφα» βλέποντας τον βουλευτή του Λεβέντη, Αριστείδη Φωκά, να διαδηλώνει μαζί με τους χουλιγκάνους του ΠΑΟΚ και να διευθύνει τη χορωδία φωνάζοντας «να καεί η πουτάνα η Βουλή». Προς τι, όμως, η έκπληξη; Την καριέρα του κοιτάζει ο άνθρωπος. Δεν είναι από αστικό τζάκι, δεν ανήκει σε κάποιο μεγάλο κόμμα, βρέθηκε «από το τίποτα» βουλευτής, προσκολλάται στον «αδάμαστο λαό» του ΠΑΟΚ και στον «μεγάλο ηγέτη» Ιβάν Σαββίδη. Δεν έχει κάτι καλύτερο στη διάθεσή του.
Κάποτε, ο αστικός κοινοβουλευτισμός εμφανιζόταν καλυμμένος με ένα πέπλο ευπρέπειας, σοβαρότητας, αρχών (ηθικών και άλλων). Η κρίση έφερε τα πάνω κάτω. Ο Καμμένος έγινε αρχηγός κόμματος και υπουργός, ο Μιχελογιαννάκης αλλάζει κόμματα σαν τα πουκάμισα, ο Λεβέντης από τη μεταμεσονύχτια ζώνη της trash tv βρέθηκε αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδας κτλ. κτλ. Το παλιό πέπλο (απ' έξω μπέλα μπέλα κι από μέσα κατσιβέλα) ξεσκίστηκε. Ανθρωποι σαν τον Φωκά είναι απλώς οι χαρακτηριστικές ενδείξεις της ξεφτίλας του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Μαθήματα γεωγραφίας
Πηγαίνοντας στο Καστελλόριζο, ελπίζουμε ο Τσίπρας να αντιλήφθηκε ότι η Τήλος δεν είναι το ανατολικότερο όριο της Ελλάδας. Πόσω μάλλον της Ευρώπης (η Κύπρος είναι πολλά μίλια ανατολικότερα από το Καστελλόριζο. Αμα, όμως, τα ελληνικά σου είναι χάλια, πετάς όποια μπούρδα σου έρθει πρόχειρη στο στόμα.