Κάθε τι έχει και τον –συχνά εξόχως καταδεικτικό- συμβολισμό του, αρκεί να ψάξεις: Από το ΛιΛι (λίστα Λαγκάρντ) στο ΠιΠι (Panama Papers)…
Φυσικά οι συμβολισμοί δεν σταματούν εδώ. Ενίοτε μάλιστα γίνονται και μυστήριοι. Στο παρελθόν είχαμε καταγράψει στη στήλη την αξιοπρόσεκτη εμμονή δάμαλου. Αντιγράφουμε: «Σταχτοπούτα, Γκρέτελ, κορίτσια, ελάτε να σας πω τα νέα. Ο δάμαλος φαίνεται πως έχει κάνει τάμα, δεν εξηγείται αλλιώς ότι επιμένει ο επί της ανοικονόμητης οικονομίας υπουργός να έχει επώνυμο δώδεκα γραμμάτων!». Με έκδηλη περιέργεια βλέπουμε ότι το συγκεκριμένο μυστήριο επεκτείνεται και σήμερα, στην πρώτη φορά αριστεροδεξιά (μυχ' έσω) κυβέρνηση. Η οποία (για λόγους που η κοινή θνητή πλέμπα δεν δύναται να γνωρίζει) επιλέγει τσάρους της οικονομίας με επώνυμα δέκα γραμμάτων (Βαρουφάκης, Τσακαλώτος). Τι γίνεται ρε πούτιν μου; Ασε που και ο παρασκηνιακός Δραγασάκης δέκα γράμματα έχει…
Ε, μερικοί σύντροφοι τραβάνε το πράγμα στα άκρα, περιμένοντας με σαρδόνια υπομειδιάματα σχόλια για την επίσκεψη των τριών ιεραρχών στη Λέσβο και στη Μυτιλήνη, όπως διαχωρίζει το νησί και ο επί παντός καταρτισμένος γίγαντας. Θα τους συμβουλεύαμε να αποταθούν στους υπεύθυνους του three σκεφτικού ρεπορτάζ.
Και κάτι από τα παλιά: «Ηθική και αποσύνθεση κοινωνικά αποδεκτή. Σχέσεις άρρωστες, σχέσεις σάπιες. Ονειρα φτηνά, μοντέλα συμπεριφοράς. Φιγούρα, περιτύλιγμα, περιεχόμενο κενό. Μα το κενό δεν επιστρέφεται, καταστρέφεται. Αγάπες με συντηρητικά, ήρωες και βιαστές. Υψηλά ιδανικά με ημερομηνία λήξεως. Συναίσθημα σ’ εκπτώσεις, οδυνηρές επιπτώσεις. Μηδαμινές απαιτήσεις κι αβάσταχτες ενοχές. Μα οι ενοχές δεν είναι κριτήριο, είναι δηλητήριο. Ακριβά ελαφρυντικά, γυάλινα συγχωροχάρτια. Αλλοθι ο εφυσηχασμός, κατεστημένος φασισμός. Ματαιοδοξία, κορεσμός, αδιέξοδο, πολιτισμός. Ανθρωποι κουρέλια, σταύρωση με χρυσά καρφιά. Είναι που κανείς δε σέβεται την αδυναμία. Είναι που κανείς, κανείς δε σέβεται τη μοναξιά. Είναι που κανείς δε σέβεται την ευαισθησία. Είναι που κανείς δε σέβεται τον εαυτό του. Κανείς δε σέβεται τον εαυτό του» (Γενιά του χάους).
Κάποιες Μ.Κ.Ο. (Μασάμε Κονδύλια Ομαδικά) μαζεύουν μόρια στη Μόρια. Μια στραβή, αρκεί μια Ειδομένη ιδωμένη από άλλη οπτική γωνία, και ίσως τις δεις να κάνουν προσφυγές στους πρόσφυγες και να εντάσσονται στο δόγμα «refuse refugees»…
Λυπόμαστε βαθύτατα, αλλά διανύουμε μέρες δραματικής αποστέρησης από τα πνευματικά διαμάντια των ταγών του έθνους. Η στήλη δεν έχει τίποτε να γράψει σχετικά με παρουσιάσεις βιβλίων για την εβδομάδα που πέρασε, αλλά ούτε και γι' αυτή που έρχεται και απ' ό,τι λένε είναι μεγάλη. Συγγραφική ξεραΐλα που μεταφράζεται σε έλλειψη πνευματικής τροφής για εμάς τους εθισμένους στις γραφές. Ας ελπίσουμε ότι μετά το Πάσχα (πρώτα ο θεός) οι φωτεινοί φάροι και οδηγοί μας στη ζωή θα επανακάμψουν δριμύτεροι και δεν θα μας αφήσουν να χαθούμε χωρίς πυξίδα στο πέλαγος της πωλητικής και κυνωνικής ζωής.
«Οταν κανείς “νίπτει τας χείρας του’’ σε μια σύγκρουση μεταξύ ισχυρών και αδύνατων, δεν σημαίνει ότι μένει ουδέτερος. Σημαίνει ότι παίρνει το μέρος των ισχυρών» (Paulo Freire).
Οπως είναι γνωστό, μετά τη διάλυση του ΛαΟΣ (Λαϊκού Offshore Συναγερμού) μια μερίδα ακροδεξιών, πατριωτών και λοιπών επαγγελματιών στο άρμεγμα της αγ-Ελλάδας, βρέθηκε ανέστια και penis. Πρόκειται για ιδεολογικά διαφοροποιημένους που δεν ήθελαν να επιστρέψουν στη Νέα Δημοπρασία, παρόλο που κι εκείνο το κουστουμάκι δεν τους έρχεται και άσχημα… Βέβαια, δεν αποκλείεται να έχουν και πρόβλημα με τον νέο μεγάλο τιμονιέρη. Ο Κούλης (Coolish: υπόψυχρος, βαρβαριστί) είναι περίεργος και απρόβλεπτος. Είδατε τι έκανε με την ΟΝΝεΔ και θρηνούν τόσες μέρες τώρα Μύκονος και Μπάνσκο… Ετσι, η παραπάνω αναφερόμενη μερίδα φαίνεται να προτιμάει νέα υπεράκτια ταξίδια με την πρώτη στο είδος «Καρατζά ferries». Εγγύηση.
«Ναι, είναι συχνά παρά τη θέλησή του που ένα ελεύθερο πνεύμα σήμερα θα καταφύγει στην ειρωνεία. Τι ευχάριστο να βρει κανείς σε αυτό τον φλεγόμενο κόσμο; Αλλά η αξία του ανθρώπου είναι να ορθώνει το ανάστημά του, απέναντι σε όλα όσα θέλουν να τον εκμηδενίσουν» (Albert Camus).
Κοκκινοσκουφίτσα
