Δεκέμβρης: δεν υπάρχει επέτειος, υπάρχει αίτιος (Νώντα, σε περιμένει…)
Ασφαλιστικό: τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα (οι ρόλοι πάντα και κοάλα διακριτοί)
… και σας γαμώ τα λύκεια
Εκρηκτική η κοινωνική κατάσταση
Κοπεγχάγη (Κομπνχάουν): Conference of the Parties=Cop=μπάτσος
Αυτοί που μας αφαιρούν το δικαίωμα στη δουλειά, θέλουν να
♦ Πολύ τον φοβούνται το Δεκέμβρη: τι με το συμβολικότατο (;): «απόφαση δίκης ΕΛΑ» στις 3 Δεκέμβρη, τι με εκπομπές και δημοσιεύματα (παραθέτουμε μερικά δείγματα: 2 Δεκέμβρη, ΕΤ3, εκπομπή για το σύγχρονο μηδενισμό, «αφιερώματα» στα πιο διαφορετικά έντυπα, ενδεικτικά – «The Athens review of Books», τεύχος 2, FAQ, τεύχος 79, Ελευθεροτυπία, 29-11-09 και άλλα πλείστα όσα). Εννοείται πως η «ανάλυση» ποικίλει από γιαλαντζί έως χριστιανιζέ…
♦ Ε, όχι 12-17 ευρώ το εισιτήριο για την ταινία του (λαϊκού) ήρωα Καραγκιόζη (ρε, Χατζηαβάτηδες).
♦ Επειδή θα ακουστούν πάλι μακακίες για την βιβλιοπαραγωγή της Ελλάδας, οι γελοίοι –και γλοιώδεις– τύποι που επαίρονται για τον αριθμό 9.758 (αριθμός εκδοθέντων τίτλων το 2008, σύμφωνα με στοιχεία του ΕΚΕΒΙ) θα πρέπει να αναφέρουν και το όνομα Publibook, όπερ έστι: «Εχετε γράψει κάτι; Σας το εκδίδουμε! Με 449 ευρώ συμμετοχή στα έξοδα έκδοσης, μπορείτε να δημοσιεύσετε το χειρόγραφό σας και να αποκτήσετε έναν πολύτιμο συνεργάτη σε κάθε στάδιο παραγωγής του βιβλίου σας».
♦ Ενδιαφέρον στην Κοπεγχάγη: Χρηματιστήριο ρύπων – όσοι ρυπαίνουν πάνω από τα θεσμοθετημένα όρια του πρωτοκόλλου του Κιότο αναγκάζονται να αγοράσουν δικαιώματα ή χρηματιστηριακές μονάδες εκπομπών για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Επίσης μονάδες με μικρές εκπομπές ρύπων πωλούν στο χρηματιστήριο το υπόλοιπό τους σε τιμές που διαμορφώνονται από την αγορά. Με άλλα λόγια, πλερώνουν (αν…) και ρυπαίνουν κατά το δοκούν.
♦ Σαφώς και η Ρ. Ροσάντα έχει «φωνή»: αρκεί να δηλώσει αποστροφή προς το «σοβιετικό κομμουνισμό» – σ’ ένα τσουβάλι η ΕΣΣΔ και η –από τα μέσα του πενήντα και μετά– Ρωσία…
♦ Λοιπόν, η Βοιωτία είναι –φαίνεται– η πλέον προνομιούχος περιοχή της Ελλάδας: πρώτη στο μερίδιο ΑΕΠ, έβγαλε και αρχιεπίσκοπο, μιλάμε για… ανεβασμένα πράματα, δικέ μου.
♦ Οποια σελίδα κι αν γυρίσεις θα βρεις την –ρίχτε μου αυγά να γιάνω– Σ.Τ.
♦ Προς αυγορίχτες: τα αυγά κοστίζουν, μια σακούλα σκατά είναι πιο… σικ.
♦ Κατακούτελα το μάρμαρο της ανάκαμψης (Αου!).
♦ Είσαι σκέτη χλύκα, μωρό μου…
♦ Τι συμπάθεια κι αυτή (της ΑΥΓΗΣ προς την κ. Μπιρμπίλη)…
♦ Ο πρόεδρος Τσίπρας εμβολιάστηκε αλλά ο ιός της διάσπασης συνεχίζει να υπάρχει.
♦ Μπορεί η κ. Αφροδίτη να εμφανίζεται ως ενάρετη (αυτό σημαίνει το επίθετό της) αλλά η Κόντρα είναι πιο shahid al idibah (=παρατηρητική).
♦ Αριστερά αναχώματα, ανασυνθέσεις, επανασυγκλήσεις και τα τοιαύτα: εν μέσω κινημάτων νοσούν – μόνο τότε.
♦ Σκοτσέζικο ντους: το θέμα είναι ποιος σηκώνει τη… φούστα…
♦ Μολυσμένο ηλιέλαιο, αχλάδια κάργα φυτοφάρμακο: οι παπαγαλιέρες (έντυπες και τηλεοπτικές) δε γνωρίζουν για το έγκλημα.
♦ Οταν αντιπαραθέτεις την (υποτιθέμενη προς το παρόν) εργατική αντεπίθεση στην επίθεση στο Α.Τ. Αγ. Παρασκευής (φτου κακά και μακριά), προφανώς «ξεχνάς» το ζήτημα της βίας και αντιβίας (Ε. Πάλη, Νοέμβριος 2009).
♦ «Η φετινή παράσταση αναφέρεται στο θέμα “εθνική συμφιλίωση”. Ετσι αποφάσισε ο ταχυδακτυλουργός, ενήμερος ίσως και της διαθεσιμότητας των θεατών… Η ιστορική συγκυρία της εποχής και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που γέννησε έκανε την ταινία απαραίτητο συμπλήρωμα της ιστορικής λείανσης των γεγονότων. Μάλιστα, η επιλογή από το σκηνοθέτη της φόρμας του μελοδράματος, οδηγούσε στο νέο εθνικό σκοπό μέσω της εύκολης συγκίνησης. Εκείνο που έμενε στο θεατή ήταν η συμπάθεια προς τους αριστερούς που, μέσα από τους απηνείς διωγμούς του μετεμφυλιακού κράτους πήραν τη διάσταση του μάρτυρα – και κοίτα ρε παιδί μου, δεν φταίγανε οι άνθρωποι, μπλέξανε. Κι ήτανε τόσο καλοί άνθρωποι, άγιοι που μαρτύρησαν στο βωμό της συγκυρίας. Κρίμα, κρίμα… Παρά την προσφυγή στην πραγματική αλληλουχία των γεγονότων και παρά την προσπάθεια της σκηνογραφίας και της ενδυματολογίας να αναπαρασταθεί όσο το δυνατόν πιο πιστά η συνθήκη του μετώπου, εκείνο που με έμφαση απουσιάζει είναι η ιδεολογία των δύο πλευρών. Σύμφωνοι, δεν πολεμούσαν οι καλοί τους κακούς. Κάποιοι πολεμούσαν κάποιους άλλους, όμως. Ποιοι ήταν οι μεν, ποιοι οι δε; Οι στρατιώτες, πρόσωπα χωρίς υλικότητα, καρ- τούν της δράσης ανά πάσα στιγμή… που απλώς πολεμάνε. Θα ‘λεγε κανείς ότι είναι άγιοι. Εξίσου άγιοι είναι κι οι αντίπαλοί τους. Εστω κι αν πολεμούν στο όνομα της Ρωσίας… παραμένουν άγιοι, επαναστάτες χωρίς αιτία». (Η. Κανέλλης, «Για την ταινία του Π. Βούλγαρη Ψυχή Βαθιά», The Athens Review of Books, τεύχος 1, Νοέμβριος ‘09).
Βασίλης
