♦ Προσκυνήματα
Ποιος είναι ο κύριος εχθρός, σύμφωνα με το ΠΑΣΟΚ; Οπως είπε ο Γιωργάκης μιλώντας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, ο κύριος εχθρός είναι ο#… κρατισμός. Για να χτυπηθεί δε ο κρατισμός, δεν αρκεί η πολιτική βούληση μιας κυβέρνησης, αλλά πρέπει να διαμορφωθούν ευρύτερες συναινέσεις. Δηλαδή, να πειστούν οι εργαζόμενοι να σκύψουν το κεφάλι αδιαμαρτύρητα. Το είπε καθαρά ο Γιωργάκης. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν «ανατρέπουν το βόλεμα, θίγουν συμφέροντα» (προφανώς όχι του ΣΕΒ). Γι’ αυτό «είναι απαραίτητο να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές και με ειλικρίνεια, χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις, ποιες είναι οι αναγκαίες αλλαγές». Εντάξει, Γιωργάκη, μην κουράζεσαι, καταλάβαμε. Κι όσοι δεν κατάλαβαν ας ρίξουν μια ματιά στη συμφωνία των πρασινογάλαζων εργατοπατέρων με τη διοίκηση του ΟΤΕ (δηλαδή με την κυβέρνηση) για την κατάργηση της μονιμότητας.
ΥΓ1: Λίγες μέρες αργότερα, μιλώντας στο ΠΣ του ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης είπε οργισμένος από την κριτική κάποιων Πασόκων: «Είμαστε με τις παραγωγικές δυνάμεις, τους παραγωγικούς εργαζόμενους, τους παραγωγικούς επιχειρηματίες. Αν διαβάσετε τις ομιλίες μου, θα δείτε ότι είμαι αντικρατιστής». Ιδού η κατάργηση της πάλης των τάξεων στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη.
ΥΓ2: Αυτά ακούει και βλέπει ο Καραμανλής και παίρνει θάρρος. Σου λέει, όσες μαλακίες και να κάνουμε εμείς, ο Γιωργάκης θα κάνει περισσότερες.
♦ Διαγωνισμός λακεδισμού
Σε «κύκλους του ΠΑΣΟΚ», που «με συντονισμένα και υπαγορευμένα δημοσιεύματα» τον συκοφαντούν, την έπεσε ο Ε. Βενιζέλος. Και ποια είναι η συκοφαντία; Οτι είναι εκπρόσωπος του «κρατικιστικού ΠΑΣΟΚ». Ο Βενιζέλος αρνήθηκε την κατηγορία, σημασία όμως έχει η… υπερασπιστική του γραμμή. Εκείνοι που τον κατηγορούν –είπε- δεν έχουν αντιληφθεί ότι το μέγα πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η απώλεια της επαφής του με την κοινωνία. Και κατέληξε με νόημα: «Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνομιλεί αξιόπιστα με τον επιχειρηματικό κόσμο και μπορεί να διασφαλίζει κοινωνική και εργασιακή ειρήνη, όταν είναι πρωτίστως αξιόπιστο απέναντι στην κοινωνική και λαϊκή του βάση». Πρόκειται, όντως, για ένα ωραίο μάθημα πολιτικάντικου (σοσιαλδημοκρατικού) τακτικισμού προς εκείνους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους που νομίζουν πως αρκεί να εμφανίζονται ως παραδουλεύτρες του ΣΕΒ για να ξανακερδίσουν τις εκλογές. Για να μας πάρει στα σοβαρά ο ΣΕΒ –λέει ο Βενιζέλος- πρέπει να μπορούμε να παραμυθιάσουμε και να χειραγωγήσουμε τον κόσμο. Γι’ αυτό και πρέπει να λέμε και καμιά αριστερούτσικη κουβεντούλα. Αν ο κόσμος μας πάρει χαμπάρι και μας γυρίσει την πλάτη, τότε θα είμαστε άχρηστοι για τον ΣΕΒ και θα μας πετάξει ως κόμμα στα αζήτητα.
♦ Δημοκρατικά!
Βραδιά δημοψηφίσματος στη Γαλλία αλλά οι Παριζιάνοι (και οι τουρίστες) δεν μπορούσαν να κατέβουν στους σταθμούς του μετρό που βρίσκονται στην περιοχή των Ηλυσίων Πεδίων. Επειδή σ’ αυτή την τεράστια λεωφόρο γίνονται συνήθως οι διαδηλώσεις στη γαλλική πρωτεύουσα, η κυβέρνηση Σιράκ αποφάσισε και έκλεισε… δημοκρατικότατα τη συγκεκριμένη περιοχή, για να αποτρέψει τη συγκέντρωση κόσμου, που μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια αυθόρμητη διαδήλωση. Ηταν μια προφανής κίνηση πανικού, που αποκάλυψε την αγωνία της κυβέρνησης Σιράκ για το ίδιο το δικό της μέλλον, αλλά και τον εκνευρισμό της γαλλικής μπουρζουαζίας από το αποτέλεσμα. Δεν είναι και μικρό πράγμα να συνασπίζονται συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, να μαζεύεται στο Παρίσι η αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής αστικής πολιτικής απ’ όλες τις χώρες και τελικά το «όχι στο ευρωσύνταγμα» να κερδίζει πανηγυρικά.
♦ Εξω πάμε καλά…
Μαζί με τους άλλους ευρωπαίους αστούς πολιτικούς πήγαν και δικοί μας στη Γαλλία για να πείσουν τους Γάλλους να ψηφίσουν υπέρ του ευρωσυντάγματος. Ο Καραμανλής δεν μπόρεσε να πάει αλλά έγραψε άρθρο που δημοσιεύτηκε σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες. Αφού, λοιπόν, τους έκοφτε τόσο πολύ τί θα ψηφίσουν οι Γάλλοι, γιατί δεν έκαναν και εδώ ένα δημοψήφισμα, αλλά απέρριψαν τη σχετική πρόταση με συνοπτικές διαδικασίες;
Το ερώτημα, βέβαια, έχει καθαρά ρητορική σημασία, γιατί ο Καραμανλής, λίγες ώρες μετά το χαστούκι του γαλλικού non, έσπευσε να δηλώσει ότι δεν τρέχει τίποτα και πως οι διαδικασίες στις άλλες χώρες μέλη πρέπει να συνεχιστούν κανονικά. Δηλαδή, ας το εγκρίνουμε όλοι οι υπόλοιποι, ας στήσουμε το γαλλικό λαό στη γωνία και ας τον βομβαρδίζουμε με απανωτά δημοψηφίσματα, μέχρι να βαρεθεί και να πει το «ναι».
♦ Δεν το πιστεύουν
Ακόμα και οι δεξιές εφημερίδες παθαίνουν καμιά φορά την πλάκα τους με τους Πασόκους συνδικαλιστές και τον κυνικό εργατοπατερισμό τους. Ιδού σχόλιο που αλιεύσαμε από την «Απογευματινή» της περασμένης Δευτέρας
«Δεν πίστευε στ’ αυτιά της η Φωτεινή Πιπιλή την Παρασκευή το απόγευμα.
Εβγαλε στον αέρα τον οργανωτικό γραμματέα της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ Ρίζο Ρίζο να σχολιάσει τη συμφωνία του ΟΤΕ και τον άκουσε να λέει: “Στα πλαίσια του ανταγωνισμού, δεν μπορεί να δίνονται 500 δισεκατομμύρια στον ΟΤΕ. Εγώ είμαι υπέρ του υγιούς ανταγωνισμού. Δεν μπορεί να αντέξει ο ΟΤΕ; Αν δεν μπορεί να αντέξει, να κλείσει”!
Πρώτη φορά ακούσαμε συνδικαλιστή να επιχειρηματολογεί υπέρ απολύσεων εργαζομένων.
Εμμέσως και υπέρ των ανταγωνιστών του ΟΤΕ στο χώρο του ιδιωτικού τομέα (υποθέτουμε υπέρ της TELLAS, στην πιο επιεική ανάγνωση αυτής της δήλωσης). Από ό,τι φαίνεται η κρίση θα μας βοηθήσει να δούμε πώς σκέπτονται οι συντεχνίες στις ΔΕΚΟ. Ωφέλιμο!».
♦ Ψευταράκος
Τον σπουδαίο οικονομολόγο και πολιτικό προσπάθησε να παραστήσει ο Αλογοσκούφης μιλώντας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ. «Από αυτό εδώ το βήμα -έλεγε με στόμφο- πριν από ένα χρόνο ακριβώς, είπαμε την αλήθεια για τη δημοσιονομική κατάσταση που παραλάβαμε, για το έλλειμμα και το χρέος». Οι βιομήχανοι, που όταν βλέπουν πολιτικούς κάτι τους πιάνει και χάνουν την ευγένειά τους, άρχισαν να χαχανίζουν και να ψιθυρίζει ο ένας στον άλλο. Τί τα θέλεις αυτά, βρε έρμε Αλογοσκούφη; Αφού όλοι θυμούνται ότι πέρυσι έλεγες παπαριές για το έλλειμμα και ύστερα από μερικούς μήνες τις έκανες γαργάρα.
♦ Αχόρταγοι
Είπε ο πρόεδρος των βιομηχάνων Οδ. Κυριακόπουλος: «Λαμβανομένων υπόψη και των περιορισμών που προβλέπει η ΕΕ για τις κρατικές ενισχύσεις, ο Σύνδεσμος θεωρεί τον νέο Αναπτυξιακό Νόμο που ενεργοποιήθηκε πρόσφατα ιδιαίτερα θετικό, παράλληλα όμως θεωρεί ότι η όποια εφαρμοζόμενη πολιτική επιχορηγήσεων δεν είναι από μόνη της σε θέση να προσελκύσει σημαντικές επενδύσεις, ιδιαίτερα από το εξωτερικό». Δεν τους φτάνει, λοιπόν, ούτε το τζάμπα κρατικό χρήμα που ρέει στα ταμεία της, ακόμα και χωρίς να επενδύσουν δεκάρα τσακιστή δική τους. Τί θέλουν; Τα πάντα. Εναν εργασιακό μεσαίωνα που οι εργάτες δεν θα μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Κάτι σαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, που έγραφαν στην πόρτα τους το σύνθημα «η εργασία απελευθερώνει».
♦ Δωράκι στη ζούλα
Από τον πρόεδρο των βιομηχάνων μάθαμε και το εξής: «Εχω την ευχαρίστηση να σας ανακοινώσω -είπε στα μέλη του ΣΕΒ- ότι μόλις χτες πληροφορηθήκαμε επίσημα από το υπουργείο Παιδείας ότι είναι έτοιμη η υπουργική απόφαση που προβλέπει την υλοποίηση του προγράμματος («Επιχειρηματικότητας των νέων») σε όλα τα σχολεία της χώρας, σε επίπεδο πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης». Από το νηπιαγωγείο, λοιπόν, και μέχρι να τελειώσουν το λύκειο τα παιδιά μας θα διδάσκονται ότι ο καπιταλισμός είναι το τελειότερο σύστημα και οι καπιταλιστές οι ευεργέτες μας.
♦ Κάτι ήξεραν
Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση που μεταδόθηκε σε εκπομπή του MEGA, το «όχι» θα κατήγαγε συντριπτική νίκη έτσι και γινόταν δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα στην Ελλάδα. Με το «όχι» τάχθηκε το 43% των ερωτηθέντων, έναντι 30% των υπέρμαχων του «ναι», με 27% αναποφάσιστους. Μάλιστα, όπως διευκρίνισε ο γνωστός εκλογολόγος Η. Νικολακόπουλος, η βέβαιη ψήφος (σίγουρα «όχι») πλειοψηφούσε στο στρατόπεδο του «όχι», ενώ στο στρατόπεδο του «ναι» πλειοψηφούσε η αβέβαιη ψήφος (μάλλον «ναι»). Αυτό σημαίνει ότι η τάση είναι για ενίσχυση του «όχι» και αποδυνάμωση του «ναι».
Κάτι ήξεραν, λοιπόν, και ο Καραμανλής που δεν δέχτηκε να συζητήσει οποιαδήποτε σκέψη για διεξαγωγή δημοψηφίσματος στη χώρα μας, και ο Γιωργάκης, που κατέθεσε πρόταση για δημοψήφισμα μετά την έγκριση του ευρωσυντάγματος από τη Βουλή, προσπαθώντας απλώς να προκαλέσει ένα πολιτικό κόστος στην κυβέρνηση και όχι να τη στριμώξει για να πετύχει την προκήρυξη δημοψηφίσματος. Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ του «ναι». Με τη συμπαιγνία τους αυτή οι δυο μεγάλες αστικές πολιτικές δυνάμεις κατάφεραν να αποφύγουν το μεγάλο σκόπελο που θα αποτελούσε μια νίκη του «όχι» σ’ ένα δημοψήφισμα. Βλέπετε, η Ελλάδα δεν είναι Γαλλία για να μπορεί να απορροφά σχετικά ανώδυνα τέτοιους κραδασμούς.