Δύο χιλιάδες είκοσι τρία
πάντα στο σβέρκο η ίδια φατρία
Πριν η στήλη στείλει άνθη, χαιρετίζει το γεγονός ότι η πρώτη δήλωση Τσαπανίδου ως εκπροσώπου τύπου του ΣυΡιζΑ, αφορούσε ένα πάγιο, επίμονο και κομβικό αίτημα της αριστεράς: Την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα…
Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες
για να μασάν’ τα πάντα επαγγελματίες ψεύτες.
Χαθήκαν κι οι αρματολοί που σφίγγανε τους κ@λους
και τώρα τους απίθανους θα τους «λουστούμε» όλους.
Το ξαναγράψαμε, αλλά τώρα καθίσταται επίκαιρο και επιβεβλημένο. Αλλωστε «έπαιξε» πολύ αυτές τις μέρες: «Οταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο. / Μη λες πως θα ‘ν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως / Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ τον λύκο. / Τότε μονάχα να χαρείς: αν θα ‘ναι ο τελευταίος» (Κώστας Βάρναλης). Βέβαια, στην προκείμενη περίπτωση, ήταν ο τελευταίος…
Πάντως οι απανταχού βασιλικοί και συν αυτώ γλάστρες (που ποτίζονται μαζί τους, κατά τη λαϊκή παροιμία), αποχαιρέτησαν τον Κωνσταντίνο με θλίψη, κυρίως επειδή δεν εκπληρώθηκαν οι προφητείες για την Πόλη (ποια Πάνου ρε;).
Μέσα απ’ αυτό τον συρφετό της σάρας και της μάρας
το ότι παραιτήθηκε ο Θέμης ο Χειμάρας
που πιάστηκε –απρόσεκτος- με τη γίδα στην πλάτη
δήθεν εκπλήσσει μερικούς, μα δεν μας λέει κάτι.
Μας ενθουσιάζει η (μικρή ομολογουμένως) προοπτική να ξαναέχουμε στα πράγματα τον Αλέξη με την απίθανη παρέα του και τον τεράστιο όγκο δουλειάς –και χαράς- που αυτό συνεπάγεται για πολιτικές, πωλητικές και παραπολιτικές στήλες.
Πονάει κεφάλι; Σπάσιμο! Βήχεις; Βάλε ξυράφι
Κόψ’ το λαιμό σου. Φάρμακα δεν έχει πια στο ράφι.
Για την ακρίβεια τίποτα πλέον δεν εννοείται
Ούτε τα αυτονόητα! Μας λέν’ «άγαμοι θύται».
Λέτε ν’ αρχίσει να μοιάζει στον Κούλη και σ’ αυτό; Με το που πήγε στη Βραζιλία, την έπεσαν στον Λούλα κι έγινε ο κακός χαμός! Θα τον παρακολουθούμε προσεκτικότερα.
Η πλέμπα έχει τους Καρρά, Βανδή και Μαζωνάκη
ενώ η Λυρική Σκηνή έχει τον Κουμεντάκη.
Αυτός είναι πολιτισμός! Ολους μας ανυψώνει.
Πίστες, ευτέλεια, σκυλιά και υπουργός Μενδώνη.
Δηλαδή, όλοι αυτοί που υποτιτλίζουν ταινίες και σειρές και μας χώνουν περήφανα κάθε λίγο τα (αστεία) ψευδώνυμά τους στη μούρη, είναι τόσο περήφανοι (στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων) για την άθλια ορθογραφία, σύνταξη και μετάφραση;
«Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη»
και σκέφτονται τις εκλογές να κάνουνε αντάμα.
Βάλανε τα φερέφωνα και τα παπαγαλάκια
να μας μιλάνε για κενά και για τις… συναρτήσεις.
Εμείς πάντως φανταζόμασταν πολύ διαφορετικά τις «κόκκινες νύχτες». Σχεδόν το ακριβώς αντίθετο από αυτές που διοργανώνουν διάφορες τοπικές «αγορές».
Ακόμα αυτή την άνοιξη υποτελείς στον Κούλη
κι έπειτα ή ανανέωση ή νέο πατερούλη.
«Συμπολίτες μου. Στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του κράτους, εξοικονόμησης ενέργειας και γενικής επανίδρυσης των πάντων, καταργείται ο χειμώνας»!
Γενικώς είναι του δεκάρικου ο Κούλης. Και όταν αυξήσεις και όταν λόγους που εκφωνεί. Δεκαρικούλης.
Ζω πλέον για την Κυριακή εκείνη, τη μεγάλη
που από νωρίς θα σηκωθώ, θα βάλω τα καλά μου
κι αφήνοντας την τάξη μου, τη θέση μου ξεχνώντας
περήφανα θα εκλέξω τον καινούργιο μου δυνάστη.
Οταν εμείς αναλωνόμασταν σε λεπτομέρειες, πολλές εκ των οποίων ανούσιες και άλλες –αλίμονο- αστείες, εκείνοι δούλευαν συστηματικά κι αποτελεσματικά. Και κατάφεραν να καθαρίσουν το τοπίο, εκμεταλλευόμενοι αυτές ακριβώς τις αγκυλώσεις κι αναστολές μας. Και τελικά διαιρεμένοι εμείς και ενωμένοι αυτοί, παρά τις περί το αντίθετο ιδεοληψίες μας. Και τώρα… τώρα θυμίζουμε εκείνους τους στίχους από το «ουρλιαχτό» του Allen Ginsberg: «…που πέταξαν τα ρολόγια τους απ’ την ταράτσα για να ρίξουν ψήφο υπέρ της αιωνιότητας, έξω απ’ τον χρόνο, και ξυπνητήρια έπεφταν κάθε μέρα στα κεφάλια τους για την επόμενη δεκαετία».
Κοκκινοσκουφίτσα
