Η εφηβική πορνεία είναι ένα θέμα αρκετά σκληρό και δύσκολο στη διαχείρισή του, ειδικά σήμερα, όταν καταπιάνεται μ’ αυτό γάλλος σκηνοθέτης. Κι αυτό γιατί η εφηβική πορνεία ως φαινόμενο στη Γαλλία έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στο σινεμά (πέρυσι παρακολουθήσαμε την ταινία «Elles» με το ίδιο θέμα).
Η πρωταγωνίστρια του Οζόν είναι «νέα κι όμορφη», ετών δεκαεπτά, από ευκατάστατη οικογένεια, με καλές σχέσεις με τη μητέρα της και τον πατριό της. Το καλοκαίρι κάνει για πρώτη φορά έρωτα με ένα νεαρό που της αρέσει κι όταν επιστρέφει από τις διακοπές ξεκινά να βλέπει συστηματικά πελάτες. Οπως και η ίδια παραδέχεται, τα χρήματα δεν είναι το κίνητρό της (όπως και σε κάποιες από τις πρωταγωνίστριες του «Elles»). Οταν το μάθουν οι γονείς της και επισκεφτεί ψυχαναλυτή, θα εκμυστηρευτεί πως όταν ερχόταν σ’ επαφή με πελάτες δεν αισθανόταν απολύτως τίποτα.
Καταρχήν, ο Οζόν αποφεύγει να δώσει εύκολες απαντήσεις σε ένα δύσκολο θέμα, όπως θα μπορούσαν να είναι οι κακές σχέσεις με την οικογένεια και τη μητέρα κυρίως, κάποιο «μπλέξιμο» που την αναγκάζει ν’ ακολουθήσει αυτό το δρόμο, οι παρέες της κλπ… Για την ακρίβεια δε δίνει καμιά απάντηση, παρά μόνο μέσα από τη μυθοπλασία του μας παραδίδει έναν χαρακτήρα που υποφέρει, μια έφηβη που ψάχνει την ταυτότητα και τα όριά της και οδηγείται σε ακραίες συμπεριφορές. Μια έφηβη, μέρος ενός «κανονικού» περιβάλλοντος, που μάλλον τελικά δεν είναι και τόσο γερό και στέρεο όσο φαίνεται…
Ο Οζόν μένει μακριά από ηθικοπλαστικές προσεγγίσεις και κριτικές. Κρατώντας μια απόσταση από τους χαρακτήρες του, μας αφήνει το περιθώριο να τους παρατηρήσουμε. Σ’ αυτό συντείνουν η δομή που ακολουθεί και ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσει την ιστορία του, με τη δέουσα σκληρότητα και μακριά από φτηνούς μελοδραματισμούς.
Ελένη Π.
