♦ ΦΛΟΡΙΑΝ ΟΠΙΤΖ
Το μεγάλο ξεπούλημα
Γερμανικό ντοκιμαντέρ από ένα συνειδητοποιημένο σκηνοθέτη με θέμα τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Οχι αριθμοί, στατιστικές και αφηρημένες αναλύσεις, αλλά μέσα από συνεντεύξεις των θυμάτων, οι δραματικές αλλαγές που συμβαίνουν όταν ιδιωτικοποιείται το νερό, η ενέργεια, οι συγκοινωνίες. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης προβάλλει την αντίσταση που αναπτύσσεται απέναντι στη λαίλαπα που επιμένει να θεωρεί τους ανθρώπους απλούς αριθμούς.
Συνολικά, μια δουλειά που βάζει το δικό της λιθαράκι στην επίγνωση των συνεπειών της ιδιωτικοποίησης βασικών αγαθών, που μέχρι σήμερα θεωρούνταν αυτονόητα κεκτημένα των λαών.
♦ ΒΑΣΙΛΗ ΔΟΥΒΛΗ
Η επιστροφή
Αν και ο ελληνικός κινηματογράφος έχει απογοητεύσει πολλαπλά τους ασχολούμενους με το είδος, η ταινία του Βασίλη Δούβλη δεν είναι απ` αυτές που περνούν απαρατήρητες. Οχι γιατί ασχολείται με το φαινόμενο των καιρών, δηλαδή τη μετανάστευση, αλλά γιατί είναι κλασικό δείγμα ελληνικού νεορεαλισμού, αποποιούμενη σύγχρονες ανοησίες που αναβιώνουν τον κατά πολλούς παλιό «καλό» ελληνικό κινηματογράφο.
Εδώ έχουμε να κάνουμε μ` έναν έλληνα μετανάστη στη Γερμανία, που γυρνά μετά από 35 χρόνια δουλειάς στον τόπο του κι αγοράζει ένα βενζινάδικο στο δρόμο για τα Γιάννενα. Οταν συμμαζεύει έναν αλβανό λαθρομετανάστη, που στην πραγματικότητα είναι το alter ego του, δεν μπορεί να φανταστεί την τραγωδία που θα εκτυλιχθεί, καθώς η απομονωμένη στην ερημιά και στερημένη από τα πάντα γυναίκα του θα δει στο πρόσωπο του νεαρού Αλβανού τον εραστή και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Η ταινία του Δούβλη είναι μια στρωτή, φιλότιμη προσπάθεια, με μικρές αδυναμίες στο σενάριο και αξιοσημείωτες εσωτερικές ερμηνείες. Πέρα από μια ιστορία διπλής μετανάστευσης, παρουσιάζεται η ασφυξία της ελληνικής επαρχίας σε σχέση με τα αστικά κέντρα, αλλά και η ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας που στην ουσία τής αρνούνται το δικαίωμα να ζήσει. Χωρίς να καταφεύγει στο διδακτισμό, ο Δούβλης δίνει στο δράμα του αληθινές, υπαρκτές διαστάσεις. Δεν το απογειώνει, αλλά καλεί τον Ελληνα να σκεφτεί. Και αυτό είναι ήδη αρκετό.
♦ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ
Valse sentimentale
Δυο νέοι άνθρωποι αναζητούν νοήματα, εαυτούς και συναισθήματα στο φόντο μιας σκοτεινής αποξενωμένης μεγαλούπολης. Το όχι αδιάφορο ντεμπούτο της Κ. Βούλγαρη είναι ένα είδος «Χαμένοι στη μετάφραση» αλα Ελληνικά, μια σπουδή στην αμηχανία της ύπαρξης και του έρωτα, ένα σχόλιο για την επιβίωση σε μια ατομοκεντρική κοινωνία. Δεν είναι καν μια ολόκληρη ιστορία, αλλά θραύσματα ζωών, σχεδόν κενών, που δεν επιδιώκουν τίποτα.
Δύσκολο θέμα και το ερώτημα είναι πώς μπορείς να κατηγορήσεις ανθρώπους επειδή δεν έχουν να πουν σπουδαία πράγματα, όταν ζουν σε μια κοινωνία που τίποτα σπουδαίο δε συμβαίνει; Ή μήπως μπορείς; Και μήπως συμβαίνει; (αν ψάξεις)…
Ελένη Σταματίου
