Δύο χιλιάδες είκοσι τρία
πάντα στο σβέρκο η ίδια φατρία
Ηταν τέτοιες μέρες (24 Φλεβάρη) του 1983 όταν ναυαγούσε το πλοίο «Χρυσή αυγή» στο κάβο Ντόρο, παίρνοντας μαζί του 28 ζωές…
Η σημερινή φωτογραφία της στήλης –που μπορεί να χαρακτηριστεί και τραγική- αποδεικνύει δύο πράγματα: Το πρώτο είναι ότι αν πεθάνει η μάνα, τα αποτελέσματα της έλλειψής της στα παιδιά είναι ορατά. Το δεύτερο είναι ότι ακόμα και οι βασιλιάδες μπορεί να φτωχαίνουν. Αχ βρε Κάρολε, παγκόσμιο viral έγινε η κάλτσα σου. Κι εσύ βρε Καμίλα δεν τον προσέχεις καθόλου;
Κυριακή του ασώτου φτάνει και μαζί με πολλούς άλλους, γιορτάζουν και κάποιοι εκ των πολιτικών γυρολόγων.
Και αφού λέμε για τα ημερολογιακά-εορτολογικά, να δούμε τι κρέας έφαγαν την Τσικνοπέμπτη και τι θα φάνε την Κυριακή της κρεοφάγου οι πιστοί. Και τι τυρί την επόμενη Κυριακή, την τυρινή. Πριν μπουν στην αυστηρή νηστεία της σαρακοστής που θα τους απαλλάξει από τα διατροφικά και οικονομικά άγχη. Μεγάλο μέρος των οποίων στηρίζει διά της ψήφου την (κάθε) κυβέρνηση της φτώχειας, βεβαίως βεβαίως.
Δεν μπορείς να φας πλέον ούτε μια φέτα φέτα, σου βγαίνουν στη δουλειά τα μάτια για δυο αυγά μάτια, οι φακοί για λίγη φακή. Προσπαθείς να γεμίσεις με ψίχουλα την ψυχούλα σου…
Μ’ αυτά και μ’ άλλα κάνουνε να φαίνεται οικεία
αυτή η φριχτή επιστροφή στη δουλοπαροικία
κι απ’ του Κοκού τον θάνατο, μοιράζουνε αρχεία
να συνηθίζει ο λαός και στη φεουδαρχία.
Πανζουρλισμός για το «Market pass» του Κούλη και των συν αυτώ. Με μεγάλη λαχτάρα περιμένουν όλοι το σωτήριο εικοσάρικο. Αλλος θα μπορέσει να πάρει ένα κιλό φέτα το μήνα, άλλος να τρώει καθημερινά κουλούρι και να του περισσέψει κι ένα τάλιρο, άλλος να πάρει ένα-δυο κιλά κρέας για το μήνα. Μιλάμε για «στήριξη των νοικοκυριών», για λεφτά, όχι αστεία.
Μεγάλος αναβρασμός επικρατεί στις ένθεν κακείθεν του Αιγαίου τάξεις των πατριωτών, μετά την είδηση ότι οι πρόσφατοι σεισμοί προκάλεσαν μετατόπιση των τεκτονικών (ποιοι μασόνοι ρε;) πλακών και έφεραν Ελλάδα και Τουρκία πιο κοντά κατά τρία ολόκληρα μέτρα!
Αλλοτε βλέπουν «ποίμνιο», άλλοτε βλέπουν όνους
δεν έχει δέντρα για αυτούς, μονάχα ένα δάσος
και κάθε που ‘ρχονται εκλογές σηκώνουνε τους τόνους
περιγελώντας το λαό με το γνωστό τους θράσος.
Με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση 142 χρόνων από τον θάνατο του Fyodor Dostoyevsky, ας κλείσουμε έχοντας στο νου μας αυτά: «Δεν υπάρχει έγνοια πιο βασανιστική και πιο συνεχής για τον άνθρωπο, όταν μείνει ελεύθερος, από το να βρει το γρηγορότερο κάποιον να προσκυνήσει. Αλλά ο άνθρωπος γυρεύει να προσκυνήσει κάποιον που είναι κιόλας αναμφισβήτητος, τόσο αναμφισβήτητος που όλοι οι άνθρωποι θα συμφωνήσουν αμέσως να τον προσκυνήσουν όλοι μαζί. Γιατί η έγνοια που βασανίζει αυτά τα αξιολύπητα πλάσματα, δεν είναι μονάχα να βρουν κάτι που να το προσκυνήσω εγώ ή κάποιος άλλος, αλλά να βρουν κάτι που θα το πιστέψουν όλοι και που θα το προσκυνήσουν, που θα το προσκυνήσουν οπωσδήποτε όλοι μαζί. Αυτή λοιπόν η ανάγκη της γενικής λατρείας, είναι το κυριότερο μαρτύριο του κάθε ανθρώπου χωριστά, όπως και ολόκληρης της ανθρωπότητας από την αρχή του κόσμου. Εξαιτίας της γενικής λατρείας εξολόθρευαν ο ένας τον άλλον με το σπαθί. Δημιούργησαν θεούς και φώναζαν ο ένας στον άλλον: “Παρατήστε τους θεούς σας και ελάτε να προσκυνήσετε τους δικούς μας, ειδεμή θα πεθάνετε και εσείς και οι θεοί σας!”. Κι αυτό θα γίνεται μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, ακόμα και τότε, όταν θα έχουν εξαφανιστεί οι θεοί στον κόσμο, και τότε ακόμα θα πέσουν γονατιστοί μπροστά σε είδωλα. Σου λέω πως ο άνθρωπος δεν έχει πιο βασανιστική έγνοια όταν βρεθεί ελεύθερος, από το να βρει εκείνον στον οποίο θα παραδώσει πιο γρήγορα το δώρο της ελευθερίας, που μ’ αυτό γεννιέται αυτό το δύστυχο πλάσμα».
Κοκκινοσκουφίτσα
