Δυο νεαροί ακτιβιστές, ένας Παλαιστίνιος κι ένας Ισραηλινός, καταγράφουν με αποκαλυπτικό τρόπο τον σταδιακό αφανισμό των pαλαιστινιακών χωριών της Μασάφερ Γιάτα από την ισραηλινή στρατιωτική μηχανή προς όφελος των μελλοντικών εποικισμών.
Αυτά κι ως εδώ. Τίποτα παραπέρα. Η ταινία εκτείνεται χρονικά και πέραν της 7ης Οκτώβρη. Κι εδώ… μούγκα στη στρούγκα. Το παρελθόν απουσιάζει, η πολιτική απουσιάζει, η Αντίσταση ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ. Υπάρχει μόνο ο ακτιβισμός, η προσπάθεια αντίστασης, ένας αδιέξοδος προβληματισμός, μια συναισθηματική οπτική και εντέλει η αποδοχή της μοίρας, στην οποία -όπως αφήνεται να υπονοηθεί- έσπρωξε τους ανθρώπους η θανατηφόρα επίθεση της Χαμάς, της Παλαιστινιακής Αντίστασης.
Πριν ακόμα από τον ορυμαγδό των γεγονότων και των ατελείωτων σιωνιστικών εγκλημάτων που ακολούθησαν την 7η Οκτώβρη, ισραηλινοί υπουργοί το είχαν δηλώσει: οι Παλαιστίνιοι έχουν τρεις επιλογές: ή να υποταχτούν, ή να πεθάνουν, ή να εξοριστούν. Πόσο πιο καθαρά να το πουν; Οπου και να κοιτάξει κανείς στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει. Ακόμα και από τα γεγονότα που καταγράφονται σε αυτή την ταινία, το ίδιο πράγμα συνάγεται: Ή ταν ή επί τας. Δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος. Αντίσταση «ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς».
Κι όμως σε αυτή την ταινία, που περνά ασχολίαστο το διάβα του Τόνι Μπλερ από τα κατεδαφισμένα σπίτια της Μασάφερ Γιάτα, δεν υπάρχει ούτε καν υπαινιγμός για τον αγώνα και τις θυσίες όλων των οργανώσεων της Αντίστασης στη Δυτική Οχθη. Σου έρχονται στο νου, τηρουμένων των αναλογιών, οι ηλίθιες ελληνικές αντικατοχικές ταινίες, όπου οι λέξεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν άγνωστες και απαγορευμένες.
Αντίθετα, αιωρούνται οι ιδέες περί ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, η φιλία, οι λεπτές ισορροπίες, η συνύπαρξη, ο φανατισμός και οι προκαταλήψεις που δεν έχουν θέση στον κόσμο μας και πολλά άλλα, που μετά από όσα έχουν διαδραματιστεί τον τελευταίο χρόνο, ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός γι’ αυτά είναι: φληναφήματα.
Σε αυτή την ταινία που -όχι τυχαία- βραβεύτηκε ποικιλοτρόπως, απουσιάζει εκκωφαντικά το «διά ταύτα». Εξάλλου, όλοι κατά καιρούς έχουν καταδικάσει τους εποικισμούς. Ο ΟΗΕ με τελεσίδικα ψηφίσματα, η Αμερική, η Ευρώπη κλπ. Αυτό το ρημάδι το «διά ταύτα» λείπει. Και η ταινία αυτή φροντίζει επίσης να το παραλείψει επιμελώς. Λες και «ο πόνος τόσων χρόνων» δεν χρειάζεται να γίνει «απόφαση μιας ολόκληρης ζωής» (Ρίτσος).
Ε.Σ.
