Είναι τόσο μέτριες οι ταινίες της τρέχουσας κινηματογραφικής εβδομάδας, ώστε μόνο εν συντομία θα αναφερθούμε σε δύο από αυτές. Από την άλλη αξίζει να επισημάνουμε την προβολή στο σινέ ΦΙΛΙΠ της παλιάς σοβιετικής ταινίας του Μαρκ Ντονσκόι «Τα παιδικά χρόνια του Μαξίμ», που είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας του Ντονσκόι για τον Μαξίμ Γκόργκι και περιγράφει τα δύσκολα παιδικά χρόνια του μεγάλου ρώσου συγγραφέα.
Επίσης, στις 6 Φλεβάρη θα προβληθεί στον ίδιο κινηματογράφο η πρώτη ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι με τίτλο «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν». Εδώ ο κεντρικός ήρωας είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι που όταν οι Ναζί ξεκληρίζουν την οικογένειά του κατατάσσεται στο σοβιετικό στρατό. Οι σύντροφοί του, για να τον προστατέψουν, επιμένουν στη φοίτησή του σε μια στρατιωτική ακαδημία. Ομως, στην τελευταία αποστολή εκείνος χάνει τη ζωή του…
Παρότι το πρόγραμμα ταινιών του «Νεανικού Πλάνου» απευθύνεται σε νέες ηλικίες, δεν μπορεί να παραγνωριστεί όχι μόνο η διαχρονική αξία αυτών των ταινιών αλλά και η γενικότερη σπουδαιότητά τους, που υπερβαίνει τις ηλικίες. Σε πρώτη προβολή, λοιπόν, έχουμε τις «127 ώρες» του Ντάνι Μπόιλ και το «Cheri» του Στίβεν Φρίαρς.
Τον πρώτο κύριο τον έχει προ πολλού καταπιεί το Χόλιγουντ και η αμερικάνικη κακογουστιά, το δε «Trainspotting» αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση. Στις «127 ώρες» παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία ενός αναρριχητή που παγιδεύεται σ` ένα βράχο στα φαράγγια της Γιούτα και ακρωτηριάζει τον ίδιο του τον εαυτό προκειμένου να σώσει τη ζωή του, την ίδια στιγμή που αναθεωρεί, υποτίθεται, τις αξίες του. Εννοείται ότι μετά μοσχοπούλησε την ιστορία του και το ερώτημα είναι: τι μας ενδιαφέρει η ιστορία ενός παρτάκια που το δόγμα της ζωής του ήταν «μπορώ να καταφέρω τα πάντα μόνος μου»; Δηλαδή, βλέπεις τα μελοδραματικά φλας-μπακ κι αυτόν τον τύπο να πεθαίνει κινηματογραφώντας τη φάτσα του και αναρωτιέσαι πόσο μ…ας μπορεί να είναι κάποιος. Ελεος τελικά.
Ο έτερος κύριος, ο Στίβεν Φρίαρς, μετά το δικό του φόρο τιμής στο βρετανικό θεσμό της βασιλείας (βλ. «Η βασίλισσα»), μας ξεναγεί στο προ του α` παγκοσμίου πολέμου Παρίσι και στο εξής ερωτικό δράμα: Συνοδός κυρίων, που πλούσια πλέον έχει αποσυρθεί από το επάγγελμα, επιστρατεύει νεότερη συνάδελφό της για να νουθετήσει ερωτικά τον άτακτο και αιθεροβάμονα γιο της. Το ειδύλλιο δεν αποτρέπεται, ούτε ο δύσκολος χωρισμός… Ο κ. Φρίαρς, που στα νιάτα του «είπε» κάποια πράγματα, τώρα πια δεν φιλοδοξεί να «πει» τίποτα. Το σινεμά του δεν απαιτεί πια βλέμμα, αλλά απλώς μια ματιά…
Ελένη Σταματίου
