Η Λαμπεντούζα είναι ένα μικρό νησί, μόλις είκοσι τετρ. χιλ., με περίπου πέντε με έξι χιλιάδες κατοίκους, μεταξύ της Σικελίας και των ακτών της Τυνησίας. Κάθε χρόνο, αυτό το νησάκι δέχεται χιλιάδες μετανάστες από την Αφρική. Κάθε τόσο, η Λαμπεντούζα πρωταγωνιστεί στα δελτία ειδήσεων, ως τόπος όπου μεταφέρονται οι σοροί εκατοντάδων πνιγμένων.
Ο Ρόζι ταξιδεύει στο νησί, μένει εκεί για ενάμιση χρόνο και δημιουργεί αυτή την ταινία. Οι προθέσεις του σκηνοθέτη είναι πολύ μακριά από την πληροφόρηση. Θεωρεί ότι πλέον ο πρωταρχικός ρόλος του ντοκιμαντέρ δεν είναι αυτός, καθώς υπάρχει τρομερή άμεση πρόσβαση στην πληροφορία, πολύ πριν από τη δημιουργία μιας ταινίας. Γι' αυτόν, σκοπός του ντοκιμαντέρ είναι η αλήθεια και μάλιστα δοσμένη με τρόπο ποιητικό. Αυτή είναι η γραφή του. Επέλεξε να δείξει πλάνα τόσο από τη θάλασσα, με τα σαπιοκάραβα, τους μετανάστες και το δράμα τους, όσο και από την καθημερινότητα των κατοίκων του νησιού. Δυο κόσμοι παράλληλοι (ειδικά μετά την εμπλοκή της Frontex, η αλληλεπίδραση κατοίκων και μεταναστών έχει περιοριστεί αρκετά), των οποίων το πιο κομβικό σημείο επαφής αποτελεί ο γιατρός, που εκφράζει την αλληλεγγύη του και βοηθά τους μετανάστες. Πρωταγωνιστής είναι, επίσης, ο πιτσιρίκος Σαμουέλε, που κυνηγά πουλιά με τη σφεντόνα του. Ο Σαμουέλε είναι ουσιαστικά ο οδηγός του σκηνοθέτη στη ζωή του νησιού.
Η πιο έντονη γεύση που αφήνει η ταινία του Ρόζι είναι μια αίσθηση προσωπικής τριβής. Ο θεατής αισθάνεται να έχει βρεθεί σε εκείνα τα μέρη, να έχει μιλήσει με τους κατοίκους, να έχει δώσει το χέρι του σε έναν μετανάστη. Αυτή η εντύπωση της προσωπικής εμπειρίας, η οποία μεταφέρεται αυτούσια, είναι το πιο σημαντικό στοιχείο της ταινίας.
Η «Φωτιά στη θάλασσα» βραβεύτηκε με τη Χρυσή Αρκτο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2016.
Ελένη Π.
