Η αφήγηση της προσωπικής ιστορίας πέντε ελλήνων εβραίων, έτσι όπως την έζησαν σαν παιδιά. Ο Βασίλης Λουλές ερευνά μαζί με τη Ρέα Αποστολίδη (με την υποστήριξη ενός σωρού εβραϊκών ιδρυμάτων όχι μόνο από την Ελλάδα) την ιστορία των ελλήνων εβραίων, κυρίως της Θεσσαλονίκης, εφόσον ο εβραϊκός πληθυσμός ήταν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της πόλης, και συναντά πέντε εβραίους που ζουν ως σήμερα και μοιράζονται τις εμπειρίες τους μέσα από τις παιδικές μνήμες και τα ντοκουμέντα των οικογενειών τους.
Οι ιστορίες είναι τρομερές. Και φυσικά, η διάσταση της παιδικής μνήμης και της παιδικής εγγραφής τόσο συγκλονιστικών γεγονότων είναι συνταρακτική. Επιπλέον, δίνεται βάρος στην αλληλεγγύη των Ελλήνων απέναντι σε πολλούς εβραίους, με τεράστιο ρίσκο φυσικά.
Πέρα όμως από τον βαθύ ανθρώπινο πόνο και την αλληλεγγύη, το ντοκιμαντέρ αυτό στερείται άλλων διαστάσεων. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι στέκεται στα προφανή και είτε με πρόθεση είτε χωρίς, αποτελεί την απόλυτη μορφή ως προς την επίκληση στο συναίσθημα. Σαφώς, η συναισθηματική πλευρά σε τέτοια γεγονότα είναι πολύ ισχυρή, όμως η εμμονή αποκλειστικά σε αυτήν παρεμποδίζει την επιστημονική προσέγγιση της Ιστορίας, που είναι ο στόχος ειδικά αν θέλουμε η μνήμη να αποτελεί πηγή συμπερασμάτων για το παρόν και το μέλλον.
Ελένη Π.
