Ως πότε θα ανεχόμαστε να επιλέγουν ποιος θα είναι ο διαχειριστής της κοινωνικής βαρβαρότητας; Ως πότε θα μοιράζουμε τη φτώχεια μας για να αυξαίνουν τα πλούτη τους; (27-1-1996)
Οθεν περνά, γκρεμίζει κάτου/ σαν το βοριά, σαν το νοτιά/ όλα τα φονικά ρηγάτα/ θεμελιωμένα στην ψεφτιά (Κ. Βάρναλης: «Το φως που καίει»)
Πήρανε τη δόση τους/ μ’ ακόμα πεινάνε/ 2022 λιτότητα κι όσο διαρκεί ο αστισμός/ κι ακόμα πάνω βάνε.
Τελικά η Κίνα ξανάγινε σοσιαλιστική και το «Κ»Κ Κίνας βαφτίστηκε στην κολυμβήθρα του παγκόσμιου αστισμού που ακούει στο όνομα «Διεθνής Διάσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων»…
♦ «…οι ασφαλιστικές σχέσεις των εργαζομένων άλλαξαν, προς το χειρότερο γι’ αυτούς, με το βασικό νόμο 3863/2010 και άλλες διατάξεις και οι εργασιακές σχέσεις σφαγιάσθηκαν –κυριολεκτικά– με τους νόμους 3846/2010, 3850/2010, 3899/2010, 4018/2011, 4024/2011 και προπαντός με το Ν. 4046/2012 και την Π.Υ.Σ. 6/28-2-2012» (Μ. Λεοντάρης, περιοδικό «Λογιστής», 11ος/2012).
♦ «ΜΩΜΟΣ: ΘΑ σας ρίξουν οι σκλάβοι, σαν ξυπνήσουνε μια μέρα. ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: Για να γίνουν αφτοί θεοί! ΜΩΜΟΣ: Για να γίνουν άνθρωποι. Τι να την κάνουνε τη θεοσύνη σας! Τι να την κάνουνε την εξουσία της πρόληψης και του Μύθου; Κι ούτε καν θα κοπιάσουνε, για να σας ρίξουνε. Θα πέσετε μοναχοί σας, χωρίς να μεταχειριστούν ενάντιά σας ούτε σαγίτες ούτε σφεντόνες ούτε αστροπελέκια. Αφτά θα τα μεταχειριστούν ενάντια στους αφέντες της Γης! Αμα ρίξουν αφτουνούς, θα πέσετε και σεις ο επουράνιος ήσκιος τους…» (Κ. Βάρναλης: «Το φως που καίει» – Ο μονόλογος του Μώμου).
♦ Αφιερωμένο στους οπα- δούς του «ειρηνικού δρόμου» (κοινοβουλευτικού και μη), στη Λιάνα, στον Περισσό της Λιάνας, στους «παστίτσιους» και άλλους (προς το παρόν).
♦ Κατανοούμε την «αγωνία» του Βήματος (Το Βήμα, βιβλία, 18-11-12), να βρεθεί ο «κατάλληλος» Μαρξ, όμως γι’ αυτό δεν θ’ αποφασίσει ο κ. Τέρι Ιγκλετον (που μας πασάρει ένα δόγμα…) αλλά η ταξική πάλη και η επεξεργασία από τους αγωνιζόμενους (και την πολιτική οργάνωσή τους) εργάτες. (Εννοείται πως ο κ. Γ. Μπασκόζος που υπογράφει τη συγκεκριμένη κριτική βιβλίου έχει θητεύσει –που αλλού;– στον Περισσό…παρέα με την κ. Τέα Β.;).
♦ «Η εποχή μας είναι αντικαλλιτεχνική και αντιπνευματική. Οι φύλακές της αντιστρέφονται την Τέχνη. Σχεδόν τη μισούν. Είναι μια εποχή κοσμική. Της βιτρίνας. Αντιλαμβάνεται μόνο τα φορμαλιστικά στοιχεία, τις μανιέρες, τα τριμμένα κλισέ, τους εντυπωσιασμούς. Την συγκινεί ο βερμπαλισμός. Αντιλαμβάνεται και θαυμάζει μόνο ό,τι αποστηθίζεται. Μόνον ό,τι μπορεί κανείς, με λίγη φιλοδοξία και λίγη επιμονή, να το μιμηθεί. Αλλά, τίποτα που αποστηθίζεται, τίποτα που μαθαίνεται και μπορεί ν’ αντιγραφεί, δεν οδηγεί στο δρόμο της δημιουργίας. Ο αληθινός καλλιτέχνης αυτά τα πετάει στα σκουπίδια. Πάρτε για παράδειγμα αυτό που ειπώθηκε πρόσφατα από τον εκπρόσωπο της κρατικής τραγωδίας. Η επανάληψη, είπε, είναι η μήτρα της σοφίας και της ολοκλήρωσης του ηθοποιού… Η επανάληψη όμως δεν οδηγεί παρά μόνο στη μαλάκυνση των αισθημάτων. Για τον αληθινό καλλιτέχνη, κάθε καινούρια πρόβα είναι μια καινούρια αρχή. Δεν είναι μία επανάληψη. Ο αληθινός καλλιτέχνης καλείται ν’ ανακαλύψει, από την αρχή κάθε φορά τη Φωτιά και τον Τροχό… Την επανάληψη τι να την κάνεις; Τι να την κάνεις την “εθνική έξαρση”! Το “μεγαλείο της αρχαίας κληρονομιάς”! Τις μεγάλες κουβέντες! Την αυθεντία και τη στειρότητα που την ακολουθεί!… Η επανάληψη σκοτώνει τη δημιουργία. Η φιλοσοφία της επανάληψης μας κληροδότησε το κούφιο και το πομπώδες σαν μέγεθος. Μετέτρεψε τη σύγκρουση των Ιδεών, σε καυγά της βρύσης. Τον αληθινό Λυρισμό, σε αστικό ψευδορομαντισμό. Και την αγωνία της ανθρώπινης συνείδησης, σε μεταφυσικές ηλιθιότητες». (Κ. Καζάκος – από άρθρο του στο περιοδικό «η λέξη», τ. 75-76, 1988). Κρίση, κριτική, αυτοκριτική. Οπως και νάχει, το αφιερώνουμε στη θεατρική ομάδα «Ανοικείωση» και τις προσεχείς 2 παραστάσεις της.
♦ «Δεν μπορεί όλοι οι Ευρωπαίοι να δουλεύουν κι εμείς να είμαστε στη μία η ώρα το μεσημέρι με γεμάτα όλα τα καφέ στην πλατεία Κολωνακίου».(Δ. Σταρόβας). Εσείς και οι όμοιοί ας, κ. Σταρόβα. Κι όπως λέει και το συγκρότημά σας, Αγαμοι θύται!
♦ Ακούστε: Ντ. Σοστακόβιτς, συμφωνία Νο 7, σε ντο ματζόρε (900 νύχτες του Λένινγκραντ).
♦ Εμ, που δεν είναι σκυλί των καπιταλιστών ο (κρατικοδίαιτος) Κούλογλου (βλ. RWF, Τετάρτη, 28-11-12, αυτός και ο μισθοδοτούμενος συρφετός «ειδικών»).
Βασίλης
