Να μην διαμαρτύρονται οι συριζαίοι ότι τους αδικούν τα φιλοκυβερνητικά Μέσα, εστιάζοντας στους καυγάδες των φραξιών μέσα στο συνέδριό τους και σε διάφορα χουλιγκάνικα επεισόδια. Οι ίδιοι φρόντισαν γι’ αυτή την εικόνα. Το μοναδικό σημείο σύγκρουσης ήταν οι αλλαγές που κατέθεσε ο Τσίπρας για το καταστατικό, προκειμένου ο πρόεδρος και η ΚΕ να εκλέγονται απευθείας από τα μέλη. Επί προγραμματικών θέσεων ή έστω πολιτικών επιλογών δεν υπήρξε καμιά σύγκρουση. Ολοι έμειναν σύμφωνοι στο «να φύγει ο Μητσοτάκης».
Στην πρόταση Τσίπρα για τις καταστατικές αλλαγές κατατέθηκε αντιπρόταση από τις φράξιες της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, που έχουν συνασπιστεί υπό την «Ομπρέλα», και ήταν το μόνο ζήτημα που οι φράξιες μέτρησαν τα «κουκιά» τους. Σε σύνολο 5.784 συνέδρων ψήφισαν οι 4.681 και βρέθηκαν 5 άκυρα και 30 λευκά. 3.438 σύνεδροι φήφισαν την πρόταση του Τσίπρα και 1.208 ψήφισαν την πρόταση της «Ομπρέλας» (την υπέγραψαν 14 στελέχη, όλα τα γκεσέμια της «Ομπρέλας», και την παρουσίασε ο Βίτσας).
Αν κάνουμε λογαριασμό, θα βρούμε αποχή 19,07% (!), ψήφο υπέρ των προεδρικών 73,44% επί των ψηφισάντων και 59,43% επί του συνόλου και ψήφο υπέρ της «Ομπρέλας» 25,80% επί των ψηφισάντων και 20,89% επό του συνόλου. Αν σκεφτούμε ότι οι οπαδοί της «Ομπρέλας» είναι πειθαρχημένοι στη φράξια, σε σχέση με τους διάφορους πασόκους, ανελίτες και σία της προεδρικής πλειοψηφίας, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ομάδα Τσίπρα κέρδισε τουλάχιστον με 3:1 την «Ομπρέλα».
Το 19% της αποχής, βέβαια, είναι τεράστιος αριθμός για συνέδριο «κόμματος της Αριστεράς», αλλά δεν έδειξε να απασχολεί τους συριζαίου (ιδιαίτερα τους «ομπρελίτες», που είχαν συνεχώς συγκεντρωμένα τα δικά τους «κουκιά»). Πού ήταν «οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες»; Είχαν πάει για τσίπουρα ή επέστρεψαν στις επαρχιακές πόλεις χωρίς να ψηφίσουν;
Αν, όμως, δεις τον ΣΥΡΙΖΑ ως αυτό που είναι, ένα αρχηγικό αστικό κόμμα εξουσίας, τότε δεν θα απορήσεις για την αποχή ενός στους πέντε συνέδρους από την ψηφοφορία. Συνηθίζονται αυτά στα αστικά κόμματα. Ειδικά όταν μαζεύεις σχεδόν έξι χιλιάδες συνέδρους με σαράντα χιλιάδες ψηφίσαντες στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Οταν δεν ψάχνεις συνέδρους που θα συμμετάσχουν στη διαμόρφωση πολιτικής, αλλά κλακαδόρους του αρχηγού, λογικό είναι ο ένας στους πέντε να βαρεθεί να πάει να ψηφίσει (ξέροντας, μάλιστα, ότι το αποτέλεσμα δεν διακυβεύεται).
Η «Ομπρέλα» έκανε ό,τι οργανωτίστικο τερτίπι μπορούσε να κάνει, αλλά και από την άλλη μεριά υπάρχουν ασκημένοι στο φραξιονισμό και δεν «μάσησαν». Εγινε αυτό που ήθελαν οι Τσιπραίοι, οι οποίοι έφυγαν από το συνέδριο με απόφαση για δύο κάλπες στις 15 Μάη. Από τη μία θα εκλεγούν τα μέλη της ΚΕ, με δικαίωμα ψήφου στα μέλη που ήταν εγγεγραμμένα μέχρι το συνέδριο, και από την άλλη θα εκλεγεί ο Τσίπρας, με δικαίωμα ψήφου ακόμα και σ’ εκείνους που θα γραφτούν τη μέρα της ψηφοφορίας. Για να γραφτούν δε χρειάζεται να πάνε σε κάποια τοπική οργάνωση. Αρκεί ένα «κλικ» στο isyriza. Οπως είπε και ο Τσίπρας, τερματίζοντας τον τελευταίο καυγά, αυτοπρόσωπη παρουσία θα είναι το ότι θα πάνε να (τον) ψηφίσουν!
Μ’ άλλα λόγια, οι Τσιπραίοι πάνε με διπλό στόχο: από τη μια να εκλεγεί με αποθέωση ο Τσίπρας και από την άλλη να καταγραφούν οι νέοι συσχετισμοί στην ΚΕ, με την εσωκομματική αντιπολίτευση να περιορίζεται σε ένα 20%-25% των εδρών και να μην έχει ιδιαίτερες αξιώσεις, παρά τα «βαριά ονόματα» που συσπειρώνει. Κλείνοντας το συνέδριο ο Τσίπρας εμφανίστηκε σαν υπεράνω φραξιών ηγέτης και κάλεσε τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να μην ψηφίσουν «με τα χαρτάκια και τις λίστες που θα σας προτείνουν οι τάσεις και τα ρεύματα ιδεών». Αυτό προβλήθηκε σαν εκδήλωση δημοκρατισμού, στην πραγματικότητα όμως ήταν μια εκδήλωση αρχηγισμού. Ηταν σαν να έλεγε «το κόμμα είμαι εγώ». Γι’ αυτό και έκανε λόγο για κόμμα «εν κινήσει». Με τιμονιέρη τον ίδιο, προφανώς.
Εσωτερικά, λοιπόν, ήταν ένα συνέδριο καταγραφής συσχετισμών ανάμεσα στις φράξιες. Από τη μια οι υποστηρικτές του Τσίπρα, ένα παρδαλό συνονθύλευμα από παραδοσιακούς συριζαίους, πρώην πασόκους, ακόμα και ακροδεξιούς πρώην ανελίτες (η προσφώνηση «καλείται στο βήμα η συντρόφισσα Χρυσοβελώνη» ήταν όλα τα λεφτά) και από την άλλη οι συνασπισμένες φράξιες των 53+ και διάφορων πρώην βαρόνων του ΣΥΡΙΖΑ, που ανησυχούν για τις βαρονίες τους.
Προς τα έξω ήταν ένα προεκλογικό συνέδριο. Με έντονο αντιδεξιό χρώμα και βασικό αίτημα «να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη». Και με τον Τσίπρα στο επίκεντρο. Τη φάτσα του Τσίπρα αφισοκόλλησαν (με επαγγελματικά συνεργεία, εννοείται), ο Τσίπρας ήταν στο επίκεντρο του εισαγωγικού βίντεο (επαγγελματικών προδιαγραφών) που προβλήθηκε. Ο Τσίπρας και η «μοναδική σχέση του με το λαό». Ολοι οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν από το κάδρο. Το ίδιο το κόμμα εξαφανίστηκε και υποκαταστάθηκε από τον αρχηγό του.
Εύλογα, λοιπόν, τα φιλοκυβερνητικά Μέσα παραμέρισαν αυτή τη διάσταση και εστίασαν στη γκρίνια του Τσακαλώτου και τα γιούχα που εισέπραξε, στην απόπειρα τραμπουκισμού του Δρίτσα και στις πιρουέτες με τις οποίες ο Τζανακόπουλος κήρυξε άκυρη μια ψηφοφορία που κέρδισε η αντιπολίτευση (ζητούσε να απαιτείται η αυτοπρόσωπη παρουσία για την εγγραφή μέλους και όχι η ηλεκτρονική εγγραφή μέσω isyriza, όπως προέβλεπε η πρόταση Τσίπρα), όταν ο πολύς ο κόσμος είχε φύγει από το συνέδριο. Αν προέβαλε τον προεκλογικό-αντιδεξιό χαρακτήρα του συνέδριου, θα συνέδραμε την παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία, όμως, για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα σπαρασσόμενο κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αστικό κόμμα εξουσίας. Η προοπτική επανόδου στην εξουσία τους κρατάει όλους ενωμένους. Ο καυγάς γίνεται για το… μέγεθος της κουτάλας. Οσο πιο ισχυρή είναι εσωκομματικά μια φράξια τόσο μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση της αστικής εξουσίας θα μπορεί να διεκδικήσει (μέλη της κυβέρνησης, γενικούς γραμματείς, επικεφαλής κρατικών οργανισμών, νοσοκομείων κτλ.). Οπως έδειξε το μέτρημα των «κουκιών» στο συνέδριο, η εσωκομματική αντιπολίτευση δε θα μπορεί να διεκδικήσει τα ίδια με το 2015-19. Από εδώ και πέρα θα είναι αναγκασμένη να δώσει μια μάχη οπισθοφυλακών.
Επίσης, κανένας και καμιά δεν αμφισβητεί τον Τσίπρα. Ακόμα και εκείνοι που δε θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους ξέρουν καλά ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αντικαταστάτης του. Απλά ήθελαν να ασκούν κάποιον έλεγχο πάνω του. Πλέον δε θα μπορούν να ασκήσουν τον παραμικρό έλεγχο, διότι οι Τσιπραίοι θα επικαλούνται την «αδιαμεσολάβητη σχέση του αρχηγού με το λαό», όπως θα επιβεβαιωθεί στην κάλπη της 15ης του Μάη.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις επόμενες εκλογές, ο Τσίπρας θα είναι πανίσχυρος. Αν ξαναδεί την πλάτη του Μητσοτάκη, μάλλον θα είναι «τελειωμένος». Μέχρι τότε, όμως, είναι «καταδικασμένοι» να δώσουν την εκλογική μάχη όλοι μαζί. Και απ’ αυτή την άποψη, η ενίσχυση του αρχηγοκεντρικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι στα υπέρ του, όσο κι αν δεν αρέσει στον Τσακαλώτο, τον Σκουρλέτη, τον Φίλη και τους υπόλοιπους της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
ΥΓ. Φαίνεται πως ήταν πολλές οι αντιδράσεις για το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που είχαν το θράσος να βάλουν ως κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου τους. Ετσι, ο Τσίπρας, στο κλείσιμο του συνέδριου, το… άπλωσε λίγο: «Αυτά που δεσμευτήκαμε δεν είναι ο σοσιαλισμός. Είναι απλά ο δρόμος για να αποφύγουμε τη βαρβαρότητα που γεννά η κυβέρνηση του εκλεκτού σας».