Η υπουργός πολιτισμού Λίνα Μενδώνη κάλεσε πριν από μια βδομάδα σε συνάντηση διάφορες «προσωπικότητες» από τον χώρο του θεάτρου, του χορού και της μουσικής. Μια συνάντηση κλειστή, χωρίς τη συμμετοχή εκπροσώπων των σωματείων. Τα ονόματα όσων συμμετείχαν δεν δημοσιοποιήθηκαν, όπως και το περιεχόμενο της συζήτησης, γεγονός που οδήγησε την ΠΟΘΑ, τα σωματεία που αντιστοιχούν στους κλάδους (ΣΕΗ, ΣΕΧΩΧΟ, ΕΤΕ, ΣΕΚΑΧΟ) και την Πρωτοβουλία Εργαζομένων στις Τέχνες-Support art workers στη σύνταξη κοινής επιστολής- καταγγελίας, προς την Μενδώνη (http://potha1965.blogspot.com/2020/10/26102020.html).
Δεν μας προκαλεί κάποια έκπληξη αυτό το κάλεσμα. Η Μενδώνη συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο γιατί κύριο μέλημά της -όπως και της κυβέρνησης- είναι οι κινήσεις εντυπωσιασμού και δημαγωγίας (ειδικά μετά το στραπάτσο που υπέστη στην περίοδο της πρώτης καραντίνας), η απόσπαση συναίνεσης στους χειρισμούς της από την πλευρά κάποιων «επώνυμων» (είναι οι μόνοι που ίσως βγουν ωφελημένοι), ενώ δε δίνει δεκάρα για την πληθώρα των εργαζόμενων στις τέχνες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων βλέπει μπροστά της μαύρες μέρες. Εδώ έχουν προηγηθεί τηλεφωνήματα από «σημαίνοντα» πρόσωπα του χώρου, όσο δε για το περιεχόμενο της συζήτησης όλο και κάπου πάει το μυαλό μας.
Εχει προηγηθεί η δήλωση της Μενδώνη πως δεν θα δοθούν επιδόματα σε όσους κινούνται στο χώρο της «μαύρης οικονομίας», οπότε η σκέψη μας κατευθύνεται σε προτάσεις που έχουν ήδη συζητηθεί ή αναφερθεί από το υπουργείο, αλλά και από τα ίδια τα σωματεία, τα οποία χαράζουν την τακτική τους με βάση την ατζέντα της κυβέρνησης και του ΥΠΠΟΑ στη διαχείριση της πανδημίας.
Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί εξακολουθεί να είναι αίτημά τους το άνοιγμα των θεάτρων. Μάλιστα, στάλθηκε επιστολή στις 2 Νοέμβρη (http://potha1965.blogspot.com/2020/11/blog-post.html) από την ΠΟΘΑ προς τον ΕΟΔΥ, με την οποία ζητάει να της δοθούν απαντήσεις σχετικά με κρούσματα που εντοπίστηκαν μέσω της ιχνηλάτησης (εδώ γελάει ο κόσμος!) σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και πόσοι θεατές, μέσω τυχαίων τεστ, βρέθηκαν θετικοί. Ακόμα και τώρα, που έχουμε περάσει σε τετραψήφιο αριθμό επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, με ανεξέλεγκτη τη διασπορά του ιού στη χώρα, εκείνοι επιμένουν σ’ αυτό το αίτημα.
Τα αιτήματα που έθεταν το προηγούμενο διάστημα, προτού κλείσουν τα θέατρα και μπουν σε αναστολή όλοι οι πολιτιστικοί χώροι και οι σχολές, αφορούσαν κυρίως το άνοιγμα των θεάτρων, την επιδότηση των κενών θέσεων, την οικονομική στήριξη των ΑΜΚΕ (αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρίες) και κάπου εκεί γινόταν λόγος και για αποζημιώσεις ειδικού σκοπού, χωρίς να υπογραμμίζεται με έμφαση η επιτακτική ανάγκη να καλυφθούν πλήρως και για όσο διάστημα χρειαστεί όλοι οι εργαζόμενοι του χώρου, ανεξάρτητα από το αν έχουν συμβάσεις, καθώς είναι γνωστό ότι χιλιάδες δουλεύουν «μαύρα».
Αιτήματα, δηλαδή, που όσο και να μη θέλουν να το ομολογήσουν, στην παρούσα συγκυρία, με τον κοροναϊό να καλπάζει και να κινδυνεύουμε να θρηνήσουμε εκατόμβες νεκρών, μπορεί κάποιος να τα χαρακτηρίσει συντεχνιακά, αφού αγνοούν και δεν πρωτάσσουν τους τεράστιους κινδύνους για τη δημόσια υγεία.