είσαι ο μπάτλερ τους, Αλέξη
Τα 61 χρόνια του κλείνει τη Δευτέρα ο εξαφανισμένος, αλλά εκ των πάλαι ποτέ μεγάλων τροφοδοτών της στήλης, Γιώργος Αλογοσκούφης, ο και μουλαροτραγιάσκας ή γαϊδουρομπερές επονομαζόμενος. Ο οποίος γεννήθηκε ακριβώς την ημέρα που πέθαινε ο Δημήτριος Μάξιμος, πρώην πρωθυπουργός και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, που το όνομά του φέρει ο Λευκός Οίκος της ψωροκώσταινας. Αυτές τις εξαίσιες ιστορικές μνήμες κουβαλάει η 17η Οκτώβρη, μια αμιγώς γαλάζια μέρα αν σκεφτεί κανείς ή κανίς ότι συμπληρώνεται και από την ίδρυση της ΟΝΝΕΔ το 1974.
Και η επόμενη (18 Οκτώβρη) έχει το ιστορικό βάρος της, αφού το 1918 έφερνε στον μάταιο τούτο κόσμο τον γερά πακτωμένο σ' αυτόν επίτιμο (ένας είναι ο επίτιμος, που μετά την απώλεια Παττακού πάει για νέο πανελλήνιο ρεκόρ, αφού χτυπάει ήδη τα 98, κεκλεισμένα). Καθώς και τη Μελίνα Μερκούρη το 1920.
Ας κλείσουμε τα των ημερών με κάτι πιο σοβαρό: Hταν 21 Οκτώβρη του 1952, όταν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, μιλώντας από το βήμα του 19ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ εν όψει των εκλογών που θα γίνονταν λίγο αργότερα στην Ελλάδα, διατύπωνε το ιστορικό σύνθημα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά».
ΓΣΕΕ μέσα Πολυχρόνη…
Μπορεί κάποιοι να έχουν τον τρόπο ώστε να διάγουν βίο ανέγγιχτο από την κρίση (ποια Χάιντ ρε;), αλλά υπάρχουν συνάνθρωποί μας που υποφέρουν. Κι αυτό δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους, α, διάφορους, α, δια φόρους. Η στήλη απευθύνει έκκληση α' προς εκκλησία εκ Λυσία, και προς όσους δεν έχασαν ακόμη την ανθρωπιά τους και δεν περιορίζονται από κοντόφθαλμες περιχαρακώσεις, να βοηθήσουμε τον Πανίκα. Εν τούτω Πανίκα, τον απλό, δικό μας άνθρωπο, το εξαπτέρυγο, ψάλτη και αοιδό, το παιδί του λαού (άλλωστε είναι καταφανής η ομοιότητά του με τον Νίκο Ξανθόπουλο). «Είμαι σε άθλια κατάσταση. Είμαι άνεργος, ψάχνω για δουλίτσα (sic) για να τα φέρω βόλτα» δήλωσε ο πρώην νομάρχης Θεσσαλονίκης, λέγοντας ότι μετά την καθαίρεσή του από το πολιτικό αξίωμα και τη δικαστική περιπέτειά του, έχει καταστραφεί οικονομικά. «Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μία. Eχω καταστραφεί. Με σέρνανε στα δικαστήρια χωρίς λόγο» λέει, φέρνοντας δάκρυα στα μάτια μας. Πόση αδικία στον κόσμο! Αφήστε δε που η επιδημία των λουκέτων χτύπησε και το μαγαζί του! «Πάνε και τα παπούτσια. Δεν έχουν πια η γιαγιά και ο παππούς 70-80 ευρώ για παπούτσια. Aστα να πάνε. Το έκλεισα το μαγαζί» είπε, φέρνοντας πλέον ποταμούς δακρύων σε όλες εμάς τις ευαίσθητες που βάζουμε πάνω απ' όλα τον άνθρωπο. Βέβαια, σε άλλο σημείο της συνέντευξής του αναφέρει πως παίρνει 2.000 ευρώ τον μήνα από συντάξεις (βουλευτική και ΤΕΒΕ) και 2.000 ευρώ από ενοίκια, ενώ δουλεύει και η γυναίκα του (πού τις βρίσκουν τις δουλειές ρε Πούτιν μου;). «Μπορεί να μετράτε 5.000 ευρώ (σ.σ. εδώ εμμέσως πλην σαφώς καταμαρτυρείται ότι η γυναίκα του παίρνει ένα χιλιάρικο, κάνοντάς μας να αναφωνήσουμε ξανά με χέρια υψωμένα «πού τις βρίσκουν τέτοιες δουλειές ρε Πούτιν μου;»), αλλά για να καλύψω τα χρέη πρέπει να παίρνω 10.000 ευρώ το μήνα» είπε, κάνοντάς τα δάκρυά μας λυγμούς, αφού κι εμείς τόσα χρειαζόμαστε και τον καταλαβαίνουμε απόλυτα.
«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δεν μετέχει στην πολιτική ζωή. Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δεν γνωρίζει ο ηλίθιος πως από την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και –χειρότερα απ’ όλα- οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιριών» (Bertolt Brecht).
Τελικά έπρεπε να του αφαιρέσουν το παράσημο ανδρείας για να πεθάνει. Τόσο απλό!
