Οι κακεντρεχείς πήραν την απάντησή τους. Ο πρόεδρος ΣτέΚας πήγε μεν στο στούντιο του κομματικού ραδιοφώνου παρέα με την Φρόξι, όμως η τελευταία δεν μπήκε στο στούντιο για να τον συμβουλεύει τι να λέει, αλλά άραξε στον προθάλαμο παρέα με τον κύριο με το φραπόγαλο, ο οποίος μάλλον φέρει τον τίτλο του επιτετραμμένου παρά τη Φρόξι. Επομένως, οι φήμες ότι η Φρόξι συμβουλεύει τον ΣτέΚας διαψεύστηκαν. Αυτό το κάνει μόνο ο Τάιλερ, την κατάρτιση του οποίου αναγνώρισε και η Ματίνα η Παγώνη.
Ποιο ήταν το βασικό θέμα που ανέπτυξε ο ΣτέΚας στην πρώτη εμφάνισή του στην εβδομαδιαία εκπομπή «Η ώρα του προέδρου»; Σε ελεύθερη απόδοση: «Αμα είναι να την κάνετε, να την κάνετε τώρα, γιατί εγώ, ο Τάιλερ, η Φρόξι, ο Παύλος και ο Μάρκος κουραστήκαμε να μαδάμε μαργαρίτες». Δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό ήταν το νόημα.
Είπε: «Εχω να σας πω κάτι πάνω σε αυτό. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με την υπομονή και την αγωνία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν είναι να αποφασίσουν κάτι, ας το αποφασίσουν τώρα. Ούτε εγώ έχω δικαίωμα να παίζω με την υπομονή και την αγωνία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ».
Από την άλλη το έπαιξε και ενωτικός, απαντώντας στις διαρροές για όσα ειπώθηκαν στην τηλεσύσκεψη της φράξιας την περασμένη Κυριακή: «Οταν διαβάζω εγώ ότι ειπώθηκαν πράγματα, όπως ότι δεν υπάρχει συμβίωση με την τωρινή ηγετική ομάδα, ξέρετε τι σκέφτομαι; Μα, θα ήταν ηγετική ομάδα αν είχαν αποδεχτεί την πρόσκλησή μου. Και αυτή την εβδομάδα είχα πει ότι θέλω να κάνω ένα πολιτικό κέντρο που να είμαι ισότιμος».
Απευθυνόταν, προφανώς, στην Εφη, τον Νάσο, τον Aλέξη (Χαρίτση, όχι Τσίπρα) και τ’ άλλα παιδιά που βουλιάζουν στο βούρκο. Ελα, όμως, που τα παιδιά δεν τα βρίσκουν ούτε μεταξύ τους ούτε με τους οπαδούς τους εντός ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί από τους οποίους εισηγούνται: «Να περιμένουμε τις ευρωεκλογές και μετά πάμε να πάρουμε το κόμμα». Ασε που διαπιστώνουν ότι ακόμα κι αν ενωθούν με Ευκλείδη και Θεοπίστη (Πέτη), πάλι δε φτιάχνουν κοινοβουλευτική ομάδα και θα έχουν τον κίνδυνο να απαιτήσουν οι άλλοι και οργανωτική ενότητα, με αποτέλεσμα να τους κατσικωθούν ο Φίλης, ο Βίτσας, ο Βούτσης, ο Σκουρλέτης και άλλα ρετάλια δεινοσαύρων, που δε θέλουν ούτε να τους βλέπουν στα μάτια τους.
Μ’ αυτά τα συνεχή μπρος-πίσω έχουν κάνει τσατάλια τα νεύρα και του Πετράκη του Κόκκαλη. Δεν τον αφήνουν να χαρεί τον γάμο του (έγινε; επίκειται; θα σας γελάσουμε). Διότι ο Πετράκης ο Κόκκαλης έχει έτοιμη την «Πράσινη Αριστερά». Θέλει, όμως, να κάνει το δικό του ντόρο όταν ανακοινώσει το κόμμα του. Οχι να μπερδεύεται με τον ντόρο της Εφης και του Νάσου του προφεσόρ (αυτό δεν είναι δικό μας, του Τσίπρα είναι, που όταν μας σύστησε τον Νάσο ως υποψήφιο δήμαρχο Αθήνας, είχε πει πως είναι σαν τον προφεσόρ του Casa de Papel – εντάξει, αποδείχτηκε το αντίθετο, αλλά μην το κάνουμε θέμα). Περιμένει, λοιπόν, ο Πετράκης να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός του «μένω-φεύγω» στον ΣΥΡΙΖΑ, για να εμφανιστεί ως αρχηγός κόμματος πλέον και όχι ως συνεργαζόμενος με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν σας πούμε ότι καιγόμαστε από την αγωνία για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς δεν θα μας πιστέψετε. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε αυτή τη σύντομη περιήγηση στο τσίρκο της Κεντροαριστεράς με τη χτεσινή συγκλονιστική εμφάνιση του ομότιμου (συνταξιούχος σημαίνει αυτό) καθηγητή του Παντείου, διακεκριμένου γκεστ ντράμερ στις λαϊκές πανηγύρεις του καλοκαιριού, πρώην υπουργού, πρώην βουλευτή, πρώην αρχηγού κόμματος και πρώην υποψήφιου αρχηγού κόμματος Ανδρέα Λοβέρδου. Ο Ανδρέας είναι κορυφαίος πολιτικός, διότι μόνον αυτός συγκεντρώνει τόσες ιδιότητες. Επειδή όλες (πλην αυτής του ντράμερ) έχουν μπροστά ένα «πρώην», ο Ανδρέας αναζητά με αγωνία ένα «νυν». Γι’ αυτό και χτες φώναξε στεντορεία τη φωνή για να τον ακούσουν καμιά κατοστή νοματαίοι που μαζεύτηκαν στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων: Με λένε Ανδρέα και είμαι παρών!
«Εμπρός!» έγραφε το γιγαντοπανό (κοπιάρει το ξεκίνημα του Μακρόν ο Ανδρέας!), αλλά ο… μαιτρ δεν άνοιξε τα χαρτιά του. Αναφέρθηκε στους τρεις δρόμους που του προτείνουν (προσχώρηση στη ΝΔ, δημιουργία πολιτικού κόμματος, δημιουργία πολιτικής κίνησης που θα συζητήσει τη συνεργασία με τη σημερινή κυβέρνηση), δήλωσε ότι «είμαι παρών στο χώρο του Κέντρου, θα είμαι παρών σε κάθε περίπτωση» και μετά ζήτησε… δικαίωμα: «Δεν θέλω να αιφνιδιάσω, θέλω η απόφαση να είναι προϊόν ζύμωσης (…) Θέλω να βγουν πολιτικά συμπεράσματα, θα μου δώσετε λίγες εβδομάδες καιρό»!
Απαιχτος! Τους μάζεψε για να τους πει ότι είναι «παρών», αλλά για το τι θα κάνει ως «παρών» ζήτησε παράταση μερικών εβδομάδων!
Εντάξει τώρα, στη ΝΔ θέλει να πάει, γι’ αυτό έκανε τη θλιβερή μάζωξη, αλλά στη ΝΔ δεν έχουν κανένα γκαϊλέ να πάρουν κάποιον που με το ζόρι μαζεύει εκατό νοματαίους σε μια εκδήλωση που τη διαφήμιζε τόσο καιρό. Οταν ρώτησαν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο αν είναι ανοιχτή η αγκαλιά της ΝΔ για τον Λοβέρδο, ο Μαρινάκης έριξε ψυχρολουσία: «Δεν έχω καμία ενημέρωση (σ.σ.: για ανοιχτή αγκαλιά). Ο κ. Λοβέρδος ανήκει σε ένα άλλον πολιτικό χώρο και δεν υπάρχει κάποια τέτοια συζήτηση».
Πρώτον, δεν τον θέλουν, γιατί είναι φιλόδοξος και ανακατωσούρας. Δεύτερον, αν είναι να τον πάρουν, για λόγους εντυπώσεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ, δε θα το κάνουν τώρα αλλά τις παραμονές των ευρωεκλογών για να γίνει κάποιος ντόρος. Αν μας λέγατε να στοιχηματίσουμε, θα βάζαμε κάνα τάληρο στο ότι ο Ανδρέας θα καταντήσει γκεστ ντράμερ του Μενιδιάτη. Απλά, ο ίδιος δεν είναι σε… θέση να το καταλάβει.
Ο Λοβέρδος, πάντως, αφού δήλωσε… κεντρώος μεταρρυθμιστής, εμφανίστηκε περισσότερο… γαλάζιος και από τον Μητσοτάκη. Αναφανδόν με τους σιωναζιστές του Ισραήλ, ό,τι λέει η κυβέρνηση για την «προστασία των συνόρων» από τους πρόσφυγες, με το δόγμα «νόμος και τάξη» (μέχρι και αιχμές κατά του Δούκα άφησε, αναφερόμενος στη φράση «δεν είναι προτεραιότητα οι κάμερες ασφαλείας»), φουλ υπέρ της «αξιολόγησης» και φουλ υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (κάποτε ήταν απ’ αυτούς που ανάγκασαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου να πάρει πίσω τη συμφωνία του ΠΑΣΟΚ για την αναθεώρηση του άρθρου 16).
Επιστροφή στον πρόεδρο ΣτέΚας που πέταξε μπηχτές και κατά του Τσίπρα, λέγοντας πως αν ήταν εκείνος πρωθυπουργός το 2015 δεν θα έκανε υπουργό τον Βαρουφάκη! Είναι οι ιδέες που του ενσταλάζει στο μυαλό ο Πολάκης ή του τις υπαγορεύουν οι αφανείς προστάτες του από τον καπιταλιστικό χώρο; Ανεξάρτητα του ποιος ήταν και είναι ο Μπαρουφάκης, αυτού του είδους η κριτική είναι από τα δεξιά. Και βέβαια, το 2015 ο Μπαρουφάκης υλοποιούσε αυτό που εμείς είχαμε τότε ονομάσει «διαπραγμάτευση με τον ελληνικό λαό». Ηθελαν να υπογράψουν το τρίτο Μνημόνιο, όμως προσπαθούσαν να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι το κάνουν αναγκαστικά, καθώς εξάντλησαν όλες τις δυνατότητες και δεν τα κατάφεραν.
Οσο για τη νέα χυδαιότητα Πολάκη σε βάρος της Αναγνωστοπούλου, ο ΣτέΚας από τη μια προσπάθησε να κρατήσει κάποιες αποστάσεις («Δεν ήταν χρήσιμο (sic!) αυτό που είπε ο Παύλος το Σαββατοκύριακο για τη Σία Αναγνωστοπούλου. Δεν ήταν. Δεν βοήθησε») και από την άλλη αποθέωσε τον Πολάκη («Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει κανείς να κατηγορεί κιόλας τον Παύλο, τον οποίο τον έχω επιλέξει εγώ σε ρόλο να είναι συντονιστής ΕΠΕΚΕ, πριν δει δείγμα γραφής από το έργο του. Είναι ένας πολύ παραγωγικός άνθρωπος»).
Συμπέρασμα: ο χώρος της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας ρευστοποιείται. Μπορεί στις ευρωκλογές να υπάρχουν καναδυό ακόμα σχήματα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, που δε δείχνει και κάποιον… καλπασμό. Με τόσο μεγάλο χάλι στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά βίας οι γκαλοπατζήδες έδωσαν ένα μικρό δημοσκοπικό προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ. Επειδή τα γκάλοπ «φτιάχνουν κλίμα» (και δεν αποτυπώνουν το κλίμα), αυτό σημαίνει ότι ένα κομμάτι της αστικής τάξης εξακολουθεί να ποντάρει στον Κασσελάκη ως εναλλακτική λύση στον Μητσοτάκη. Γι’ αυτό και οι κασσελακικοί πιέζουν τους αχτσιογλικούς να φύγουν, ώστε να απαλλαγούν από την «εσωστρέφεια».
Σε εκείνους που λένε ότι οι κασσελακικοί θα έχουν τη σφραγίδα αλλά δε θα έχουν κόμμα, γιατί ο μηχανισμός θα πάει με τους άλλους, θα απαντήσουμε ότι αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σιγά την κομματική λειτουργία που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανύπαρκτος σε επίπεδο τοπικής «αυτο»διοίκησης, ανύπαρκτος και στο αστογραφειοκρατικό συνδικαλιστικό σύστημα. Μηχανισμός δεν είναι μόνο τα στελέχη που συγκεντρώνονται στις φράξιες. Είναι ο κόσμος, ιδιαίτερα στην επαρχία, που θα μείνει με τον ΣτέΚας και τη σφραγίδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε εκλογές χάρη στον ισχνό μηχανισμό του, αλλά χάρη στην πολιτική δυναμική του μέσα στους ψηφοφόρους. Και μην ξεχνάμε ότι ο «πουθενάς» Κασσελάκης κατανίκησε τον μηχανισμό, που είχε μοιραστεί μεταξύ Αχτσιόγλου και Τσακαλώτου.