♦ Οσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, η παραίτηση του Φαμπρ και η μη παραίτηση του Μπαλτά έχουν το ίδιο κίνητρο: την καριέρα τους. Ο Φαμπρ έπρεπε να υπερασπιστεί τη δημόσια εικόνα του. Αυτή που πουλάει διεθνώς, εξασφαλίζοντας το παντεσπάνι του. Επρεπε να παραιτηθεί μπροστά στον κίνδυνο να τσαλακωθεί ανεπανόρθωτα. Είτε πήρε μόνος του την απόφαση είτε του το ζήτησε ο Μπαλτάς, το κίνητρό του δεν αλλάζει. Ο Μπαλτάς δεν έχει να υπερασπιστεί τίποτ' άλλο εκτός από την υπουργική καρέκλα του. Γι' αυτό και μπαστακώθηκε σ' αυτή. Ο Φαμπρ θα εξακολουθήσει να πουλάει τα «προϊόντα» του ανά την Ευρώπη και τον κόσμο και να κονομάει, ενώ ο Μπαλτάς μόνο ως υπουργός του Τσίπρα μπορεί να μείνει στο παιχνίδι. Δεν έχει τίποτ' άλλο να πουλήσει. Και μην ψάχνετε λαϊκό φιλότιμο σε ξεσκολισμένους ευρωαναθεωρητές τύπου Μπαλτά.
Οσο για εκείνους που με καθαρά φασίζοντα τρόπο έπαιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ τους «παλλόμενους φαλλούς», ένα απόσπασμα από έργο του Φαμπρ, δε θα τους παραπέμψουμε στο τυρναβιώτικο Μπουρανί και άλλες επιβιώσεις παλιών αποκριάτικων εθίμων, στα οποία κυριαρχούν τα φαλλικά σύμβολα, αλλά στις παραστάσεις του Αριστοφάνη που ανέβαζε ο Κάρολος Κουν. Εχουν δει, άραγε, την κατά Κουν «Ειρήνη», με τους τεράστιους φαλλούς και τις επί σκηνής αναπαραστάσεις σεξουαλικών πράξεων; Ασφαλώς και την έχουν δει, όσοι απ' αυτούς ασχολούνται με τα πολιτιστικά. Σαν γκεμπελίσκοι, όμως, επέλεξαν να εξάψουν τον κοινωνικό συντηρητισμό, αντί να μιλήσουν για τη λαμογιά των Φαμπρ-Μπαλτά.
♦ Μια υπουργός του… αδιάφθορου Ρέντσι αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω της εμπλοκής της σε σκάνδαλο… διαφθοράς. Η Φεντερίκα Γκουίντι, υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης, πέρασε στον κρατικό προϋπολογισμό ρύθμιση που βόλευε τον σύντροφό της καπιταλιστή Τζιανλούκα Τζεμέλι, στέλεχος πετρελαϊκών επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τον ιταλικό Τύπο, ο ερίφης κέρδισε γύρω στα 2,5 εκατ. ευρώ από τη ρύθμιση της «δικιάς του». Κατά τα άλλα, διεφθαρμένος ήταν μόνο ο Μπερλουσκόνι.
♦ Δήλωσε ο Σκουρλέτης για το εργοστάσιο των χρυσοθήρων στις Σκουριές: «Μια τόσο μεγάλη επένδυση για να προχωρήσει, πρέπει να εξασφαλίζει την -πέρα από τις τρεις προηγούμενες προϋποθέσεις που πρέπει να ικανοποιούνται και οι τρείς στο 100% δηλαδή τη νομιμότητα, το δημόσιο συμφέρον και την προστασία του περιβάλλοντος- κοινωνική ειρήνη, να εξασφαλίζει κοινωνική αποδοχή. Πώς μπορεί να προχωρήσει μια επένδυση όταν είναι ταυτισμένη στα μάτια της τοπικής αλλά και ευρύτερα της ελληνικής κοινωνίας, με το διχασμό; Θα έβλεπα, λοιπόν, ως μία προοπτική για να ξεπεραστούν προβλήματα, έναν αναγκαίο συμβιβασμό γύρω από αυτό το θέμα». Ο «αναγκαίος συμβιβασμός» θα είναι σαν αυτόν που έκανε ο Τσίπρας με τους ιμπεριαλιστές δανειστές το περασμένο καλοκαίρι.