Σαν να μην πέρασε μια μέρα
Η πάνω φωτογραφία τραβήχτηκε στις 9 Μάη του 1995. Συνταξιούχοι προσπάθησαν να πάνε στο μέγαρο Μαξίμου για να συναντηθούν με τον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου. Τα ΜΑΤ τους «περιποιήθηκαν» με χημικά και με ξύλο. Ξέσπασε σάλος. Την επομένη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ε. Βενιζέλος έριξε εμμέσως την ευθύνη στη ΓΑΔΑ. Ο πρωθυπουργός, είπε, επικοινώνησε με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, που «θα διερευνήσει κατά νόμον το ζήτημα, για να διαπιστωθεί αν υπήρξε υπέρβαση των κανόνων που ισχύουν στις περιπτώσεις αυτές. Είναι προφανές ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης – και πολύ περισσότερο η κυβέρνηση – δεν είχε δώσει εντολή για τη χρήση δακρυγόνων». Ο Βενιζέλος ανακοίνωσε ότι την επόμενη κιόλας βδομάδα θα γίνει συνάντηση αντιπροσωπίας των συνταξιούχων με τον πρωθυπουργό.
Ο Παπαθεμελής μόνο που δεν έκλαιγε στις ραδιοφωνικές του εμφανίσεις. Εριχνε την ευθύνη στους μπάτσους, ενώ στη συνέχεια αποδείχτηκε πως είχε δώσει εντολή «να μην επιτρέπεται παντί τω τρόπω η προσέγγιση διαδηλωτών στο Μέγαρο Μαξίμου». Διέταξε ΕΔΕ, έθεσε σε διαθεσιμότητα τον αττικάρχη και τον αστυνομικό διευθυντή Αθήνας.
Η κάτω φωτογραφία τραβήχτηκε την περασμένη Δευτέρα. Στο ίδιο ακριβώς σημείο. Υπό τις ίδιες συνθήκες. Πορεία συνταξιούχων κινήθηκε προς το μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας συνάντηση με τον πρωθυπουργό, και δέχτηκε τις «περιποιήσεις» των ΜΑΤ. Ιδια ήταν και η συνέχεια (μόνο τα ονόματα αλλάζουν): ο πρωθυπουργός επικοινώνησε με τον υπουργό Μπάτσων και Καταστολής και του εξέφρασε την ενόχλησή του, ο υπουργός δήλωσε ότι θα κάνει έρευνα, ανακοίνωσε μάλιστα ότι δε θα ξαναπέσουν χημικά σε πορείες εργαζόμενων και συνταξιούχων. Τα χημικά, βέβαια, τα είχε… καταργήσει ο Πανούσης, ο πρώτος υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά φαίνεται πως… περίσσεψαν μερικά κι έμειναν στα χέρια των μπάτσων.
Οσο για τον υπεύθυνο, ονομάζεται Τσίπρας. Αυτός έχει δώσει εντολή να μην πλησιάσει ούτε κουνούπι στο Μαξίμου. Την κλούβα που φράζει το δρόμο τη βλέπει κάθε πρωί που πηγαίνει στο γραφείο του. Αν ήθελε, θα διέταζε να τη βγάλουν. Οσο υπάρχει εκεί, είναι αυτονόητο ότι οι μπάτσοι θα ασκήσουν βία σε όποιον δοκιμάσει να την παρακάμψει.
Λαδάκι
Η ανακοίνωση από το υπουργείο του Σταθάκη ήταν λακωνική: «Υπογράφηκε στις 22/09/2016 από το Γιώργο Ιωαννίδη, Ειδικό Γραμματέα Διαχείρισης Τομεακών Ε.Π. του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου (Υπουργείο Οικονομίας, Ανάπτυξης & Τουρισμού), η ένταξη της Πράξης “Ενίσχυση των προσόντων και της συλλογικής δράσης των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που εκπροσωπούνται στη ΓΣΕΕ“. Η Πράξη θα υλοποιηθεί από το Ινστιτούτο Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) και έχει συνολικό προϋπολογισμό 2.189.805,50 ευρώ».
Το παραδάκι στο μαγαζί της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, στο οποίο «σιτίζονται» και συριζαίοι, μπορεί να λειτουργήσει και σαν λαδάκι (για να μην τρίζουν οι πόρτες).
Αφεντικά και μανατζαραίοι
Ο Μεχμέτ Αλί Γιαλτζιντάγ, επικεφαλής του ομίλου Dogan Media, θυγατρικής ενός από τους ισχυρότερους καπιταλιστικούς ομίλους της Τουρκίας (Dogan Holding) υποχρεώθηκε σε παραίτηση, μετά τη διαρροή (από την αριστερή ομάδα RedHack) ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που αποκάλυπτε ότι έπαιρνε γραμμή από ανθρώπους του Eρντογάν. Μολονότι υποστηρίζει ότι τα e-mails που διέρρευσαν δεν ήταν δικά του, παραιτήθηκε δηλώνοντας: «Αποφάσισα να αποχωρήσω από την θέση μου, όπου υπηρέτησα με αφοσίωση και ευθύνη από τις αρχές του έτους ώστε οι κατηγορίες που στοχεύουν εμένα να μην βλάψουν την φήμη του ομίλου Dogan».
Τα μεγάλα αφεντικά δε συγχωρούν τους μανατζαραίους, όταν δεν προσέχουν. Το μόνο που τους επιτρέπουν είναι να παραιτηθούν, για να μη φανεί ότι τους έριξαν κλοτσιά. Περιττεύει, βέβαια, να πούμε πως ο Γιαλτζιντάγ δεν ενεργούσε μόνος του, όταν έπαιρνε γραμμή από τους ανθρώπους του Ερντογάν, αλλά διεκπεραίωνε εντολές της οικογένειας Ντογκάν, ο όμιλος της οποίας δραστηριοποιείται σχεδόν σε όλους τους τομείς. Από τη βιομηχανία μέχρι τα κτηματομεσιτικά και από τα δημόσια έργα μέχρι τα ΜΜΕ.
Αηδία
Απείρου κάλλους ιντερνετικός διάλογος ανάμεσα στον διάσημο αναπληρωτή υπουργό Πολάκη και τον λιγότερο διάσημο Β. Πριμικήρη, πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν της ΛΑΕ. Αντιγράφουμε, χωρίς σχόλια, τα οποία -όπως θα αντιληφθείτε- είναι περιττά:
«Basilis Primikiris Τι είναι αυτά που λες ρε πολιτικό νούμερο Πολάκη. Με ΜΑΤ και χημικά δεν τιμάς την μνήμη τις θυσίες και τους αγώνες της αριστεράς και των κομμουνιστών…..Ντροπή
Παύλος Πολάκης Πριμικήρη έχω κάνει αρκετή υπομονή με τη πάρτη σου σεβόμενος κάποια πράγματα. Το ποιος είναι νούμερο δες τον καθρέπτη σου και τη λαϊκή σας απήχηση και θα το καταλάβεις. Οταν η ανυπαρξία πολιτικής γραμμής στους σημερινούς καιρούς οδηγεί στο να κανεις κινητοποίηση ενδοαριστερού εμφυλίου για να αποδείξεις ότι υπάρχεις, τη στιγμή που ικανοποιείται ένα μεγάλο και παλιό αίτημα της Καισαρια-νής ,τότε είσαι για κλάμματα ή για ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ .
ΥΓ μην συνεχίσεις ,έφυγες την άλλη στιγμή …
Basilis Primikiris Ποιόν απειλείς ρε πολιτικό νούμερο μιλάς με έναν άνθρωπο που εκλέχθηκε σε πέντε συνέδρια του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στην ηγεσία της ριζοσπαστικής αριστεράς ενώ εσύ δεν πέρασες ούτε απ΄ έξω. Ποιός νομίζεις ότι είσαι . Μην τολμήσεις και βρεθείς μπροστά μου τραμπούκε. Εγώ πάντα πάλεψα για την κοινή δράση και την ενότητα της αριστεράς και όχι για εμφύλιο. Εσύ και κάτι σαν εσένα δεν ανήκουν στο χώρο της αριστεράς . Σου υπενθυμίζω ότι εκτός από την δεξιά υπάρχει και η δεξιά πολιτική που προωθείς εσύ σήμερα. Δεν θα ξέρεις από που να φύγεις. Κτυπάτε τον κόσμο στην Καισαριανή ντροπή σας…
Παύλος Πολάκης Basilis Primikiris είσαι ενα είδος γραφειοκράτη που πάντα απεχθανομουν. Δεν απειλώ απαντώ. Εγώ δεν εκλέχθηκα σε κανένα συνέδριο, αλλά τα ποσοστά που έπαιρνα ως παράταξη ,στο πανεπιστήμιο, στο συνδικαλιστικό μου χωρο, στο δήμο δε θα μπορέσεις να τα δεις σε τρεις ζωές. Γι' αυτό το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία».
Δεν τσιμπάνε
Σχολιάστηκε, από άλλους αρνητικά και από άλλους θετικά, το γεγονός ότι ο Φίλης (όπως και ο Κουρουμπλής, η Κανέλλη και μερικοί ακόμα βουλευτές) έψαλλε κατά τη διάρκεια του αγιασμού από το δεσποταριάτο για την έναρξη της νέας βουλευτικής περιόδου. Οχι, δεν το έκανε υποκριτικά. Ο Φίλης είναι ψάλτης. Δεν νομίζουμε ότι είναι και πιστός. Ανήκει σε εκείνη τη χορεία των ευρωαναθεωρητών που από παλιά βλέπουν το εκκλησιαστικό τυπικό σαν πολιτιστική εκδήλωση. Που ψάλλουν όπως άλλοι τραγουδούν. Που εκστασιάζονται με τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής.
Το παπαδαριό ποτέ δεν είχε πρόβλημα μ' αυτούς τους τύπους. Θεωρούσε πάντοτε ότι με τη συμπεριφορά τους αποτελούν έναν πολύτιμο αρωγό στο έργο του θρησκευτικού ελέγχου του λαού (που εκτός των άλλων είναι και μια τεράστια μπίζνα). Το πρόβλημα για το παπαδαριό αρχίζει όταν αυτοί οι τύποι αποκτούν εξουσία και προσπαθούν να ασκήσουν πολιτική. Τότε, κάθε σκέψη για αστικό εκδημοκρατισμό βάλλεται με τρομερά πυρά από τη μεριά των δεσποτάδων. Και βέβαια, οι δεσποτάδες δεν είναι γατάκια για να ψαρώσουν μπροστά στην εικόνα του ψάλλοντος Φίλη. Ούτε είναι αμόρφωτοι. Στη γνωστή 21σέλιδη επιστολή Ιερώνυμου προς Τσίπρα και πολιτικούς αρχηγούς, οι συμπεριφορές τύπου Φίλη αποκαλύπτονται και στηλιτεύονται ως «εκκοσμίκευση της θρησκείας». Οι δεσποτάδες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κλείσουν τα μάτια στην εκκοσμίκευση, όταν αυτή αποτελεί συμπλήρωμα της εξουσίας τους. Οταν αμφισβητεί αυτή την εξουσία έστω και στο ελάχιστο, όμως, βγάζουν νύχια σαν αγριόγατες.
Οσο για τους Φίληδες, τους ταιριάζει μια παλιά λαϊκή παροιμία: «ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς».
Διάλογος κωφών
«Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν» είπε ο Ιερώνυμος στη Βουλή. Για να μην περάσει στο ντούκου, το επανέλαβε και σε μετάφραση: «Τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε». Παλιά καραβάνα του οπορτουνισμού ο Βούτσης, πήρε τη μπηχτή του παπά και τη μετέτρεψε στο αντίθετό της: «Είμαστε όλοι πάνω στο ίδιο κλαρί. Συναποτελούμε ένα δέντρο που έχει βαθύτατες ρίζες αλλά είναι εκτεθειμένο στις παγκόσμιες οικονομικές και αξιακές συγκυρίες. Θα πρέπει να στηρίξουμε αυτό το δέντρο στο όνομα των παιδιών μας και των εγγονιών μας, δεν πρέπει να ζήσουν με τις μικρότερες προσδοκίες». Ο Ιερώνυμος κατάλαβε πως η ασάφεια του αφορισμού του βοήθησε τον Βούτση να τον μετατρέψει σε στήριγμα της κυβερνητικής πολιτικής, κι όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν τι εννοούσε, απάντησε «εσείς ξέρετε», για να τους οδηγήσει σε συσχετισμό με τις «πρωτοβουλίες Φίλη».
Κυνισμός
Στο περιβόητο ντιμπέιτ, η Κλίντον την έπεσε στον Τραμπ προσπαθώντας να τον «ζωγραφίσει» ως εχθρό των εργαζόμενων, λέγοντας ότι ενθουσιάστηκε με την κρίση ακινήτων, επειδή έτσι εύρισκε ευκαιρίες για αγορές. «Αυτό ακριβώς ονομάζουμε μπίζνες» απάντησε με καμάρι ο Τραμπ. Μετά, η Κλίντον τον κατηγόρησε ότι δε δίνει στη δημοσιότητα τις φορολογικές του δηλώσεις, για να μη φανεί ότι δεν έχει πληρώσει ούτε δεκάρα στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. «Αυτό σημαίνει ότι είμαι έξυπνος», τη διέκοψε ο Τραμπ.
Μη βιαστείτε να αποδώσετε αυτόν τον απροκάλυπτο κυνισμό στο ταμπεραμέντο του Τραμπ. Δεν νομίζουμε ότι έχασε την ψυχραιμία του. Ο κυνισμός είναι τμήμα της δημόσιας εικόνας που οικοδόμησε με τους «ίματζ μέικερ» της καμπάνιας του. Ο κυνισμός «πουλάει» στις ΗΠΑ, στη χώρα του απόλυτου κοινωνικού αμοραλισμού, και ο Τραμπ προσπαθεί να τον «πουλήσει» στους ψηφοφόρους που είναι διατεθειμένοι να «αγοράσουν». Αντίθετα, η Κλίντον προσπαθεί ν' απευθυνθεί και στην εργατική τάξη, μεγάλο μέρος της οποίας όμως δεν πάει καν να ψηφίσει.
Business as usual
Πώς είναι δυνατόν ένας ναύαρχος τεσσάρων αστέρων, που διατέλεσε ανώτατος διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και έφτασε να είναι στη short list των πέντε υποψηφίων από την οποία η Χίλαρι Κλίντον επέλεξε τον αντιπρόεδρό της να εκφράζει δημόσια τη φιλοδοξία του να γίνει πρεσβευτής στην Ελλάδα; Ο ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης (ούτε το «μαλάκας» δεν ξέρει από ελληνικά) το λέει ευθέως: «Εχω μάθει να υπηρετώ το έθνος μου κι είμαι πάντα πρόθυμος να συνεχίζω να το υπηρετώ. Το πόστο για το οποίο πραγματικά όμως ενδιαφέρομαι είναι αυτό του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα».
Δεν είναι και τόσο δευτεροκλασάτο το πόστο του αμερικανού πρεσβευτή στην Ελλάδα, όσο κι αν η Ελλάδα είναι μια δευτεροκλασάτη εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα. Είναι γεωπολιτικά καίριο πόστο, από το οποίο οι ΗΠΑ κάνουν πολιτική στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Εχει να κάνει με τη ρύθμιση ανοιχτών ζητημάτων (Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά), με τριγωνικές και πολυγωνικές σχέσεις (Ελλάδα-Τουρκία-Ισραήλ-Κύπρος- Αίγυπτος) και με τους ενεργειακούς δρόμους από την άλλοτε σοβιετική Ανατολή προς την Ευρώπη. Σ' ένα περιβάλλον που εκτιμά ότι θα είναι γι' αυτόν εξαιρετικά ευνοϊκό, λόγω της ελληνικής καταγωγής των προγόνων του, ο Σταυρίδης φιλοδοξεί να κάνει ένα καλό ξεκίνημα της πολιτικής του καριέρας για να μπορέσει μετά να ανελιχτεί στη διοίκηση Κλίντον, αν η Χίλαρι νικήσει τον Τραμπ.