Πότε θα έρθει μια χρονιά
πότε θα έρθει η μέρα…
Τα 72 χρόνια του κλείνει σήμερα (11 του Γενάρη) ο πάλαι ποτέ κραταιός Κώος Κώστας Σκανδαλίδης. Σήμερα, που συμπληρώνονται 36 χρόνια από τη μέρα εκείνη του «βρώμικου ‘89» κατά την οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε ότι «η Ελλάδα μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο φρενοκομείο».
Τα πένθη δεν επιβάλλονται. Ή τα νιώθεις ή όχι.
Ποιος θα είναι αυτή τη φορά ο «αξιοσέβαστος», «προβεβλημένος», «υπέροχος» και «άξιος» πρόεδρος «της καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ»; Ελα μουντέ.
Κούλη, μήπως πρέπει να ρωτήσεις πρώτα τον Ντόναλντ (ποιο Ντακ ρε;) και τον Ελον; Ειδικά τον δεύτερο, που τον θαυμάζει και ο συνονόματός σου Βελόπουλος και τον καλεί να έρθει να μιλήσει στο ελληνικό κοινοβούλιο! Τι ζούμε με τους απίθανους!
Το πρόβλημα είναι πόσα εκατομμύρια περιουσία, πόσα ρολόγια και πόσες τσάντες έχει η (κάθε) πρωθυπουργός της (κάθε) Ταϊλάνδης ή εκείνοι που δεν έχουν μία αλλά την ψήφισαν;
Τις κατά δεν κάνουμε σωστά και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα «αισιόδοξα μηνύματα για τις τιμές στον κλάδο των τροφίμων»; Πάντως, είτε ακούς το Ινστιτούτο Ερευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών είτε τον Κούλη και τους κυβερνητικούς, ένα και το αυτό!
“Νοικοκυρεύουν το κράτος“! Χα! Για ρίξτε μια ματιά στα σπίτια τους…
Οι προσπάθειες ολοκληρωτικής αφαίμαξης ξεκινάνε από το Νοέμβρη με τις «Black Friday» και «Cyber week», συνεχίζονται με Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά και Φώτα για δώρα, στολισμούς, τραπέζια, «αποδράσεις», «λευκές» και «κόκκινες» νύχτες και καταλήγουν -μετά από ένα γεμάτο, εξουθενωτικό τετράμηνο- στις χειμερινές εκπτώσεις ως το τέλος του Φλεβάρη!
«Κρέμασε το σύστημα» εδώ, «κρέμασε» εκεί, όλο μόνα τους θα κρεμάνε τα συστήματα;
Με το που σκάει η ανατολή βγαίνουν τα παλικάρια
παίρνουν τις στράτες, πιάνουνε στα μουμουέ στασίδια
και με σοβαροφάνεια παπάρες αμολάνε
για να τρώμε φακές εμείς κι αυτοί βουρ στα κοψίδια.
Κάνουνε πως χορεύουνε με μπρίο και τσαλίμια
μα κατά βάθος όλοι τους δεν είν’ παρά ψοφίμια
τεμπέλικα, ακαμάτικα, με μόνο ενδιαφέρον
ό,τι σχετίζεται με το προσωπικό συμφέρον.
Μόνο στην Κοκκινοσκουφίτσα συμβαίνει ή νιώθετε κι εσείς μια έπαρση για το σπουδαίο και εκρηκτικό έργο που επιτελείται στο υπουργείο Πολιτισμού; Με αποτέλεσμα την ακλόνητη, πολύχρονη παρουσία Μενδώνη στο τιμόνι.
«…Το μόνο που γίνεται ολοφάνερο στο σημείο αυτό, είναι τι είδους άνθρωπος είναι ο καθένας. Ανακαλύπτεται το μητροπολιτικό άτομο, προϊόν της διαδικασίας αποσύνθεσης ενός θανατηφόρου, ψεύτικου, αλλοτριωμένου περιβάλλοντος της ζωής μέσα στο σύστημα – εργοστάσιο, γραφείο, σχολείο, πανεπιστήμιο, ρεβιζιονιστικές ομάδες, μαθητεία και προσωρινή εργασία. Οι συνέπειες του διαχωρισμού επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, φανερώνουν εκείνες της αχρηστίας στην οποία περιπίπτεις μέσα σε ιεραρχικά οργανωμένες εργασιακές διαδικασίες, της ψυχικής παραμόρφωσης που προκαλεί η καταναλωτική κοινωνία η οποία έχει βυθιστεί στην παρακμή και στη στασιμότητα. Ιδού από πού προερχόμαστε: από την απομόνωση της προαστιακής κατοικίας, του θλιβερού τσιμέντου, των δημόσιων ορφανοτροφείων, των ασύλων που θυμίζουν φυλακές και των ειδικών τμημάτων των φυλακών. Από την πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ, του καταναλωτισμού, της σωματικής τιμωρίας, της ιδεολογίας της μη βίας. Από την κατάθλιψη, την αρρώστια, την υποβάθμιση, την προσβολή και την ταπείνωση του ατόμου, όλων των εκμεταλλευόμενων υπό τον καπιταλισμό. Μέχρις ότου να συνειδητοποιήσουμε ότι η μιζέρια του καθένα από μας καθιστά αναγκαία την απελευθέρωση και ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Ο λαός έχοντας χάσει την αίσθηση του μεγέθους της επαναστατικής ταξικής πάλης, είναι αναγκασμένος να ζει σ’ ένα μη ιστορικό επίπεδο, στερούμενος αυτοσυνείδησης και επομένως αξιοπρέπειας. Τα γουρούνια, μέσω του ψυχολογικού πολέμου προσπαθούν ν’ ανατρέψουν τα δεδομένα. Ο λαός δεν στηρίζεται στις μετοχικές εταιρίες, στις πολυεθνικές και στα εργοστάσιά τους, αλλά τα γουρούνια στηρίζονται στον λαό. Η αστυνομία δημιουργήθηκε όχι για να προστατεύει τον λαό από τους εγκληματίες, αλλά για να προστατεύει το σύστημα εκμετάλλευσης από τον λαό. Οι άνθρωποι δεν εξαρτώνται από το σύστημα δικαιοσύνης, αλλά η δικαιοσύνη από τους ανθρώπους» (Ούλρικε Μάινχοφ).
Ζούμε το αδιανόητο, κοιτάμε σαστισμένοι
και το χειρότερο: κανείς τίποτα δεν προσμένει.
Ποιος θα σταματήσει τους παράφρονες που όλο και πληθαίνουν; Κάποτε η απάντηση ήταν «οι λαοί», αλλά…
Κοκκινοσκουφίτσα
