Τότε που το peanut έγινα πεινάτ’
17 Νοέμβρηδες/ ακέραιο το σώμα/ χρειάζεται η τάξη μας ένα βαρβάτο στόμα – μα και πολλά ακόμα (17 χρόνια Κόντρα)
Το σκληρό φασισταριό/ δείχνει μούσκουλα/ και έχει γλώσσα μόνο για να γλύφει/ τ’ αφεντικά./ Σιτίζεται στον κοπρώνα τους/ και αερίζει τα σκατά τους
♦ «…δίχως να υπάρξουν σοβαροί τραυματισμοί». «Οι δυνάμεις καταστολής χρησιμοποίησαν… για την βίαιη αντιμετώπιση των απεργών… ως αφορμή την πυρκαγιά σε ηλεκτρική εγκατάσταση της εταιρίας – και τις αιτιάσεις της διεύθυνσης ότι οι απεργοί μπλόκαραν την πρόσβαση της Πυροσβεστικής στην περιοχή». (Ριζοσπάστης, 31.10.12). Πληροφόρηση από τους απεργούς πάντως δεν… διαθέτει ο Ριζοσπάστης. «Αντικειμενικότητα» από το «Κ»ΚΕ.
♦ Αραγε στη Ριζούπολη πώς να δικαιολόγησε ο Περισσός την αυτιστική διαχείριση από μέρους του της απεργίας στη Χαλυβουργία, αλλά και την «ενίσχυση» της Χρυσής Αυγής στην απεργία;
♦ Από την εφημερίδα «Χορτιάτης 570» η εκτίμηση ως πρωτοπόρων του Δ. Γληνού και του Ι. Κακριδή συνάμα (φύλλο 153, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2012, σελ. 7). Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα: «…το μεγαλύτερο ρήγμα διά την άλωσιν του οχυρού του Πανεπιστημίου Αθηνών ήνοιξεν ο θεσμός των επικουρικών καθηγητών, καθ’ όσον δι’ αυτού ωρίζετο ότι επικουρικός καθηγητής “μετά ενός έτους ευδόκιμον υπηρεσίαν ήτο δυνατόν, προτάσει της οικείας σχολής, να γίνει τακτικός”. Επειδή δε η προσφορά καθηγητών εν Αθήναις ήτο ανωτέρα από την ζήτησιν, εχρίοντο πολλοί επικουρικοί εν Αθήναις, μετετίθεντο ακολούθως εις το Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, εκείθεν δε μετ’ ου πολύ επέστρεφον εις Αθήνας με την βαλίτσαν των και τον τίτλον του τακτικού καθηγητού. Κατ’ αυτόν τον τρόπον εισήλθον την περίοδον εκείνην εις το Πανεπιστήμιον οι εξής νέοι καθηγηταί: …Δ! Φιλοσοφική Σχολή: Τακτικοί οι:… Ι. Κακριδής, Σπ. Μαρινάτος… Επικουρικοί:… Ι. Σταματάκος… Η τοιαύτη αναστάτωσις η επελθούσα εις το Πανεπιστήμιον Αθηνών έσχε ως αποτέλεσμα να “στραβωθούν” οι φοιτηταί από τα εκτυφλωτικά φώτα των νεόκοπων καθηγητών…». (Ι.Γ. Κορωνιάτη: «Η πολιτεία της 4ης Αυγούστου», σ.σ. 63-64). Δίπλα-δίπλα, λοιπόν, ο Γληνός με τον Κακριδή και τον Σπ. Μαρινάτο (που… διέπρεψε ΚΑΙ την εποχή της χούντας). Πολύ προσοχή –μάλλον– χρειάζεται…
♦ Τ’ ακούσαμε και το πιο σύντομο ανέκδοτο: αποταμίευση.
♦ «Μετά τη μεταπολίτευση δημιουργήθηκαν… νόμιμες δυνατότητες δράσης. Είναι αυτές οι δυνατότητες αρκετές για την ανάπτυξη στο έπακρο μιας γνήσιας Μαρξιστικής-Λενινιστικής δράσης; Οι ποικιλώνυμοι ρεβιζιονιστές απαντούν ναι. Και είναι φυσικό, αφού για τη δική τους δράση φτάνουν αυτές οι συνθήκες. Εμείς, οι Μαρξιστές-Λενινιστές απαντάμε όχι, αφού για τη δική μας δράση οι συνθήκες αυτές δεν φτάνουν. Τονίζουμε εδώ ευθύς εξαρχής ένα γεγονός για να μην αφήσουμε περιθώρια για σπέκουλα. Μολονότι οι συνθήκες δεν μας φτάνουν, δεν πρόκειται να τις αφήσουμε ανεκμετάλλευτες. Θα χρησιμοποιήσουμε και την παραμικρή δυνατότητα νόμιμης δράσης, φροντίζοντας παράλληλα μ’ όλες μας τις δυνάμεις να δημιουργούμε συνεχείς καινούργιες δυνατότητες» (Οχτώβρης, Νο 10, Ιούλης 1979).
♦ «Η πρώτη επίπτωση στο θέατρο από το θεσμό των πρωταγωνιστών και των προσωποπαγών θιάσων τους είναι ένας εξ αντικειμένου αθέμιτος ανταγωνισμός, προς το καλό θέατρο. Το ρεπερτόριό τους βασικά δουλεύει για το ξέδομα, τη φυγή, την απόδραση. Απλουστεύουν τα ενδιαφέροντα του κοινού με τη μαγική δύναμη των θεατρικών μέσων και της υποκριτικής τους ικανότητας, τα παραμορφώνουν, κατεβάζοντας ταυτόχρονα το επίπεδο του κοινού και του θεάτρου. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Αν σήμερα η φαρσοκωμωδία, το δίωρο του ξεδόματος και το big show αποτελούν τον κίνδυνο του θεάτρου, το ρόλο αυτό κάποτε τον έπαιξε η Επιθεώρηση, την οποία ο Φώτος Πολίτης την έβλεπε από τη δική του σκοπιά γράφοντας: “Οι ηθοποιοί αφού δεν ησθάνθησαν τον κίνδυνον αυτόν δεν είναι δυνατόν να είναι καλλιτέχναι. Και τότε πρέπει να εννοήσουν άπαξ διά παντός ότι είναι συνήθεις γελωτοποιοί, τζουτζέδες, πληρωνόμενοι από τον βασιλέα αστόν διά να χοροπηδούν ενώπιόν του νηστικοί, όπως διευκολύνουν την πέψιν του”. Και τα έγραψε αυτά για μια Μαρίκα Κοτοπούλη, για ένα Μήτσο Μυράτ, για μια Μελπομένη Κολυβά». (Στάθη Δρομάζου: «Προβλήματα θεατρικής κριτικής»). Μια μικρή ανασκόπ[ηση και μια ματιά γύρω μας θα αναδείξει (και αποδείξει) του λόγου το ασφαλές.
Βασίλης
