Caro Demetrio. Οι κουτόφραγκοι βοτάρισαν non, ενώ οι εξυπνοελληναράδες και έλληνες (των ελληνίδων μη εξαιρουμένων) στήνονται ακόμη στις ουρές για το γιατρό, τα εισιτήρια του ντέρμπυ, την είσοδο σε in μαγαζιά-Σαββατοπωλεία, το προσκύνημα του αγίου Χαριλάου, της αγίας Φωτεινής και τόσων άλλων καταξιωμένων θεσμών και προσώπων. Εχει ανέβει κατακόρυφα η πώληση καναπέδων για μόστρα και για ξάπλα έμπροσθεν του τηλεκουτιού στην οθόνη του οποίου απαξάπαντες θαυμάζουν και αποκοιμίζονται (από) τελίτσες. Παύλος, Φρειδερίκη και τελεία! Σ’ αυτήν εδώ την επικράτεια επικρατεί όχι το ζειν αλλά το Β. ΖΗΣΗΝ, οι άνθρωποι δεν είναι διάβολοι, ούτε άγγελοι αλλά αγγελέτοι (ήτοι του κώλου άγγελοι).
Αλλοι κόβουν το κάπνισμα ενοχλούμενοι από το τσιγάρο και άλλοι κάνουν την πάπια (όχι την κ. Πάπια) ενοχλούμενοι από τον Χ. Τσιγαρίδα. Η κοινωνική συναίνεση (μαζί με τις ενέσεις για το ζάχαρο και την ηρωίνη) είναι το ζητούμενο (ερώτηση με θαυμαστικό). Εξακολουθώντας να εντρυφεί μετά μαλακίας η εργατική ταξ’ (=η ταξ’ της ταξs) αναλώνεται στην απλή καθημερινή εκπόρνευσή της εθελοδουλειώντας(;) (καινούργια λέξη…) και περιφρονούσα κάθε έννοια αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και κυρίως ταξικού αυτοπροσδιορισμού. (Εδώ βαρκούλες χάνονται και το μ εις την ν αρμενίζει). Κατά τα άλλα κάθε βρομάδα (βρωμερή βδομάδα) ΠΑΜΕ σε εκλογές, η άρση της μονιμότητας και η στύση της μονιμότητας αποτελούν σταθερά της σεξουαλικής μας ζωής ως έθνους (ο παθών και νοών νοείτω) έτσι δε τραγωδία η ζωή μου όλη -κατά Καζαντζίδη- πασπαλισμένη με αιθυλική αλκοόλη (ρε, καργιόλη). Τα περήφανα νειάτα (μουνειά αχ! μουνειάτα μου) παραδέρνουν, η δε ερ-γατική νεολαία έχει γίνει γατάκι του καναπέ, τα δε τιμημένα γηρατειά (διατιμημένα χωρίς ή με συντάξεις πείνας) διατελούν μετά τιμής μεν αλλά η τιμή τιμή δεν έχει και άλλες τέτοιες μαλακίες (κατά Τζιμάκο – όστις διαφυγών τον εναγκαλισμό του βλοσυρού θανάτου εξακολουθεί να τέρπει πάντα αυγανιζόμενο= αυνανιζόμενο με αυγό). Ευτυχώς που για μια σειρά ρομαντικά ανειρήνευτους επαναστάτες υπάρχει το τόλμημα της εφημερίδας ΚΟΜΠΡΑ (κομμουνιστική πράξη) ήτις ευρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει ότι κάθε χρόνο γεννιούνται ΚΟΜΠΡΕΣ, εν έτει δε κυρίου (όποιου κυρίου θες) 2005 θα κομπραριστούμε 10 και 11 Ιούνη στον χώρο του Πολυτεχνείου (εκεί που το σκατό του Βενιζέλου και του Βερελή έφτασε στην κάλτσα – αν δε ο χοντρός είχε φάει και κανά calzone θα τα ‘χε κάνει πάνω του κανονικά). Εμείς, λοιπόν, caro Demetrio, dialexame (dialextika και όχι dyslektika σκεπτόμενοι) τον δρόμο μας και θα νικήσουμε! (Εδώ διακόπτω προσωρινά γιατί τα 108 κιλά του βάρους μου με καλούν να πάω και να ντερλικώσω…).
Αλλοι κόβουν το κάπνισμα ενοχλούμενοι από το τσιγάρο και άλλοι κάνουν την πάπια (όχι την κ. Πάπια) ενοχλούμενοι από τον Χ. Τσιγαρίδα. Η κοινωνική συναίνεση (μαζί με τις ενέσεις για το ζάχαρο και την ηρωίνη) είναι το ζητούμενο (ερώτηση με θαυμαστικό). Εξακολουθώντας να εντρυφεί μετά μαλακίας η εργατική ταξ’ (=η ταξ’ της ταξs) αναλώνεται στην απλή καθημερινή εκπόρνευσή της εθελοδουλειώντας(;) (καινούργια λέξη…) και περιφρονούσα κάθε έννοια αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και κυρίως ταξικού αυτοπροσδιορισμού. (Εδώ βαρκούλες χάνονται και το μ εις την ν αρμενίζει). Κατά τα άλλα κάθε βρομάδα (βρωμερή βδομάδα) ΠΑΜΕ σε εκλογές, η άρση της μονιμότητας και η στύση της μονιμότητας αποτελούν σταθερά της σεξουαλικής μας ζωής ως έθνους (ο παθών και νοών νοείτω) έτσι δε τραγωδία η ζωή μου όλη -κατά Καζαντζίδη- πασπαλισμένη με αιθυλική αλκοόλη (ρε, καργιόλη). Τα περήφανα νειάτα (μουνειά αχ! μουνειάτα μου) παραδέρνουν, η δε ερ-γατική νεολαία έχει γίνει γατάκι του καναπέ, τα δε τιμημένα γηρατειά (διατιμημένα χωρίς ή με συντάξεις πείνας) διατελούν μετά τιμής μεν αλλά η τιμή τιμή δεν έχει και άλλες τέτοιες μαλακίες (κατά Τζιμάκο – όστις διαφυγών τον εναγκαλισμό του βλοσυρού θανάτου εξακολουθεί να τέρπει πάντα αυγανιζόμενο= αυνανιζόμενο με αυγό). Ευτυχώς που για μια σειρά ρομαντικά ανειρήνευτους επαναστάτες υπάρχει το τόλμημα της εφημερίδας ΚΟΜΠΡΑ (κομμουνιστική πράξη) ήτις ευρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει ότι κάθε χρόνο γεννιούνται ΚΟΜΠΡΕΣ, εν έτει δε κυρίου (όποιου κυρίου θες) 2005 θα κομπραριστούμε 10 και 11 Ιούνη στον χώρο του Πολυτεχνείου (εκεί που το σκατό του Βενιζέλου και του Βερελή έφτασε στην κάλτσα – αν δε ο χοντρός είχε φάει και κανά calzone θα τα ‘χε κάνει πάνω του κανονικά). Εμείς, λοιπόν, caro Demetrio, dialexame (dialextika και όχι dyslektika σκεπτόμενοι) τον δρόμο μας και θα νικήσουμε! (Εδώ διακόπτω προσωρινά γιατί τα 108 κιλά του βάρους μου με καλούν να πάω και να ντερλικώσω…).
Βασίλης
