Δύο παιδικοί φίλοι συναντιούνται έπειτα από πολλά χρόνια, γνωρίζοντας ότι αυτή τους η συνάντηση είναι η τελευταία. Ο Χουλιάν έχει καρκίνο στο τελευταίο στάδιο, έχει αποφασίσει να σταματήσει κάθε θεραπεία και ασχολείται αποκλειστικά με τις εκκρεμότητές του. Ο Τόμας έρχεται από τον Καναδά να περάσει μερικές μέρες μαζί του. Ενα από τα κύρια μελήματα του Χουλιάν είναι να εξασφαλίσει το μέλλον του αγαπημένου σκύλου του, Τρούμαν. Η κοινή εμπειρία αυτών των ημερών θα αποτελέσει μια γλυκόπικρη αφορμή για επαναθεώρηση των ανθρώπινων σχέσεων.
Ο καταλανός σκηνοθέτης παρουσιάζει την έβδομη και πιο ώριμη ταινία του. Πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια του αποτελεί το μεστό σενάριο (το υπογράφει ο ίδιος). Το γεγονός ότι εστιάζει αποκλειστικά σε δυο ανθρώπους κι ένα σκύλο αποδεικνύεται καλή επιλογή, καθώς αποφεύγεται η αέναη και άστοχη περιπλάνηση στον κόσμο των σχέσεων. Εδώ ο σκηνοθέτης φαίνεται να έχει τον απόλυτο έλεγχο των χαρακτήρων και της εξέλιξης της ταινίας. Ο Γκάι ισορροπεί καλά μεταξύ δράματος και κωμωδίας, τον ενδιαφέρει να κάνει μια συγκινητική ταινία, αποφεύγει όμως τεχνηέντως τις φτηνές λύσεις.
Σπάνια τέτοιες ταινίες καταφέρνουν να σπάσουν το φράγμα της προβλεψιμότητας και να δώσουν μια ιδιαίτερη πτυχή στο κινηματογραφικό θέμα τους. Το συγκεκριμένο είδος, στην πλειοψηφία του, αποτελείται από ταινίες που σκοπό έχουν να συγκινήσουν ελαφρά το θεατή (μην του κάτσει και πολύ βαριά…), ενδεχομένως περιγράφοντας καταστάσεις που λίγο πολύ αποτελούν κοινό τόπο, με τρόπο που να γεννά συγκίνηση, ταυτόχρονα όμως, χωρίς κανένα φιλοσοφικό ή θεωρητικό βάθος. Η συγκεκριμένη ταινία, με πέντε βραβεία Γκόγια στο ενεργητικό της, αποτελεί τυπικό δείγμα του είδους της.
Ελένη Π.
